Το ελληνικό κράτος δοκιμάζεται αυτή την εποχή. Ορισμένοι πιστεύουν ότι συνεχίζει να λειτουργεί από… θαύμα, άλλοι αποδίδουν τη λειτουργία του σε ένα συνδυασμό ελληνικού φιλότιμου και πείσματος. Η διαχείριση της προσφυγικής / μεταναστευτικής κρίσης σίγουρα δίνει την εικόνα μιας Ελλάδας failed state. Η έλλειψη στοιχειώδους επαγγελματισμού, σχεδιασμού και υπευθυνότητας δεν κρύβεται. Αναρωτιέται κανείς τι θα συμβεί σε μια θεομηνία ή σε κάποια κρίση που θα αφορά θέματα ασφάλειας, και ανατριχιάζει.
Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι μεγάλη. Οταν από το πολιτικό περιθώριο φτάνεις να χειρίζεσαι κρίσιμες υποθέσεις του κράτους, χωρίς να μεσολαβεί κανένα ιδιαίτερο φροντιστήριο, το έλλειμμα είναι προφανές και προκαλεί φόβο. Παλαιότερα, λέγαμε για κάποιον πολιτικό ότι μπορεί να διαχειρισθεί ΜΚΟ αλλά όχι το κράτος. Τώρα, εκ των πραγμάτων και αυτό έχει ξεπεραστεί.
Η ασχετοσύνη της πολιτικής ηγεσίας δεν θα είχε ιδιαίτερη σημασία αν είχαμε ένα κράτος παντός καιρού, με αντοχές, πειθαρχία και συνέχεια. Ρωτούσα πρόσφατα έναν έμπειρο αξιωματικό που είχε περάσει από το μεγάλο σχολείο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 κατά πόσον συνεχίζονται οι ασκήσεις, η επεξεργασία σεναρίων κ.λπ., στις οποίες είχε εκπαιδευθεί τότε η ελίτ όλων των υπηρεσιών. «Προφανώς και όχι», μου απάντησε και πρόσθεσε: «Οι περισσότεροι που εκπαιδεύθηκαν σε ειδικές αποστολές είτε μετατέθηκαν από τότε σε άσχετες υπηρεσίες είτε αποστρατεύθηκαν. Οσο για σενάρια επί χάρτου και ασκήσεις, άσ’ το καλύτερα. Ολη μας η ενέργεια απορροφάται από τη σκληρή καθημερινότητα, που απλά δεν περιγράφεται λόγω ελλείψεων και ένδειας».
Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη άνθρωποι σε κάποιες θέσεις-κλειδιά οι οποίοι ξέρουν τι τους γίνεται και μαζεύουν τα ασυμμάζευτα. Το κάνουν από αίσθηση καθήκοντος και ενίοτε από μεράκι. Αλλωστε, το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν ενδιαφέρθηκε να κρατήσει ποτέ έναν πραγματικά ζωτικό πυρήνα κράτους μακριά από τη λαίλαπα των οριζόντιων περικοπών. Η ανικανότητα και ο λαϊκισμός μάς έφτασαν στο σημείο ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ να αμείβεται με 2.800 ευρώ…
Οι άνθρωποι που χειρίζονται τους πιο ευαίσθητους τομείς της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι απελπισμένοι. Από υπερηφάνεια, και για να μην προβάλουν τη λάθος εικόνα εκεί που δεν πρέπει, κρύβουν τα περισσότερα. Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια δεν κρύβεται, στην εποχή των δορυφόρων και της ανοιχτής ενημέρωσης.
Η εύκολη λύση είναι να ρίχνουμε την ευθύνη στα μνημόνια και στη λιτότητα. Η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί μας προτίμησαν να κόψουν από τη ραχοκοκαλιά του κράτους παρά από το λίπος, που υπάρχει ακόμη.
Ερασιτέχνες πολιτικοί με ιδεοληψίες, ένα κράτος στα όρια της διάλυσης, πολλαπλές και απρόβλεπτες κρίσεις σε όλους τους τομείς. Τα στοιχεία μιας τέλειας καταιγίδας. Η ιστορία μιας χώρας που αντέχει και επιβιώνει σε πείσμα των εγχειριδίων.