Σχεδόν όλα τα σχόλια σε έντυπα ή/και ιστοσελίδες/κοινωνικά δίκτυα, με αφορμή την ανακοίνωση των «53+» του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν έναν κοινό παρονομαστή: τη σιγή όσον αφορά το ζήτημα της συνεργασίας με τους ΑΝΕΛ. Λογικό· παρότι η ανακοίνωση έχει το πνεύμα της γενικής κριτικής, καλώντας σε επαναφορά την πύρινη αντιμνημονιακή καθαρότητα προ εκλογών Ιανουαρίου 2015, κι ενώ μοιάζει να ζητεί από τους Τσίπρα – Παππά να προβούν σε ηρωικές πράξεις αυτοθυσίας, σιωπά ως προς το οξύμωρο πως η ριζοσπαστική αριστερά συνεργάζεται με τη λαϊκιστική ακροδεξιά.
Εχω θίξει πολλές φορές από τούτη τη στήλη το σημείο αυτό, διότι δεν παύει να με εντυπωσιάζει: η ταχύτητα, η ευκολία με την οποία συντελέστηκε η συμμαχία στις 25 Ιανουαρίου 2015, η ταχύτητα, η ευκολία με την οποία «την έκαναν γαργάρα» ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, και βέβαια τα ίδια τα στελέχη του, μερικά από τα οποία έφτασαν στο σημείο να βαφτίσουν τους ΑΝΕΛ… «κεντροδεξιά» (!). Αλλά ακόμα και ως «κεντροδεξιοί» οι ΑΝΕΛ, πώς τους ανέχονται οι «53+», οι οποίοι επιμένουν πως «η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή»; Για να είμαι δίκαιος, υπάρχει στο κείμενο μια νύξη περί προσχώρησης «παραγόντων», όπως τους αναφέρουν, «που ελάχιστη σχέση είχαν με την Αριστερά». Αν υπονοούν τον κ. Καμμένο όμως, δεν είναι ένας «παράγοντας» που «ελάχιστη σχέση έχει με την Αριστερά» – είναι ένα ολόκληρο κόμμα, λαϊκά δεξιό, που τους στηρίζει! Σε κάθε περίπτωση, αυτό που φαίνεται να ζητούν τώρα οι «53+» είναι πίστη, αν όχι υποταγή, της κυβέρνησης στην Κουμουνδούρου και αντίσταση μέχρις εσχάτων απέναντι στους «εκβιασμούς των ξένων δανειστών».
Εχω την αίσθηση πως οι κ. Τσίπρας – Παππάς ακούνε αυτές τις παραινέσεις και γελούν, αντιλαμβανόμενοι και αυτοί πια πόσο «στον κόσμο τους» παραμένουν οι «σύντροφοι». Διότι εδώ παίζεται ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας. Δεκαπέντε μήνες τώρα, άλλο δεν έπραξε η δυαρχία του ΣΥΡΙΖΑ από το να προσπαθεί με κάθε μέσο να φέρει αυτό το παιχνίδι στα δικά της μέτρα. Οι διαθέσεις της είχαν διαφανεί από την εσπευσμένη, βεβιασμένη συμμαχία με τους ΑΝΕΛ: ήξεραν ότι μόνο με αυτούς μπορούσαν να συνεννοηθούν· ότι μοιράζονται την ίδια αγοραία γλώσσα και αμοράλ πολιτική γραμμή· ότι ο λαϊκισμός τούς ενώνει προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου.
Ισως το μοναδικό ατόφιο ιδεολογικό σχήμα που τους ενώνει να είναι ο κοινός τους αντιευρωπαϊσμός, ο ευρύτερος αντιδυτικισμός τους. Αυτό επιβεβαιώνει και μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα από το Hellenic Observatory του London School of Economics (την υπογράφουν οι Δημήτρης Α. Σωτηρόπουλος και Γιάννης Τσίρμπας) με τίτλο «What do Greek Political Elites think about Europe and the Crisis? » (δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο του 2015, είχε όμως πραγματοποιηθεί προ των εκλογών του Ιανουαρίου): ότι πέρα από τον όποιο, πρόσκαιρο τακτικισμό της συνεργασίας, ο ευρωσκεπτικισμός (στην καλύτερη περίπτωση) και η καθαρή εχθρότητα προς την Ευρώπη ενώνουν αρμονικά ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Αλλά ακόμα και αυτό το τελευταίο μπορούν να το νοθεύσουν εφόσον κρίνουν πως χάρη σε ένα συμβιβασμό με την Ευρώπη θα διατηρηθούν στην κυβέρνηση. Με άλλα λόγια, για όσους από εμάς αγωνιούμε για τη θέση της χώρας στην Ευρώπη, τα πάντα εξαρτώνται από το αν αυτό ωφελεί τους κ. Τσίπρα – Παππά ως προς την παραμονή στην εξουσία. Φοβάμαι όμως πως με τη συνολική διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης, η αναπόφευκτη, ασφυκτική πίεση εκ μέρους των δανειστών ωφελεί μακροπρόθεσμα τον ενδογενή αντιευρωπαϊσμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο κόσμος κουράστηκε πια και το Μαξίμου επενδύει σε αυτή την κόπωση. Τι σημαίνει κάτι τέτοιο; Οτι κινδυνεύουμε σοβαρά να αποκοπούμε, να απομείνουμε μόνοι μας. Με αυτούς.