Ούτε στα χειρότερα όνειρά τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο Γιαν Φαμπρ το εύρος και την ένταση των αντιδράσεων που προκάλεσε η κοινή εμφάνισή τους την περασμένη Τρίτη για την ανακοίνωση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου 2016. Δεν ήταν μόνο η απουσία Ελλήνων καλλιτεχνών, ο διαθέσιμος και ως εκ τούτου αυστηρά βελγικός χαρακτήρας της διοργάνωσης, τα διάφορα άτοπα, άχρονα, πολυπολιτισμικά και φιλοσοφικά που εκστομίστηκαν. Το πιο αποκαλυπτικό είναι ότι κανείς εκ των επισήμων παρευρισκομένων δεν γνώριζε περί τίνος ακριβώς ομιλούσε. Δηλαδή, τι ήταν επί μία δεκαετία το Φεστιβάλ Αθηνών, τι διαδραματιζόταν στην Πειραιώς, ποιες ήταν οι καλλιτεχνικές συντεταγμένες του Γ. Λούκου. Η μόνη αγωνία ήταν να υπάρξει οπωσδήποτε, φέτος, ένα φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ. Χθες οι Ελληνες καλλιτέχνες ζήτησαν την παραίτηση του Αρ. Μπαλτά, ανακήρυξαν τον Φαμπρ «persona non grata», η Ν.Δ. εξέδωσε ανακοίνωση μιλώντας για «αφελληνισμό» του Φεστιβάλ, το Διαδίκτυο γέμισε με σχόλια, βιντεάκια με αποσπασματικές χορογραφικές «ιδιορρυθμίες» του Φαμπρ και άφθονο κανιβαλισμό, ορισμένοι πρότειναν «σαμποτάζ των ξένων παραστάσεων», προανήγγειλαν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έξω από το ΥΠΠΟ κ.ο.κ. Μέσα σε λίγα 24ωρα πυροδοτήθηκαν αντιδράσεις που ανέβασαν –και πάλι– κατακόρυφα τη θερμοκρασία.
Εναλλασσόμενοι πνιγμοί – θυμοί, συσσωρευμένη κούραση και οργή, αδιέξοδα, αριστερή απομάγευση, άγνοια και πολιτική εκμετάλλευση, πωλητές μίσους μαζί με δεξιούς και αριστερούς εθνοκάπηλους απλώνουν την πραμάτεια τους, το εκκρεμές του φανατισμού σε πλήρη ανάπτυξη. Χάθηκε πάλι η μπάλα. Τώρα, την έκρηξη προκάλεσε το Φεστιβάλ. Αύριο, κάτι άλλο. Τι ισχύει και τι δεν ισχύει, ποιος θυμός και ποιο αίτημα είναι δικαιολογημένα, δύσκολο να απαντήσει κανείς. Ενέχεται το ΥΠΠΟ γι’ αυτήν την εξέλιξη; Απολύτως. Το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως καλλιτεχνικό. Η κοινωνική κρίση θα βαθαίνει όσο η κυβέρνηση εμφανίζεται ανίκανη να…κυβερνήσει. Παλινωδίες, τυχάρπαστοι που παρεισφρέουν και εκμεταλλεύονται κενά εξουσίας προς ίδιον όφελος, η χαρά της αποδόμησης και του ατυχήματος. Τόσες διορθώσεις επί διορθώσεων, ώστε τελικό «κείμενο» δεν υπάρχει, κι αν υπάρξει, δεν… διαβάζεται. Κανείς να αναλάβει την ευθύνη. Θα μπορούσε να λειτουργεί ένα φεστιβάλ σε μια χώρα που δεν λειτουργεί;