Το μπέρδεμα του κ. Τσίπρα μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Το ίδιο μεγαλώνει καθημερινά η απογοήτευση όσων, πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015, έσπευσαν να γίνουν «νονοί» της επικείμενης ανόδου του νεαρού πολιτικού στην κυβερνητική εξουσία. Προφανώς διαμέσου της λαϊκής ψήφου, για να μην παρεξηγηθούμε.
Δεν φαντάζομαι ότι κάποιος από όλους αυτούς είχε φανταστεί τι επρόκειτο να συμβεί στη χώρα. Μόλις προχθές, μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματός του, ο πρωθυπουργός ξεδίπλωσε το τεράστιο μπέρδεμα που επικρατεί στην ανάλυση της κατάστασης και τελικώς αδυνατίζει τις ελληνικές θέσεις.
Κατά τον κ. Τσίπρα, το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι πως «δεν δύναται να αντέξει τις συνέπειες του κύματος των προσφυγικών ροών». Αντικειμενικά δύναται, συμπεραίνει ο πρωθυπουργός, αν είχαμε μια Ευρώπη «της αλληλεγγύης και της πολυπολιτισμικότητας» αντί αυτήν «του φόβου και του ρατσισμού».
Είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει ρατσιστές τους Eυρωπαίους, που φοβούνται επειδή μέσα στον τόπο τους δολοφονούνται άνθρωποι της διπλανής πόρτας; Είναι δυνατόν να μην αντιλαμβάνεται ότι δικαιολογημένα οι πολίτες της Ευρώπης επιθυμούν την ανάσχεση των μεταναστευτικών ρευμάτων από τον πολυπληθέστατο μουσουλμανικό κόσμο;
Το μπέρδεμα στην ανάλυση του Μαξίμου καταντά γελοίο όταν συνδέεται με τα δικά μας επαναλαμβανόμενα δημοσιονομικά προβλήματα. Ο κ. Τσίπρας επιχείρησε το αμάλγαμα λέγοντας ότι «οι πολιτικές λιτότητας έχουν εκθρέψει το τέρας της ακροδεξιάς, που βρίσκει γόνιμο έδαφος να αναπτυχθεί κυρίως σε χώρες της κεντρικής, ανατολικής, αλλά και της νότιας Ευρώπης».
Αλήθεια, στην Ελλάδα, στην οποία πράγματι οι πολιτικές λιτότητας στήριξαν την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη διακυβέρνηση, πόσους μετανάστες είμαστε έτοιμοι να υποδεχτούμε; Γιατί δεν τόλμησε ο πρωθυπουργός να ανακοινώσει στους επιτροπάριους του κόμματός του τον αριθμό των μεταναστών ή, έστω, των προσφύγων στους οποίους θα δώσει δικαίωμα εγκατάστασης και εργασίας;
Η προχειρότητα των θέσεων του πρωθυπουργού αποκαλύπτεται αν προσέξουμε τι απουσιάζει από τη ρητορική του. Ξέχασε ότι Σουηδία, Δανία και Νορβηγία έκλεισαν πρώτες τα σύνορά τους. Αλλά και η Γερμανία έθεσε υπό στενό έλεγχο τις ροές, ενώ η Γαλλία, τελούσα ακόμη σε κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», ούτε που συζητεί το άνοιγμα των δικών της κοινωνικών και πολιτειακών «συνόρων».
Σε κανένα από αυτά τα κράτη δεν είναι η λιτότητα που επηρεάζει τη στάση τους έναντι των μεταναστών. Αυτό που τρομοκρατεί τους ανθρώπους είναι η διαπίστωση ότι η πολυπολιτισμική ώσμωση δεν είναι καθόλου σίγουρη. Η Ευρώπη δεν θέλει να βρεθεί στο μέσον των διασταυρούμενων μουσουλμανικών θρησκοληπτικών συγκρούσεων και έχει δίκαιο. Καλά θα κάνει ο πρωθυπουργός να αλλάξει ρότα και να ταυτισθεί με αυτή την Ευρώπη, στην οποία πράγματι ανήκουμε.