Μετά και την επικράτησή του τη λεγόμενη σούπερ Τρίτη των προκριματικών εκλογών, ο Ντόναλντ Τραμπ προχωρεί ακάθεκτος προς το χρίσμα. Εχει πλέον να επιδείξει ξεκάθαρες νίκες σε όλη τη χώρα και σε πολιτείες με διαφορετικά δημογραφικά χαρακτηριστικά: από τη βορειοανατολική Ακτή μέχρι τον Νότο και τη Δύση. Η διαφορά του από τους αντιπάλους του σε εκλέκτορες διευρύνεται. Ολο και πιο δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να τον σταματήσει.
Το κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος δυσφορεί, αλλά οι δυνατότητές του να παρέμβει είναι περιορισμένες. Οταν ο Τραμπ ξεπερνά τα όρια, όπως έκανε με την επιλογή να χαιρετίσει ουσιαστικά την υποστήριξη που του προσέφερε η Κου Κλουξ Κλαν αποφεύγοντας να την κατακρίνει, υπήρξε δημόσια κατακραυγή. Ο Ρεπουμπλικανός πρόεδρος της Βουλής –θεσμικά τρίτος στην ιεραρχία της εξουσίας στις ΗΠΑ, μετά τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο– παρενέβη για να διαμηνύσει «προς όλους» και ειδικότερα προς τους υποψηφίους για το ρεπουμπλικανικό χρίσμα, ότι «το κόμμα μας δεν έχει και δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με ρατσιστικές συμπεριφορές και μίση».
Ωστόσο, η διαφοροποίηση από το συστημικό κατεστημένο έχει απήχηση και όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα τον σταματήσει κάποιος από τους εσωκομματικούς αντιπάλους του. Ούτε ο αγαπημένος των ευαγγελιστών Τεντ Κρουζ, ούτε ο νεαρός συντηρητικός Μάρκο Ρούμπιο, ούτε ο έμπειρος μετριοπαθής Τζον Κέιζικ. Η ανορθόδοξη υποψηφιότητα του Τραμπ βρίσκει απήχηση σε ένα εκλογικό σώμα που έχει κουραστεί από το πολιτικό σύστημα και θεωρεί πως ο αντισυμβατικός δισεκατομμυριούχος δεν εξαρτάται από αυτό και έχει τη δύναμη να συγκρουστεί μαζί του.
Σε ό,τι αφορά την υπόλοιπη ανθρωπότητα, πολλοί κατηγορούν τον Ομπάμα για διστακτιτότητα, και ίσως να έχουν δίκιο, αλλά σκεφτείτε τι θα συνέβαινε αν στη θέση του βρισκόταν ο Τραμπ, ο οποίος θέλει να κτίσει ένα τείχος 2,5 χιλιάδων χλμ. κατά μήκος όλης της συνοριακής γραμμής με το Μεξικό –«το Μεξικό δεν μας στέλνει τους καλύτερους πολίτες του, φέρνουν ναρκωτικά και εγκληματικότητα, είναι βιαστές, και κάποιοι, φαντάζομαι, είναι καλοί άνθρωποι»–, θέλει να ισοπεδώσει ένα μεγάλο τμήμα της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και να απαγορεύσει την είσοδο όλων των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ.
Τον επικρίνουν δημόσια δυτικοί ηγέτες, ακόμη και ο συντηρητικός πρωθυπουργός της Βρετανίας, της παραδοσιακά στενότερης συμμάχου της Αμερικής, ο Ντέιβιντ Κάμερον ο οποίος περιέγραψε την πρότασή του για τους μουσουλμάνους ως «διχαστική, ανόητη και εσφαλμένη», ενώ ο Πάπας Φραγκίσκος τη χαρακτήρισε «μη χριστιανική». Ο μόνος ξένος ηγέτης που έχει μιλήσει με θετικά λόγια για τον Τραμπ είναι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο οποίος τον χαρακτήρισε «ταλαντούχο».
Το σκηνικό φοβίζει. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου στα ηνία της ισχυρότερης στρατιωτικής μηχανής βρίσκεται ο Τραμπ και της δεύτερης ισχυρότερης ο Πούτιν, και όπου η Ευρώπη διαλύεται καθώς η Βρετανία θα έχει αποχωρήσει από την Ενωση, η Μέρκελ θα έχει ανατραπεί και πρόεδρος της Γαλλίας θα είναι η Λεπέν. Η Χίλαρι Κλίντον έχει πολλά αρνητικά, κάτι που επιβεβαιώνει η σχετικά αμφίρροπη μάχη που δίνει με τον σοσιαλιστή «μοναχικό καβαλάρη» της Γερουσίας, Μπέρνι Σάντερς. Δεν διαθέτει τη γοητεία του συζύγου της, ενώ έχει αρκετές γκρίζες πλευρές. Ωστόσο, είναι έμπειρη και σοβαρή, έχει αποδειχθεί αποτελεσματική και πιστεύει στη διαφορετικότητα. Ετσι, στο υφιστάμενο εκλογικό σκηνικό της Αμερικής, πέρα από ιδεολογικές προτιμήσεις και αντιμέτωποι με την αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα, τη μεγαλομανία και την ξενοφοβία του Ντόναλντ Τραμπ, οι σκεπτόμενοι στο εσωτερικό της Αμερικής, αλλά και οι περισσότεροι στον υπόλοιπο κόσμο, προτιμούν οι τύχες της Αμερικής, και σε σημαντικό βαθμό του κόσμου, να βρίσκονται στα έμπειρα χέρια της πρώην Πρώτης Κυρίας, γερουσιαστή και υπουργού Εξωτερικών.