Αν είναι απλό, όσο και οδυνηρό, να διαπιστώσει κανείς πως όλοι οι τομείς της κοινωνίας και της οικονομίας υποχωρούν, είναι εξίσου απλό να παρατηρήσει ότι «στις μέρες μας» η επιβολή ημι-απολυταρχικών καθεστώτων δεν γίνεται με στρατιωτικό πραξικόπημα (τουλάχιστον όσο υπάρχει ακόμη το ευρωπαϊκό πλαίσιο), αλλά με άλλους τρόπους. Και οι τρόποι αυτοί απαιτούν χρόνο. Γιατί με την έννοια του χρόνου γίνονται αντιληπτές δύο έννοιες: η διολίσθηση και η εξοικείωση.
Η παρούσα κυβέρνηση δείχνει ότι έχει αναγάγει σε απόλυτη προτεραιότητα την παραμονή στην εξουσία και καθώς δεν έχει να υπερηφανευθεί για τίποτε πέραν της ανησυχίας που απλώνεται και πάλι πάνω στην ελληνική κοινωνία, προχωρεί στα επόμενα στάδια. Ηδη, τόσους μήνες μετά τα capital controls, οι αντιδράσεις έχουν εσωτερικευθεί και παραμένουν μόνο στους κύκλους που αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό για μία οικονομία. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι, από τους οποίους αλιεύει ψήφους η συγκυβέρνηση, το έχουν συνηθίσει, όπως συνηθίζει κανείς μία προσωρινή ανατροπή. Με παγιδευμένη την ιδιωτική οικονομία και με τη διεθνή εμπιστοσύνη που κάποτε περιέβαλε χιλιάδες επιχειρηματίες, εισαγωγείς και ελεύθερους επαγγελματίες, να έχει θρυμματιστεί, η συγκυβέρνηση προχώρησε σε δύο επόμενους ενοχλητικούς τομείς. Στη Δικαιοσύνη και στον Τύπο.Η σταδιακή αποδυνάμωση των θεσμών, που συμβαίνει με τρόπο σταδιακό αλλά σαφή, έχει ήδη ορίσει ένα πλαίσιο. Και το πλαίσιο αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη δυτική, κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αποκλίνει δηλαδή από την κουλτούρα της αστικής ζωής. Ολο αυτό που επιδιώκει η συγκυβέρνηση, έχοντας ήδη επιτύχει την υβριδική συνύπαρξη με την εθνολαϊκιστική Δεξιά και την ανοχή στη ναζιστική Ακροδεξιά, εντείνεται ως αίσθηση από τη μονοκαλλιέργεια της «αλήθειας». Η κουλτούρα της ελληνικής «Πράβδας» είναι πλέον αυτή που σφραγίζει την ατυχή, αλλά όχι άμοιρη ευθυνών, ελληνική κοινωνία του 2016. Ρήγματα στις επιδιώξεις της συγκυβέρνησης προκαλεί εν μέρει η ασυναρτησία της. Και η ασυναρτησία αυτή δεν αποτελεί μόνο προϊόν της παντελούς απουσίας τεχνογνωσίας, αλλά δομικό στοιχείο της αντι-αστικής αντίληψης του κόσμου, που στην περίπτωση της συγκυβέρνησης είναι «δόγμα». Υπάρχει μία θεσμοθετημένη «τρικυμία εν κρανίω» που κυβερνά τον τόπο.