Ζαν: Βρε παιδί μου, πολύ στενοχωρήθηκα που έφυγε ο Δούρος από το υπουργείο Πολιτισμού. Χάσαμε έναν δικό μας άνθρωπο. Είχε φινέτσα στο ντύσιμο, είχε παράστημα, κάτι καταλάβαινε και από θέατρο. Μπροστά στον Πολάκη, έδειχνε ότι όχι μόνο έχει βγει από τη σπηλιά αλλά ότι ξέρει να κρατάει μαχαιροπίρουνα.
Νταρκ: Μα έτσι γίνεται κανείς άνθρωπος της τάξης μας; Επειδή πέρασε λίγο ως γραμματέας από το Φεστιβάλ Αθηνών, είδε μερικά θεάματα και φόρεσε και δυο τρεις φορές γραβάτα;
– Πες μου ότι δεν ήξερες ότι ο Παναγιώτης Δούρος ήταν και πρόεδρος στο Ρόταρι στη Φιλοθέη. Τόσος ντόρος είχε γίνει. Χαμπάρι δεν είχες πάρει ότι ήταν «διπλός πράκτορας». Από τη μια, οι λαϊκοί αγώνες και, από την άλλη, η Veuve Clicquot. Εγώ λέω όλοι αυτοί οι αριστεροί να αφήσουν τη σαμπάνια ήσυχη, να μην τη μαγαρίζουν άλλο και να φτιάξουν ένα δικό τους ποτό. Δεν είναι κακή ιδέα ένα κοκτέιλ που θα λέγεται Τσίπουρολ, από το τσίπουρο και το Aperol.
– Το πρόβλημα πάντως παραμένει. Ο Δούρος δεν αποδείχθηκε ντούρος και ο Μπαλτάς τα έχει σφάξει όλα και παραμένει στη θέση του. Είδες τελικά τα επίθετα μπορεί να αποδειχθούν προφητικά.
– Εγώ πιστεύω ότι για όλα φταίει το Βέλγιο. Μας φέρνει γρουσουζιά. Κάθε φορά που μπλεκόμαστε σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με αυτήν τη χώρα βρίσκουμε τον μπελά μας.
– Γιατί το λες αυτό;
– Δεν θυμάσαι τι έγινε πριν από 12 χρόνια στο Outlook με τον Βέλγο Τιερί ντε Κορντιέ; Σκοτωμός. Βρήκαν τα έργα του άσεμνα διάφοροι θρήσκοι και έγινε χαμός. Μετά ανακάλυψαν και τον Τότσικα με το καρπούζι και παραλίγο να χαλάσει η έκθεση. Δεν μας πάνε ενεργειακά αυτές οι χώρες στην τέχνη. Τελεία και παύλα.
– Θύμησέ μου, είχε παρουσιάσει και ο Φαμπρ μια χελώνα-γλυπτό στην Αθήνα; Από τότε θα πίστευε ότι είμαστε «ένα σχεδόν σύγχρονο κράτος» και ότι πηγαίνουμε με ρυθμούς χελώνας. Και όλα αυτά τα γυμνά ήταν για να παροτρύνει τους Ελληνες να βγουν από το καβούκι τους, δηλαδή τα ρούχα τους.
– Πολύ ποιητική και αλληγορική σε βρίσκω. Φαντάζεσαι να είχε ανεβεί η παράσταση και να ήταν από κάτω η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Θα τη βλέπαμε πάνω στην περίφραξη της Πειραιώς 260 μαζί με την Ραχήλ Μακρή να φωνάζουν «βοήθεια!». Αγιο είχαμε και έφυγε ο Βέλγος.
– Ναι, και να σταματήσει επίσης κάθε λίγο και λιγάκι να γράφει βαρύγδουπα κείμενα για την υπόθεση αυτή, γιατί το ‘χει παραξηλώσει. Και, εν πάση περιπτώσει, ας μην τραβάει άλλο τους προβολείς πάνω του, να ασχοληθούμε και λίγο με τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή, τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο, ο οποίος είχε και μια καταπληκτική ιδέα που πέρασε στα ψιλά. Αδικο. Πολύ άδικο…
– Ναι; Είχε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος καταπληκτική ιδέα;
– Βεβαίως, απλώς είσαι σνομπ και κάνεις ότι δεν υπάρχει. Του το κρατάς μανιάτικο που πήγαινε στις επιτροπές στη Βουλή για τη διαγραφή του χρέους και τον θεωρείς άνθρωπο της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Λοιπόν, είπε ότι, αν ένας δημοσιογράφος πάει μια βόλτα στα μπαράκια που συχνάζουν οι καλλιτέχνες, μπορεί να τα μάθει όλα. Ποιος, πότε και τι θα παίξει στην Επίδαυρο, ας πούμε. Αρα δεν χρειάζονται οι συνεντεύξεις Τύπου.
– Α, τι ωραία! Εγώ θα τρέχω πίσω απ’ τον Λούλη και τον Καραθάνο. Αντε και τον Μαρμαρινό, γιατί μου έχουν πει ότι είναι η ψυχή της παρέας. Εσύ κανόνισε την πορεία σου.
– Εγώ δεν πάω πουθενά. Με έχουν κουράσει τα πολιτιστικά γενικώς. O πολιτισμός επί Συριζανέλ είναι ένα ξεκατίνιασμα με ολίγη από Μπέκετ και conceptual art. Δεν μας αξίζει αυτός ο κατήφορος.
– Αυτά να τα πεις στον υπουργό Πολιτισμού. Ακούγεται ότι στη θέση του Δούρου θα βάλει έναν έμπιστο φίλο και συνεργάτη του.
– Και γιατί είναι κακό αυτό;
– Είναι καθηγητής Ιατρικής.
– Εξοχα! Αυτή θα είναι η πρώτη σωστή κίνηση του Μπαλτά. Ενας γιατρός για τον πολιτισμό, διότι όλα ξεκινούν από τη σωστή διάγνωση.