Οχι χωρίς έντονα σημάδια δυσπιστίας αλλά και ιδιαίτερα αυξημένης αγωνίας προσεγγίζουν οι Ελληνες γονείς τον γιατρό που θα επιληφθεί τυχόν προβλημάτων στο έξω γεννητικό σύστημα – των αγοριών κυρίως. Ανεπαρκής ενημέρωση; Ταμπού; Παραπληροφόρηση; Τι φταίει;
«Δεν μπορεί ο γιος μου να έχει “τέτοιο” πρόβλημα!», ξεσπά ο πατέρας. «Ασε γιατρέ να βαρύνουν οι όρχεις για να κατέβουν από μόνοι τους», οι γονείς ενός…13χρονου – μα πότε; «Γιατρέ, πρόσεξε μη γίνει καμία “στραβή”…», η αγωνία κάποιου άλλου, η οποία μπορεί να φτάσει στα άκρα: «Μήπως αν κάνετε περιτομή στο παιδί μου, πάψει να είναι άνδρας; Κινδυνεύει μεγαλώνοντας να γίνει τραβεστί;».
«Εχω ζήσει αρκετά… ευτράπελα αλλά και τραγικά στο ιατρείο μου. Ολες οι αντιδράσεις έχουν σχέση με τον εκκολαπτόμενο ανδρισμό του παιδιού», αρχίζει να λέει ο κ. Αναστάσιος Κόλλιας, MD PhD Drhc καθηγητής ουρολογίας, ειδικευθείς στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Mάιντζ, εξειδικευμένος παιδοουρολόγος, με πολυετή χειρουργική και κλινική εμπειρία στη Γερμανία.
Το 2010 ο καθηγητής επιστρέφει στην Ελλάδα για να αναλάβει τα ηνία της Ουρολογικής Κλινικής του Ιατρικού Κέντρου Π. Φαλήρου. Με εδραιωμένη μέσα του την αξία της ευθύτητας του γιατρού απέναντι στον ασθενή και την αξιοπιστία που απορρέει από την υψηλή ποιότητα της εκπαίδευσης, της διαρκούς ενημέρωσης και της εμπειρίας, ο κ. Κόλλιας εξακολουθεί να αιφνιδιάζεται όταν εισπράττει αντιδράσεις όπως οι προλεχθείσες από τους γονείς: «Τα προβλήματα στην αντιμετώπιση εστιάζονται στην επικρατούσα νοοτροπία απέναντι στα αγόρια, τους αυριανούς τσολιάδες! Η αλήθεια είναι πως οι μητέρες είναι συνήθως πιο συνεννοήσιμες. Οι πατεράδες, όμως, δυσκολεύονται – ανεξάρτητα από το επίπεδο μόρφωσης. Πόσω μάλλον, αφού για να χειρουργηθεί ένα παιδί, πρέπει να υπογράψουν αμφότεροι οι γονείς, ενώ στις αποφάσεις εμπλέκονται κατά κανόνα και γιαγιάδες ή παππούδες. Επιπλέον, στην Ελλάδα υπάρχει μία έμφυτη καχυποψία – ο Ελληνας θα πρέπει να επισκεφθεί 3-4 γιατρούς πριν αποφασίσει ένα χειρουργείο. Στη Γερμανία αντίθετα, επειδή εμπιστεύονται το κράτος, σκέφτονται πως για να έχει φτάσει σε ένα επίπεδο ένας γιατρός, σημαίνει πως αξίζει, επομένως ακολουθούν τη συμβουλή του χωρίς να τον αμφισβητούν».
Οι συζητήσεις στο ιατρείο του συχνά φαίνεται πως τον… ξεπερνούν: «Φέρνοντας το παιδί τους για έλεγχο των όρχεων, για παράδειγμα, τους απασχολεί το μέγεθος του πέους ή ρωτούν “είναι δυνατός ο γιος μου;” – στην αρχή δεν καταλάβαινα τι εννοούν, μετά συνειδητοποίησα πως τους απασχολούσε αν το παιδί τους θα γίνει ταύρος!». Η ανάγκη να απομυθοποιηθεί η έννοια του χειρουργείου για προβλήματα του έξω γεννητικού συστήματος, κρίνεται επιτακτική από τον καθηγητή: «Λαμβάνοντας υπόψη πως το 50% των συγγενών παθήσεων αφορούν το ουροποιητικό, εύκολα καταλαβαίνουμε πως το ποσοστό είναι υψηλό. Από την άλλη, αν και πάνω από το 70% των περιπτώσεων απαιτεί χειρουργείο, πρόκειται για επεμβάσεις ρουτίνας. Δεν κινδυνεύει κανενός η ζωή αν το χειριστούμε γρήγορα και σωστά. Υποστηρικτικά προς αυτή την κατεύθυνση, λειτουργεί ο σωστός προγεννητικός έλεγχος τρίτου επιπέδου, στον οποίο εντοπίζονται τυχόν προβλήματα».
Φίμωση και κρυψορχία, σύμφωνα με τον ειδικό, οι συνηθέστερες περιπτώσεις, εύκολα όμως διαχειρίσιμες: «Το να κάνεις μία περιτομή στο χειρουργείο αν η φίμωση δεν διορθωθεί μόνη της στα πρώτα δύο χρόνια ή μία ορχεοπηξία, να κατεβάσεις δηλαδή τους όρχεις που δεν έχουν κατέβει στο φυσιολογικό περιβάλλον τους, είναι πραγματικά κάτι απλό. Αντίθετα, αν αυτό δεν γίνει εγκαίρως, μπορεί να καταστραφεί η σπερμιογένεση, η ικανότητα του παιδιού να τεκνοποιήσει στο μέλλον».
Στην εποχή του Ιντερνετ και της διάχυσης της πληροφορίας, ο κ. Κόλλιας θεωρεί απαράδεκτη την άγνοια ή την παραπληροφόρηση – «μία απλή αναζήτηση στο Διαδίκτυο αρκεί για να βρει κανείς στα επίσημα σάιτ της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας τις κατευθυντήριες ευρωπαϊκές γραμμές». Οι παιδίατροι ευθύνονται; «Ως ένα βαθμό, αν δεν πάρουν γρήγορα την απόφαση να παραπέμψουν το παιδί στον ειδικό», αποφαίνεται. Οι γονείς «κάνουν καλό στο παιδί τους αν αντιμετωπιστεί κάτι σωστά – έστω κι αν αυτό σημαίνει χειρουργείο. Η δε αναισθησία δεν πρέπει να τους φοβίζει, τα φάρμακα μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετά το τέλος της αναισθησίας έχουν φύγει από το παιδί».