Σοφία, Στέλλα, Ιουλιέτα. Τρεις ηρωίδες διεκδικούν κάθε λεπτό από το 24ωρο της Δανάης Επιθυμιάδη, αφήνοντάς της ελάχιστο χρόνο για οτιδήποτε εκτός δουλειάς. Μιλάμε για όλες τους ένα κυριακάτικο πρωινό στο Παγκράτι, πίνοντας καφέ απέναντι από το Skrow Theater, όπου την είχα δει πέρυσι να υποδύεται τη Ζαν ντ’ Αρκ στην «Ιστορία της αυτοθυσίας». Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα συγκρατήσει το μάλλον ασυνήθιστο επώνυμό της, ούτε και έκανα τη σύνδεση με την κοπέλα που προστέθηκε φέτος στο καστ τού «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα», υποδυόμενη την 32χρονη Στέλλα. Όπως είναι αλήθεια ότι από κοντά φαίνεται πολύ διαφορετική, ένα κορίτσι φρέσκο και ανεπιτήδευτο που – χωρίς ίχνος μακιγιάζ – δεν δείχνει πάνω από 25. «Τη Στέλλα την έχω αγαπήσει πάρα πολύ», μου λέει. «Και έχουμε νομίζω κοινά στοιχεία. Ένα είναι η τάση να ελέγχουμε τα πράγματα, να βάζουμε τα πάντα σε τετραγωνάκια, μια ψευδαίσθηση ουσιαστικά, αφού ποτέ δεν έχουμε τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μας. Ταυτίζομαι επίσης με την επαγγελματική της φιλοδοξία. Είναι σαν να έχει βάλει πολλά στο πιάτο της, ορισμένα χωρίς να το έχει επιδιώξει, και νιώθει την υποχρέωση να δίνεται σε όλα 100%». Η επιτυχία της σειράς, που προβάλλεται για τρίτη χρονιά στον Alpha, θεωρεί ότι οφείλεται στον τρόπο με τον οποίο εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις: «Παίρνει αυτό το χαρακτηριστικό που είναι η μουρμούρα, η γκρίνια, και το καυτηριάζει πολύ έξυπνα, μέσα από την αγάπη. Είναι κάτι συγκινητικό και πολύ ανθρώπινο, γιατί δεν υπάρχουν τέλειες σχέσεις. Όταν είσαι συνεχώς με έναν άνθρωπο, κάποια στιγμή βγαίνουν προφανώς και αρνητικά στοιχεία, αλλά η αποδοχή αυτού νομίζω ότι είναι η πραγματική αγάπη».
Μια αγάπη πολύ πιο έντονη βιώνει στο «Ρωμαίος + Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ, που παίζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. «O Κωνσταντίνος έχει ένα δικό του όραμα για το κλασικό αυτό έργο», επισημαίνει. «Είναι σαν να το μεταφέρει σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, σαν να παρακολουθούμε τις ζωές των εφήβων ηρώων σε ένα παρόν λίγο εφιαλτικό, όπου τίποτα δεν συμβαίνει και τα πάντα μπορούν να συμβούν, με μόνο αντίβαρο τον έρωτα». Μία ακόμη σκηνοθετική πρωτοτυπία είναι ότι υπάρχουν δύο Ιουλιέτες και επτά Ρωμαίοι! «Έγινε νομίζω για να δοθεί μεγαλύτερη ένταση στα διάφορα εφηβικά πρόσωπα, παρά στους χαρακτήρες καθαυτούς», εκτιμά η Δανάη. «Υπάρχει μια πολυσημία, η οποία ενισχύει τον άχρονο χαρακτήρα της παράστασης». Η ίδια αναγνωρίζει στη 14χρονη ηρωίδα της κάτι από τον εαυτό της: «Θα έλεγα ότι κι εγώ παραμυθιάζομαι – εντός πολλών εισαγωγικών – στην ιδέα του έρωτα. Νιώθω το δυναμισμό της Ιουλιέτας. Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, έχω μια σιγουριά ότι θα καταφέρω να γίνουν όπως πρέπει».
Στην προσωπική πορεία της Δανάης, αυτή η σιγουριά εκφράζεται με σαφήνεια αλλά και σεμνότητα, με κινήσεις που θα μπορούσαν να φανούν σε κάποιον εντυπωσιακές – χωρίς ωστόσο ο εντυπωσιασμός να είναι ποτέ το ζητούμενο. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήθελε να γίνει ηθοποιός, ενώ από την εφηβεία της ήθελε να ζήσει στο εξωτερικό. «Θεωρούσα ότι με το που τελειώνει το σχολείο αρχίζει η πραγματική ζωή», εξομολογείται. «Ήθελα να κάνω ένα νέο ξεκίνημα, να δοκιμαστώ, να βρεθώ σε έναν ξένο χώρο, να μιλάω μια άλλη γλώσσα, να απομονωθώ, αλλά και να μπω στη διαδικασία να γνωρίσω κόσμο». Έτσι, πήγε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε θεατρολογία στο London Metropolitan University, έχοντας πάντα μια επιθυμία: να ζήσει στην Αμερική. «Μου φαινόταν τρελό», παραδέχεται. «Ήταν ένα όνειρο που δεν τολμούσα να ομολογήσω ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό». Περνώντας από οντισιόν στο Λονδίνο, έγινε δεκτή για σπουδές υποκριτικής στην American Academy of Dramatic Arts της Νέας Υόρκης και δύο χρόνια μετά ήταν στους επίλεκτους απόφοιτους που κλήθηκαν να συνεχίσουν δουλεύοντας σε κανονικές θεατρικές παραγωγές. «Παρόλο που μου έλειπε πολύ η Ελλάδα κι αναρωτιόμουν τι θα έκανα επαγγελματικά αν επέστρεφα, μάλλον θα είχα παραμείνει εκεί αν ένα δυστυχές οικογενειακό συμβάν δεν με ανάγκαζε να γυρίσω», λέει σήμερα. «Δεν αποκλείω το να ξαναφύγω στο μέλλον, προς το παρόν όμως δεν το σκέφτομαι».
Παράλληλα με τα γυρίσματα για τη «Μουρμούρα» και το «Ρωμαίος + Ιουλιέτα», δύο μέρες την εβδομάδα θα ξανασυναντάει μια άλλη αγαπημένη της ηρωίδα, καθώς επαναλαμβάνεται για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων το έργο της Λούλας Αναγνωστάκη «Σ’ εσάς που με ακούτε», σε σκηνοθεσία Μάνου Καρατζογιάννη στο θέατρο Σημείο. «Είναι ένα έργο πολιτικό, γραμμένο το 2001», λέει η Δανάη. «Έχει να κάνει με το περιθώριο και το παιχνίδι εξουσίας που υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Για να υποδυθώ τη Σοφία άντλησα έμπνευση από στοιχεία του χαρακτήρα της μητέρας μου, όπως φαντάζομαι ότι ήταν στα νιάτα της». Λέμε πολλά ακόμα, για την κατάσταση της χώρας, τη γενιά της που δυσκολεύεται να ενηλικιωθεί, τους γονείς της που τη στήριξαν χωρίς να της τα δίνουν όλα έτοιμα, τις στερήσεις που απαιτεί η εκπλήρωση κάποιων ονείρων, την ευλογία του να γίνεται δουλειά σου αυτό που αγαπάς. Κι ο έρωτας; Τι είναι για κείνη; «Είναι η αντίρροπη δύναμη στο σκοτάδι, στο θάνατο, στη μελαγχολία. Παρότι κατά κάποιον τρόπο τα εμπεριέχει όλα αυτά, είναι αυτό που σε ξυπνάει και σου δίνει έναν επιπλέον λόγο ύπαρξης».
—«Ρωμαίος + Ιουλιέτα», Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, έως 17/04, www.dithepi.gr
—«Σ’ εσάς που με ακούτε», Θέατρο Σημείο, έως 29/03, semio-theatre.blogspot.gr
Photographer ΧΑΡΗΣ ΦΑΡΣΑΡΑΚΗΣ
Fashion Εditor MICHAEL PANDOS
HAIR & MAKE UP: VIVIAN C@D-TALES. ASSISTANT PHOTOGRAPHER: MATA SERAFIMIDOU. ASSISTANT STYLIST: MARILOU THEODORIDOU