Δυσάρεστη εντύπωση μου προξενεί ο τόνος του χθεσινού πρωτοσέλιδου της εφημερίδας «Μακεδονία». Η καλή εφημερίδα της Θεσσαλονίκης αποκαλύπτει ότι στο Μαξίμου, συγκεκριμένα στο Γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού, προσελήφθη νέος 26 ετών, απόφοιτος των ΤΕΙ Λαρίσης, του τμήματος Τουριστικών Σπουδών, ο οποίος μέχρι πρότινος εργαζόταν σε μπαρ της συμπρωτεύουσας.
Βρίσκετε τι το μεμπτόν σε όλα αυτά; Προσωπικώς, όχι· και, γι’ αυτό, απορώ με την κατάπληξη που διαπνέει το δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία». Παραθέτω τα επιχειρήματά μου ένα προς ένα. Πρώτον, προφανώς ο άνθρωπος προσελήφθη ως σερβιτόρος. Δεν χρειάζεται έναν σερβιτόρο ο Στρατηγικός Σχεδιασμός του πρωθυπουργού; Το θεωρώ αυτονόητο, διότι φαντασθείτε πόση δουλειά γίνεται εκεί μέσα, πόσες ώρες περνούν, πόση πνευματική ενέργεια εκλύεται, αλλά και πόσο εξαντλητική είναι η διαδικασία αυτή. Είναι φυσικό να χρειάζονται καφέδες, αναψυκτικά, σάντουιτς και εξίσου φυσικό είναι να απαιτείται απόλυτη μυστικότητα. Δεν μπορεί να μπαινοβγαίνει εκεί ο καθένας. Συνεπώς, μόνον σε ένα από τα δικά τους τα παιδιά θα μπορούσε να ανατεθεί το έργο. (Εξάλλου, στο σχετικό δημοσίευμα, ο προσληφθείς παρουσιάζεται ως «στενός φίλος» του πρωθυπουργού, με πλούσια δράση στα social media για την υποστήριξη της κυβέρνησης και, προσωπικώς, του πρωθυπουργού).
Δεύτερον. Τώρα, μεταξύ μας, πιστέψατε ποτέ ότι υπάρχει οτιδήποτε που να προσομοιάζει έστω με στρατηγικό σχεδιασμό στη σημερινή κυβέρνηση; Γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού βεβαίως υπάρχει· όχι όμως στρατηγικός σχεδιασμός. Παρόλα αυτά, η πρόσληψή του σχετίζεται εμμέσως με τη στρατηγική της κυβέρνησης, καθώς όπως όλοι έχουμε αντιληφθεί πλέον το μόνο στρατηγικό σχέδιο που διαθέτει η κυβέρνηση είναι αυτό για την καταπολέμηση της ανεργίας, μέσω της πρόσληψης όλων των δικών της στο ευρύτερο Δημόσιο.
Τρίτον. Θα το επαναλάβω και ας γίνομαι κουραστικός: ο σπουδαιότερος πνευματικός, εκπαιδευτικός και επιμορφωτικός θεσμός στην Ελλάδα είναι το καφενείο και, αφότου η Ελλάς εκσυγχρονίσθηκε, η μετεξέλιξή του, δηλαδή το καφέ-μπαρ – ο τομέας στον οποίο ακριβώς έχει εργασιακή πείρα ο προσληφθείς. Δεν προσέξατε, άλλωστε, ότι η κύρια μετατροπή στη χωροταξική διάταξη του πρωθυπουργικού γραφείου, αφότου ανέλαβε ο Αλέξης Τσίπρας, ήταν η προσθήκη ενός στρογγυλού τραπεζιού καφενείου, στο οποίο συνήθως ο πρωθυπουργός καθίζει τους υψηλούς προσκεκλημένους του;
Και πέραν αυτού, όμως, ο συσχετισμός καφενείου και social media -τομέων στους οποίους ο προσληφθείς έχει διακριθεί- καθιστά την πρόσληψή του απολύτως εύλογη. Διότι η έλευση του Internet και η δυνατότητα που παρέχει στη διάδοση της μπουρδολογίας έδωσε τεράστια ώθηση στον θεσμό του καφενείου. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι επελέγη ο συγκεκριμένος άνθρωπος για τον Στρατηγικό Σχεδιασμό του πρωθυπουργού. Αντιθέτως, η πρόσληψή του συνιστά υπόδειγμα αξιοκρατίας και εφαρμογής της αρχής «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση»…
Περασμένα μεγαλεία
Για τους δημοσιογραφικούς εκβιασμούς εις βάρος εταιρειών του Δημοσίου πληροφορηθήκαμε προσφάτως. Πού να δείτε όμως τι γινόταν κάποτε (όχι πια, λόγω της κάθετης πτώσης των διαφημιστικών κονδυλίων) με τους εκβιασμούς ιδιωτικών εταιρειών και μάλιστα των πολυεθνικών που διέθεταν και τα μεγαλύτερα ποσά. Για ευνόητους λόγους (θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου το βράδυ…), θα περιοριστώ σε ένα κωμικό περιστατικό από την εποχή της αθωότητας, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν οι εκβιαστές άρχιζαν να επεκτείνονται και στον ιδιωτικό τομέα. Μια συνήθης πρακτική τους, τότε, ήταν να τηλεφωνούν στη διεύθυνση επικοινωνίας της πολυεθνικής, να ενημερώνουν ότι δήθεν είχαν μια καταγγελία, λ.χ., για κατσαρίδα που δήθεν βρέθηκε σε σοκολάτα και να ζητούν διαφήμιση. Ενας από τους πρωτοπόρους της μεθόδου (υπάρχει και σήμερα, αλλά κάνει πια «σοβαρή δημοσιογραφία»…) τηλεφώνησε σε μία εταιρεία, έθεσε το ζήτημα όπως εκείνος ήξερε, αλλά οι αρμόδιοι της εταιρείας δεν τσίμπησαν το δόλωμα. Εκείνος επέμενε: τηλεφωνούσε κάθε μέρα και τους πίεζε. Ωσπου προχώρησε στο τελειωτικό χτύπημα: «Αυτό ήταν», τους ανακοινώνει τηλεφωνικώς, «αύριο τυπώνω την καταγγελία για την κατσαρίδα στη σοκολάτα αμυγδάλου». «Α, τότε», του απαντούν, «κάντε ό,τι νομίζετε. Εμείς έχουμε την υγείας» και του το έκλεισαν. Τόσο καιρό προσπαθούσε ο κακόμοιρος να εκβιάσει τη λάθος εταιρεία…
Ελλην εφευρέτης
Για να πάει κάποιος οδικώς* στα γραφεία της «Καθημερινής» ερχόμενος από το κέντρο, υπάρχουν δύο δρόμοι: είτε μέσω της παραλιακής προς Πειραιά είτε μέσω της Λάμπρου Κατσώνη. Ο οδηγός του ταξί με ρώτησε χθες: «Θέλετε να πάμε μέσω Λάμπρου Καλτσώνη;», Εκανα ότι δεν άκουσα, για να το ξαναπεί και να βεβαιωθώ ότι είχα ακούσει σωστά. Σκέφθηκα να τον ρωτήσω αν ξέρει ποιος ήταν ο Λάμπρος Καλτσώνης, ώστε να πιάσω να του λέω ότι ο Καλτσώνης ήταν μέγας Ελλην εφευρέτης, στον οποίον οφείλουμε το καλτσών που φορούν οι γυναίκες και το οποίο γράφεται κανονικά με ωμέγα και όχι με όμικρον. Θα του έλεγα ότι προς τιμήν του Καλτσώνη οι περήφανοι τσολιάδες μας φορούν καλτσών, αλλά και ακόμη ότι ο Καλτσώνης εφηύρε την τυλιχτή πίστα το καλτσώνε (και αυτό με ωμέγα). Ομως δεν είχα το κέφι που χρειαζόταν για τέτοια συζήτηση. Αναρωτήθηκα μόνον αν θαυμάζει τον Αλέξη Τσίπρα – ούτε που τόλμησα όμως να τον ρωτήσω…
*: Η διευκρίνιση δεν περιττεύει, διότι υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι: ο θαλάσσιος (βουτάς στη Βουλιαγμένη και από εκεί κολυμπάς μέχρι το Φάληρο), ο αεροπορικός (απογειώνεσαι με ιδιωτική πτήση από τον Μαραθώνα και πέφτεις στο Φάληρο με αλεξίπτωτο) κ.ά.
Πού καταντήσαμε
«Εγώ βέτο στη σύσκεψη των αρχηγών δεν δίνω. Γιατί βέτο κάνουν όσες χώρες χάνουν το παιχνίδι. Αν ζητήσει βέτο, καλό είναι να τα μαζεύει. Διότι βέτο, όσοι θέτουν, έχουν χάσει το παιχνίδι της διπλωματίας». Ποιος το είπε; Είναι φοβερό να το λες, αλλά το είπε ο Βασίλης Λεβέντης και, κατά τη γνώμη μου, έχει απόλυτο δίκιο και θέτει το ζήτημα άψογα. Ας μην απορούμε, λοιπόν, πώς καταφέρνει να έρχεται πρώτος σε δημοτικότητα μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Αυτή είναι η κατάντια μας και, δυστυχώς, μας αξίζει ολόκληρη: να κυβερνά ο Τσίπρας και ο Λεβέντης να μιλά τη γλώσσα της λογικής…