Εμπιστεύονται οι Ευρωπαίοι τον Αλέξη Τσίπρα; Αν και μπορεί κανείς να συζητήσει επί μακρόν την ορθότητα της συγκεκριμένης ερώτησης, η απάντηση είναι απλή: Προφανώς! Ο λόγος είναι εξίσου άμεσος. Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου είναι δημοκρατικώς νομιμοποιημένη και κανείς στην Ελλάδα δεν έχει διαφορετική άποψη.
Ακόμη και οι δημοσκοπήσεις δεν προσφέρουν καμία άλλη ένδειξη πέραν της δυσαρέσκειας των πολιτών για την επανάληψη της δημοσιονομικής λιτότητας, των φορολογικών επιβαρύνσεων και της νέας ύφεσης.
Κυρίως όμως, αυτό που κάνει τους σημαντικούς εταίρους της Ενωσης να εμφανίζονται ως υποστηρικτές «του Τσίπρα» είναι η αγωνία που προκαλεί το ενδεχόμενο να περιέλθει η Ελλάδα στην κατάσταση που ήταν πριν από έναν μόλις χρόνο.
Αυτό είναι που προκάλεσε την τόσο άμεση και αυθόρμητη απάντηση των υπουργών Οικονομικών Γαλλίας και Γερμανίας, Σαπέν και Σόιμπλε, στην ερώτηση του δημοσιογράφου της Europe 1. Καμία αμφισβήτηση δεν επιδέχεται η θετική αυτή έκφραση υποστήριξης. Συγκεκριμένα, ο 79χρονος παλαίμαχος Ζαν-Πιερ Ελκαμπάς τους ρώτησε: «Εμπιστεύεστε τον Αλέξη Τσίπρα;», για να απαντήσουν και οι δύο θετικά.
Υπάρχουν δύο λόγοι. Ο πρώτος και κύριος είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει υπογράψει με τους Ευρωπαίους εταίρους Σύμφωνο Συνεννόησης, το γνωστό μνημόνιο, το οποίο περιλαμβάνει σαφείς όρους, με ευκρινείς παροχές ή ποινές αναλόγως της προόδου ή των καθυστερήσεων που ενδέχεται να σημειωθούν κατά την εφαρμογή του.
Ο δεύτερος λόγος είναι τα ασυγκράτητα κύματα μεταναστών. Αντιλαμβανόμαστε καλύτερα τη διασύνδεση αυτής της ανθρωπιστικής και γεωπολιτικής κρίσης με την παρούσα κατάδική μας νέα δημοσιονομική κρίση, αν σκεφτούμε ότι και στον κ. Παπανδρέου είχε παρασχεθεί απλόχερη πολιτική και δανειακή υποστήριξη. Τότε, οι εταίροι ήθελαν να συμφωνήσει η κυβέρνηση στην ελεγχόμενη διαχείριση του διεθνούς χρέους μας, ώστε να αποφύγουμε την ανοιχτή πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου, με άγνωστες συνέπειες για τη σταθερότητα του ευρωσυστήματος. Η ανοχή αυτή σήμερα, όπως και την εποχή του Παπανδρέου, κινείται εντός συγκεκριμένων ορίων. Οσοι ονειρεύονται να ανταλλάξουν ελαστικότερες συνθήκες φιλοξενίας μεταναστών επί ελληνικού εδάφους με την προφύλαξη των ισχυουσών συντάξεων απλώς δεν έχουν καταλάβει τίποτε, είτε για τη μια είτε για την άλλη από τις δύο κρίσεις τις οποίες η πρωθυπουργική ομάδα προσπαθεί να βολέψει «στην ίδια μασχάλη».
Τα όρια θέτει η πλήρης απουσία εναλλακτικής χρηματοδότησης οιουδήποτε δημοσιονομικού ελλείμματος πλην εκείνου που οφείλεται στην εξυπηρέτηση του τρέχοντος χρέους. Επομένως, η εμμονή των κυβερνητικών να υποστηρίξουν υψηλότερες κρατικές δαπάνες από όσες περιγράφει το μνημόνιο οδηγεί σε ακόμη αγριότερη φορολογική επίθεση σε ακόμη χαμηλότερα εισοδήματα. Φαύλος κύκλος!