Oταν κλείνεις ένα βιβλίο ψυχαγωγικής λογοτεχνίας, τίθεται ένα ερώτημα: Θα διάβαζες το επόμενο βιβλίο του συγγραφέα; Στην περίπτωση του Χρήστου Παπαδημητρίου, έδωσα καταφατική απάντηση. Εχει έναν τρόπο αφήγησης, που, στην περίπτωση του αστυνομικού μυθιστορήματος, είναι το άλφα και το ωμέγα. Η «νουάρ» υπόθεση «Εγκλημα χωρίς δολοφόνο», που κυκλοφορεί στη σειρά αστυνομικής λογοτεχνίας των εκδόσεων Μεταίχμιο, μας συστήνει τον επιθεωρητή Ζακέ. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Χρήστου Παπαδημητρίου συνίσταται στο ότι είναι ένας άνθρωπος με παιδεία και συνεπώς μπορεί να υποστηρίξει τον στόχο που έθεσε, να τοποθετήσει δηλαδή την ιστορία του στο Παρίσι του 1966. Ευφυής επιλογή, διότι η πλοκή συνδέεται με το Ολοκαύτωμα. Και τη δεκαετία του ’60, θύτες και επιζώντες ήταν ακόμη ενεργοί. Ο επιθεωρητής Ζακέ είναι νέος και συμπαθής, «ανθρώπινος», δηλαδή ευάλωτος, αλλά και με πείσμα όπως πρέπει να είναι ένας ήρωας. Γίνεται αμέσως συμπαθής, δεν παρουσιάζεται υποτιμητικά απέναντι στον αναγνώστη και δείχνει ότι διαθέτει το υλικό για μελλοντικές υποθέσεις.
Επιπλέον, το «Εγκλημα χωρίς δολοφόνο» έχει αρκετή έρευνα από την πλευρά του συγγραφέα, όχι μόνο γιατί το θύμα είναι ο μαέστρος της Ορχήστρας Μπαχ της Λειψίας, αλλά και γιατί καταπιάνεται με μια ενδιαφέρουσα πτυχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Την προσπάθεια ορισμένων ναζί που είχαν διαπράξει επαχθή εγκλήματα πολέμου να διαφύγουν και να αλλάξουν ταυτότητα. Γύρω αυτόν τον ιστορικό καμβά, χτίζεται η υπόθεση του επιθεωρητή Ζακέ, που δείχνει ένα βαθμό ωριμότητας για το ελληνικό νουάρ.