Οι τρεις αδερφές δεν θα καταφέρουν να δουν ποτέ ξανά τη Μόσχα. Όμως, από το 1901, που ανέβηκε για πρώτη φορά το ομώνυμο τετράπρακτο δράμα του Αντόν Τσέχωφ, μας διδάσκουν την αξία της ελπίδας στην αναμέτρησή μας με την πνιγηρή καθημερινότητα. «Η Μόσχα θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε: ένας έρωτας, μια αλλαγή, μια δουλειά», αναφέρει η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, που υποδύεται την Όλγα στην παράσταση Τρεις αδερφές, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, στο Θέατρο Πορεία. «Όλοι μας προσδοκούμε πράγματα και στοχεύουμε σε κάτι. Αυτό με έναν τρόπο μας απομακρύνει από την πραγματικότητα αλλά μας κινεί κιόλας». Η μεγαλύτερη κόρη της οικογένειας Πρόζοροφ, ανύπαντρη δασκάλα σε παρθεναγωγείο, είναι εκείνη που έχει εμποτίσει τις καρδιές των αδερφών της με το όνειρο της επιστροφής στην πόλη των παιδικών τους χρόνων. Διατηρεί έναν εξισορροπητικό ρόλο μέσα στο σπίτι, λειτουργώντας πολλές φορές προστατευτικά, σαν γονιός, χωρίς να αξιώνει πολλά για τον εαυτό της. Με το λόγο της δεν εκφράζει βλέψεις, θέσεις ή παράπονα. Φαίνεται να τακτοποιεί τις σκέψεις της φωναχτά, σαν να ταξινομεί την κατάστασή της. «Μοιάζει να κάνει έναν μόνιμο απολογισμό τού τι της συμβαίνει. Όλοι το κάνουμε, εκείνη κάνει σχεδόν μόνο αυτό», τονίζει η νεαρή ηθοποιός. Αγχώδης και φιλάσθενη, με συχνές αναφορές στην υγεία της, σωματοποιεί την ανασφάλεια και την αγωνία της. «Έχει μια εμμονή με το χρόνο. Σε όλη τη διάρκεια του έργου διαπραγματεύεται το πέρασμα του χρόνου πάνω της και γύρω της. Είναι σαν να δημιουργεί μόνη της το γήρας και, ενώ παραπονιέται, το επικυρώνει με κάθε της φράση».
Η Αλεξάνδρα εντοπίζει αρκετές ομοιότητες με την ηρωίδα που ενσαρκώνει: «Η Όλγα μένει σε μια θέση που δεν την ικανοποιεί, χωρίς να μετακινείται. Έχει βαφτίσει μία μόνο κατεύθυνση ως μοναδική διέξοδο από όσα την απασχολούν. Το καταλαβαίνω αυτό, πολλές φορές κάνω το ίδιο. Η πόρτα όμως είναι λίγο πιο δίπλα. Αν κάνεις δυο βήματα, θα βρεις την έξοδο. Αν πάρεις απόσταση από τα πράγματα και δεν επιμένεις σε μία διαδρομή, θα απαλλαγείς από τις αγωνίες σου». Σημειώνει πως κι εκείνη προσπαθεί, συχνά, να καλύψει ανάγκες τρίτων για να μην ασχοληθεί με τις εκκρεμότητες της δικής της ζωής. Τονίζει, επίσης, πως το κομμάτι της επιφανειακής ηρεμίας και πραότητας που χαρακτηρίζει τόσο την ίδια όσο και το ρόλο της μάλλον δεν ανταποκρίνεται απόλυτα σε αυτό που συμβαίνει από κάτω. Δηλώνει, ακόμη, κάτι πολύ τρυφερό: πως η συμμετοχή της σε αυτήν την παράσταση της άνοιξε ένα μικρό πορτάκι σε κάτι που θεωρεί πως έχει λείψει από τη ζωή της. «Επειδή είμαι μοναχοπαίδι, βρίσκω πολύ γοητευτικό, ενδιαφέρον, περίεργο και δύσκολο το να έχω πρόσβαση σε κάποιον ως αδερφό μου. Το θέατρο μου δίνει μια ιδέα τού πώς θα μπορούσε να είναι μια αδερφική σχέση».
Τη χρονιά που πέρασε μοιράστηκε το βραβείο Ελευθερία Σαπουντζή με τη Λένα Δροσάκη, ενώ πριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε το όνομά της στις υποψήφιες ηθοποιούς για την καρφίτσα της Μελίνας Μερκούρη, και τα δύο με αφορμή την ερμηνεία της στην παράσταση Η Μεγάλη Χίμαιρα. «Η Μαρίνα, η ηρωίδα του Καραγάτση, προσπαθεί και εκείνη να καταπιέσει τη λαχτάρα της. Τα δύο αυτά έργα έχουν μια πολύ ύπουλη και μυστήρια σύνδεση μέσα μου. Και στις δύο περιπτώσεις, το θέμα είναι η ισορροπία ανάμεσα στην προσδοκία και την πραγματικότητα», συμπεραίνει. Με αφορμή τον πόθο της Μαρίνας Μπαρέ για τον Μηνά, συζητά για τους κανόνες που διέπουν τον έρωτα. «Δεν ξέρω πού μας βρίσκει ο έρωτας, εύχομαι να είμαστε ανοχύρωτοι όπου κι αν μας συναντά. Δεν πρέπει να είσαι απόλυτα δοσμένος στον άλλο, ούτε και περιχαρακωμένος σε κάτι που έχεις προαποφασίσει. Στον έρωτα δεν πρέπει να πρέπει».
Τρεις Αδερφές & Η Μεγάλη Χίμαιρα, έως Κυριακή των Βαΐων, Θέατρο Πορεία, www.poreiatheatre.com
PHOTO: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΛΑΝΙΔΗΣ (THIS IS NOT ANOTHER AGENCY*). ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΣΠΥΡΟΣ ΣΑΒΒΙΝΟΣ.
MAKEUP & HAIR: ΜΑΙΡΗΛΟΥ ΤΖΙΒΕΛΕΚΗ. ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ- ΦΟΡΕΜΑ ΚΑΙ BROGUES MASSIMO DUTTI, SUEDE ΤΖΑΚΕΤ SISLEY.