Η πρόεδρος του Α.Π. σε έγκλησή της κατά ενός καθηγητή για τα επικριτικά του σχόλια αναφέρει ότι ο καθηγητής χρησιμοποιεί εις βάρος της τους χαρακτηρισμούς «αφελής» και «πολιτικάντης», οι οποίοι –όπως υποστηρίζει– ενέχουν… «περιφρόνηση και μείωση της τιμής και της υπόληψής μου αλλά και μείωση του κύρους του αξιώματος της προέδρου του Αρείου Πάγου», ζητώντας με την ποινική καταδίκη τού εν λόγω καθηγητή να αποκατασταθεί εμμέσως και το κύρος του αξιώματός της.
Δυστυχώς, το θεσμικό και νομικό ατόπημα μιας τέτοιας ενέργειας ανωτάτου δικαστικού λειτουργού δεν είναι μόνο ότι νομικά οι επίμαχες λέξεις «αφελής» και «πολιτικάντης» δεν συνιστούν τίποτε άλλο από κρίση-αξιολόγηση του δημόσιου βίου ενός ανθρώπου που θεσμικά κατέχει την ανώτατη θέση στην ιεραρχία της Δικαιοσύνης. Ούτε ακόμη ότι παραβλέπεται ότι στη δημοκρατία κάθε φορέας εξουσίας είναι υποχρεωμένος να ανέχεται την κριτική –ακόμη και την έντονη– για πράξεις ή παραλείψεις που συνυφαίνονται με την άσκηση του δημόσιου αξιώματός του (βλ. και άρθρο 367 Π.Κ.). Εξάλλου, φορέας εξουσίας είναι και οι δικαστές, την άσκηση άλλωστε της οποίας επικαλούνται και οι ίδιοι, ιδίως όταν αποφασίζουν για την εξίσωση των αποδοχών τους με τους άλλους φορείς εξουσίας.
Το σημαντικότερο θεσμικό ατόπημα όμως είναι ότι στην προσωπική διαμάχη της προέδρου του Α.Π. έσπευσε να πάρει θέση η Eνωση Δικαστών και Εισαγγελέων υπέρ της νυν προέδρου του Α.Π. και πρώην προέδρου της Eνωσης. Είναι αλήθεια ότι και άλλες φορές η Eνωση αυτή μας έχει συνηθίσει σε συνδικαλιστικού και πολιτικού τύπου τοποθετήσεις και πρακτικές, που ουδόλως συνάδουν με το κύρος του δικαστικού λειτουργήματος, όπως οι αποφάσεις της για αναστολή των συνεδριάσεων των δικαστηρίων το 2013 ως μέσο πίεσης για τη μη περικοπή των αποδοχών των δικαστών, αλλά και οι κατά καιρούς καθαρά πολιτικές θέσεις της για τα μνημόνια και την ασκούμενη από την εκάστοτε κυβέρνηση οικονομική πολιτική. Δυστυχώς, με τη νέα αυτή παρέμβασή της, η Eνωση έρχεται όχι να περιφρουρήσει το κύρος της προέδρου του Α.Π., αλλά να το υπονομεύσει και να το μειώσει. Υπό το πρόσχημα ότι έτσι προασπίζεται τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα των Eλλήνων πολιτών «…σε πείσμα αυτών που μας θέλουν “φιμωμένους”» όχι μόνο λαμβάνει θέση σε μια προσωπική δικαστική διαμάχη, αλλά εμμέσως πλην σαφώς υποδεικνύει εκ των προτέρων στα μέλη της, δικαστές και εισαγγελείς που θα κρίνουν την υπόθεση, πώς πρέπει να την κρίνουν νομικά και πραγματικά. Και μάλιστα με το πρόσχημα της προάσπισης των ατομικών δικαιωμάτων, ώστε «…η Δικαιοσύνη να αποτελεί το ανάχωμα της αδικίας και πραγματικό καταφύγιο όλων των πολιτών». Δυστυχώς, ακόμη και τα προσχήματα περί ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης δείχνουν και αυτά να έχουν πλέον καταρρεύσει. Το κύρος του δικαστικού λειτουργού ούτε με μηνύσεις και ποινικές καταδίκες κατοχυρώνεται ούτε με συνδικαλιστικές αποφάσεις στήριξης περιφρουρείται. Δεν χαρίζεται ως δώρο από την κατοχή μιας δημόσιας θέσης, πολλώ μάλλον δεν επιβάλλεται, αλλά κατακτιέται από την προσωπική στάση και πολιτεία του καθενός.
* Ο κ. Νικόλαος Μπιτζιλέκης είναι καθηγητής Ποινικού Δικαίου, Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.