Περιπέτειες στο βυθό

14' 22" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κοραλλιογενείς ύφαλοι, θαλάσσιες ανεμώνες και τεράστια σαλάχια αποκαλύπτονται στους τολμηρούς δύτες που εξερευνούν τα νερά του αρχιπελάγους Σίμιλαν στην Ταϊλάνδη.  

ΚΕΙΜΕΝΟ: JOHN F. ROSS / © 2016 New York Times News Service, ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Caine Delacy/The New York Times

Την περασμένη άνοιξη, όταν ο 22χρονος γιος μου Φόριστερ κι εγώ φορέσαμε στολές και πήραμε στους ώμους τις μπουκάλες κατάδυσης για την πρώτη μας νυχτερινή βουτιά, είχαμε ήδη συμπληρώσει 24 ώρες πάνω σε ένα κινέζικο σκαρί στον Ινδικό ωκεανό, κοντά στην Ταϊλάνδη. Καθώς η λέμβος μάς οδηγούσε ανάμεσα σε γρανιτένιους βράχους οι οποίοι ξεπρόβαλλαν ελάχιστα από την επιφάνεια του νερού, κοντά στο Koh Ba Ngu, στο αρχιπέλαγος Σίμιλαν, αναρωτήθηκα μήπως είχα κάνει ένα τεράστιο λάθος. Ακόμη και αν υπολόγιζα τις τρεις βουτιές εκείνης της μέρας, η συνολική εμπειρία του Φόριστερ στις καταδύσεις δεν ξεπερνούσε τις επτά βουτιές.

Το ζευγάρι των Γερμανών που καθόταν δίπλα μας είχε συνολικά 2.000 καταδύσεις στο ενεργητικό του, ενώ η τελευταία δική μου βουτιά ήταν 17 χρόνια πριν, στα νησιά Γκαλαπάγκος. Εκτοτε, η τεχνολογία είχε κάνει άλματα προόδου, με νέους υπολογιστές κατάδυσης, φανταχτερούς ρυθμιστές, μείγματα αέρα Nitrox, ισχυρούς φακούς LED και μικρές βιντεοκάμερες. Μπορούσα να προστατεύσω τον Φόριστερ; Μήπως τον έβαζα σε μια κατάσταση που θα υπερέβαινε τις δυνατότητές του; Μήπως το παράκανα;

Είχα να δω τον Φόριστερ από την επομένη της αποφοίτησής του από το κολέγιο, το 2014. Το επόμενο κιόλας πρωί είχε φύγει για μια ετήσια υποτροφία διδασκαλίας στην Κίνα. Η επικοινωνία μας ήταν αραιή. Ανυπομονούσα, όμως, να συνεχίσω την οικογενειακή παράδοση, παρασύροντας τον νεαρό αυτό απόφοιτο σε ένα περιπετειώδες ταξίδι. Πάντα εκτιμούσα τα διαφορετικά είδη ταξιδιών με την οικογένειά μου – είτε ήμασταν όλοι μαζί είτε ένας από τους δύο γονείς με τα δύο παιδιά. Τρία χρόνια νωρίτερα, μαζί με την, 23χρονη τότε, κόρη μου είχαμε κάνει ένα ταξίδι με μοτοσικλέτα διασχίζοντας το βόρειο Βιετνάμ.

Δραπετεύοντας από την προβλέψιμη οικογενειακή καθημερινότητα, δημιουργήσαμε μια νέα σχέση ενηλίκων σε ένα ουδέτερο περιβάλλον. Χτίσαμε αναμνήσεις που ενδυνάμωσαν σημαντικά τη σχέση μας. Ηθελα να νιώσει τον ενθουσιασμό και τη δύναμη ενός ταξιδιού έξω από το οικείο περιβάλλον. Ενώ, όμως, με την κόρη μου έχουμε παρόμοιο τρόπο σκέψης, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον Φόριστερ. Είμαστε και οι δύο πεισματάρηδες. Μάλλον έχει να κάνει με τη σχέση πατέρα – γιου.

ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ ΥΓΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ

Μακριά από τα φώτα του μεγάλου πλοίου, τώρα, ένα υγρό σκοτάδι εξαφανίζει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στον ουρανό και τη θάλασσα. Μετρήσαμε έως το τρία και πέσαμε με την πλάτη στο νερό, βυθιζόμενοι σε τέτοιο σκοτάδι, που νόμισα ότι έχασα ολοκληρωτικά την όρασή μου. Υστερα από μερικές ανάσες, η αναπνοή μου σταθεροποιήθηκε. Αναψα το φακό μου – κάτι που μου φάνηκε παρήγορο, αλλά φώτισε μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι του νέου μου κόσμου. Στριφογύρισα και είδα τον γιο μου και τον εκπαιδευτή να παλεύουν με τους δικούς τους φακούς. Κολύμπησα κοντά στον Φόριστερ. Στη γλώσσα των καταδύσεων ήμασταν «καταδυτικό ζευγάρι» και για λόγους ασφαλείας δεν έπρεπε να αφήνει ο ένας τον άλλο από τα μάτια του. Ο εκπαιδευτής ερχόταν περιστασιακά κοντά μας, αλλά ο Φόριστερ κι εγώ έπρεπε κυρίως να βασιζόμαστε ο ένας στον άλλο. (Σπάνια πάει κάτι στραβά κάτω από το νερό, αλλά, αν αυτό συμβεί, γίνεται γρήγορα και έχει κακό τέλος. Το να είσαι όμως ζευγάρι, σε εγρήγορση, μπορεί να αποτρέψει τις αναποδιές.) Κατεβήκαμε.

Η νυχτερινή κατάδυση μοιάζει με ένα καραβάνι αυτοκινήτων που κατεβαίνουν έναν σκοτεινό δρόμο στο βουνό, μια νύχτα χωρίς φεγγάρι. Δημιουργεί ένα περίεργο συναίσθημα – νιώθεις ότι είσαι άυλος. Η φαντασία μπορεί να οργιάζει και να φέρνει εφιαλτικές εικόνες στο μυαλό, όπως πεινασμένα ζώα που καιροφυλακτούν έξω από τη δέσμη φωτός του φακού. Ωστόσο, επικρατούσε τόσο μεγάλη ηρεμία εκεί κάτω, που εύκολα έδιωχνε τέτοιες σκέψεις. Μια εκπληκτική γαλήνη απλωνόταν γύρω μας. Ολα αυτά μέχρι τη στιγμή που ο άπειρος στις καταδύσεις γιος μου αποφάσισε να περιπλανηθεί μόνος του.

Ημασταν μόλις πέντε λεπτά στο νερό, σε βάθος 18 μέτρων, όταν είδα τον Φόριστερ να κολυμπά προς ένα φαράγγι με κατεύθυνση το άνοιγμα μιας σπηλιάς. Δεν μπορεί να πηγαίνει προς τα εκεί, σκέφτηκα. Χωρίς καν να μου ρίξει μια ματιά, με ένα λάκτισμα χώθηκε μέσα στο μαύρο στόμιο, ενώ το φως του έσβηνε σιγά-σιγά, ώσπου χάθηκε εντελώς. Ο εκπαιδευτής είχε επίσης εξαφανιστεί. Ετσι απλά, ο Φόριστερ με το να μη με ενημερώσει για τις προθέσεις του και να αφήσει μόνο μου εμένα, το «ταίρι» του, είχε παραβεί τον πρώτο κανόνα του συστήματος ασφαλείας. Ισως να πίστευε ότι θα τον ακολουθούσα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση στα 56 μου να μπω σε αυτήν τη σπηλιά, και μάλιστα νύχτα. Καθώς παρακολουθούσα το σκηνικό, δύο στίχοι του Εντγκαρ Αλαν Πόε μού καρφώθηκαν στο μυαλό: «Ολα όσα βλέπουμε ή όσα φαίνεται ότι είμαστε δεν είναι παρά ένα όνειρο μέσα σε όνειρο».

Κολύμπησα μέχρι το άνοιγμα της σπηλιάς, καθώς σκεφτόμουν όσα μπορούσαν να πάνε στραβά: μια μπουκάλα να πιαστεί σε κάποιο βράχο ή μια μάσκα να πέσει και κάποιος να χάσει τον προσανατολισμό του – όλα αυτά μου είχαν συμβεί στο παρελθόν. Ο θυμός σε συνδυασμό με το άγχος που με κυρίευε σχημάτιζαν ένα εκρηκτικό μείγμα. Αποφάσισα να τον εντοπίσω και να τον ακολουθήσω. Πριν όμως το κάνω, εμφανίστηκε και πάλι μπροστά μου. Μου φάνηκε ότι είχε περάσει μία αιωνιότητα. Η ανακούφιση έδιωξε την ανησυχία – όχι όμως και την ενόχλησή μου. Κολυμπήσαμε μαζί προς ένα ζευγάρι κόκκινα λαμπερά μάτια που ανήκαν σε έναν μεγάλο αστακό που «φορούσε» την εξωτική του πανοπλία. Κλείσαμε τους φακούς μας για να αφεθούμε στο σκοτάδι, απλώσαμε τα χέρια για να ταράξουμε το φθορίζον φυτοπλαγκτόν και είδαμε ένα παπαγαλόψαρο να κοιμάται γαλήνιο σε μια ρωγμή του βράχου.

Οταν βγήκαμε στην επιφάνεια, η ηρεμία μου χάθηκε. Τον ρώτησα επιτακτικά για τη σπηλιά. «Νόμιζα ότι θα με ακολουθούσες», μου απάντησε με φυσικότητα ο Φόριστερ. «Ηταν τέλεια».

Αρχισα να του λέω για το σύστημα ασφαλείας, αλλά ένιωσα ότι θα έκανα κήρυγμα και σταμάτησα. Ηταν μια άβολη συζήτηση. «Δεν πήγε κάτι στραβά, έτσι μπαμπά;» Το «Ναι, αλλά αν…» έμεινε στην άκρη της γλώσσας μου. Τον είχα διδάξει να είναι ανεξάρτητος και περίεργος σε όλη του τη ζωή και να εξερευνά τον κόσμο μόνος του. Αλλωστε, ήταν δική του ιδέα να φύγει στην Κίνα και να ιδρύσει ένα τμήμα μουσικής σε ένα νέο σχολείο για αυτιστικά παιδιά. Τώρα, όμως, έπρεπε να μετριάσει λίγο αυτήν τη μανία του για ταξίδια. Αναρωτήθηκα αν μπορούσαμε να βρούμε μια ισορροπία ανάμεσα στην επιθυμία του να φτάνει στα άκρα και την ανάγκη μου να είμαστε ασφαλείς.

ΕΝ ΠΛΩ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΝΤΑΜΑΝ

Το αρχιπέλαγος Σίμιλαν είναι ένας από τους πρώτους καταδυτικούς προορισμούς του κόσμου – ένα εθνικό πάρκο περίπου 64 χιλιόμετρα από τις νοτιοδυτικές ακτές της Ταϊλάνδης, στη θάλασσα Ανταμάν. Το γεγονός ότι είναι τόσο απομακρυσμένο απαιτεί από τους σοβαρούς δύτες να πραγματοποιούν το λεγόμενο «liveaboard», ένα είδος εκπαιδευτικής ξενάγησης, στο πλαίσιο της οποίας περνούν μέρες πάνω σε ένα σκάφος, εξοπλισμένοι με συμπιεστές οξυγόνου, μάγειρες και εκπαιδευτές. Οσο οι δύτες κοιμούνται, το σκάφος ταξιδεύει στον επόμενο προορισμό. Χωρίς να διστάσουμε στιγμή, συμφωνήσαμε και οι δύο να αφήσουμε την πολυτέλεια ενός σύγχρονου γιοτ και να περάσουμε μία εβδομάδα στο «June Hong Chian Lee», ένα κινεζικό πλοίο μήκους 30 μέτρων και βάρους 140 τόνων, κατασκευασμένο στην Πενάνγκ της Μαλαισίας το 1962. Το πέρασμά του από το Χόλιγουντ μας έπεισε: ήταν το πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Τζέιμς Μποντ και το κορίτσι του στο ηλιοβασίλεμα, στις τελευταίες σκηνές της ταινίας «Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι» του 1974.

Εκανα όλες τις ετοιμασίες για μια επταήμερη εκδρομή βόρεια, στα νησιά Koh Bon, Koh Tachai και Hin Plo Naam (το τελευταίο είναι πιο γνωστό διεθνώς με την ονομασία Richelieu Rock και πρόκειται ουσιαστικά για έναν μυτερό βράχο, όχι πολύ μακριά από το σύνορο της Μιανμάρ, που ξεπροβάλλει ελάχιστα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και φιλοξενεί έναν διάσημο κοραλλιογενή ύφαλο). Επίσης, ξεκίνησα να γυμνάζομαι στην πισίνα.

Ο γιος μου κι εγώ συναντηθήκαμε στην παραλία κοντά στο Πουκέτ – το παραλιακό θέρετρο που βρίσκεται κάτι περισσότερο από μία ώρα με αεροπλάνο νότια της Μπανγκόκ. Καθώς αφήναμε πίσω μας το λιμανάκι της παραλίας του Πατόνγκ, το επταμελές πλήρωμα, που αποτελούνταν κυρίως από Ταϊλανδούς, έριχνε πυροτεχνήματα για να διώξει τα κακά πνεύματα και να ενθαρρύνει τα καλά να έρθουν στη συντροφιά μας. Ενα παραδοσιακό μπουκέτο με λουλούδια για καλή τύχη κοσμούσε την πλώρη. Η μπροστινή πλευρά του καταστρώματος ήταν αρκετά ευρύχωρη, με τραπέζια και καρέκλες προστατευμένα με μια τέντα.

Οι περισσότεροι από τους 15 δύτες κατασκήνωσαν εκεί, πίνοντας νερό με ηλεκτρολύτες, γράφοντας ημερολόγια και συγκρίνοντας τις σημειώσεις τους. Ο Φόριστερ φλέρταρε με μια γοητευτική Σουηδέζα, ανώτερο τραπεζικό στέλεχος και 10 χρόνια μεγαλύτερή του. Ανάμεσά μας ήταν ένας ευγενικός 40χρονος Γερμανοελβετός, του οποίου τα πόδια είχαν αχρηστευτεί εδώ και δεκαετίες εξαιτίας ενός εγκεφαλικού. Οι καταδύσεις τού έδωσαν τη δυνατότητα να νιώσει την εκπληκτική ελευθερία που προσφέρει το νερό. Δύο άλλοι πελάτες, εκπαιδευτές από τη Γαλλία και τη Μ. Βρετανία, μας έδιναν χρήσιμες συμβουλές σχετικά με τον εξοπλισμό και τις τεχνικές κατάδυσης. Τη νύχτα, ο ήχος από τα κύματα που χτυπούσαν απαλά τα πλαϊνά του πλοίου μάς νανούριζε στις κουκέτες μας.

Η μέρα ξεκινούσε με ξυπνητήρι στις 06.30, ενημέρωση στις 07.00 και κατάδυση στις 07.15. Μόλις στεγνώναμε από την πρώτη βουτιά της μέρας, οι δύο μικρόσωμες Ταϊλανδέζες μαγείρισσες μας σέρβιραν ένα πλούσιο πρωινό με πολλά ταϊλανδέζικα αλλά και δυτικά πιάτα. Λίγα από τα γεύματα που είχαμε στη στεριά μπορούσαν να συγκριθούν με εκείνη την πανδαισία χειροποίητων πιάτων, που περιλάμβανε ψάρι σοτέ, τηγανητά spring rolls και pad tai. Υπήρχαν, δε, πάντα και επιλογές για χορτοφάγους. Επαναλαμβάναμε αυτήν τη διαδικασία κάθε πρωί, απόγευμα και νωρίς το βράδυ, ενώ ένας καταψύκτης γεμάτος με μπίρες Singha και Chang μάς περίμενε μετά την τελευταία βουτιά της ημέρας.

Εκείνη η αίσθηση που έπρεπε να έχουμε εγώ κι ο Φόριστερ, ότι είμαστε «ζευγάρι», εξακολουθούσε να μας διαφεύγει. Δεν ήθελε να του λέω τι να κάνει ούτε εγώ ήθελα, αλλά για λόγους ασφαλείας έπρεπε να επικοινωνούμε. Δεν ήταν η εφηβική έξαψη, αλλά η αυτοπεποίθηση που σιγά-σιγά αποκτά ένας νεαρός ενήλικος που τον ωθούσε να κάνει τα δικά του. Δoκιμάζαμε τις δεξιότητες πλοήγησής μας κάτω από το νερό, αλλά μπερδεύαμε τα σινιάλα μας, κυρίως σε σχέση με το ποιος έπρεπε να κάνει τι. Ο εκπαιδευτής μας, Τζόναθαν Γουίντερ, ένας 40χρονος άνδρας με σύνεση και πολλές γνώσεις, παρατήρησε τις δυσκολίες μας και με συμβούλευσε να θυμίσω στον Φόριστερ ποιος… πληρώνει το ταξίδι. «Εχεις παιδιά;» τον ρώτησα. «Οχι», μου απάντησε.

ΚΟΡΑΛΛΙΟΓΕΝΗ ΔΑΣΗ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΙΕΣ ΑΝΕΜΩΝΕΣ

Στην ανατολική πλευρά των νησιών, απέναντι από τις ακτές της Ταϊλάνδης, όπου ήμασταν σχετικά προστατευμένοι από τα ρεύματα, συναντήσαμε κοραλλιογενή δάση, θαλάσσιες ανεμώνες που στα κινούμενα πλοκάμια τους έβρισκαν καταφύγιο μικρά πορτοκαλί ψάρια-κλόουν που έμοιαζαν σαν να είχαν βγει από την ταινία «Ψάχνοντας τον Νέμο». Ωστόσο, τα μικρά κοραλλιογενή δάση με τους λεπτούς βλαστούς, που αρκεί μόνο ένα χτύπημα από πτερύγιο ψαριού για να καταστρέψει χρόνια ανάπτυξής τους και τα οποία φωσφόριζαν σε ροζ, μοβ, πορτοκαλί και κίτρινους τόνους, έμοιαζαν περισσότερο βγαλμένα από κάποιο σκίτσο του Peter Max παρά από ταινία της Pixar. Κάποια άλλα τεράστια, άσπρα και απαλά σαν πούπουλα, κοράλλια μού θύμισαν τα οπίσθια στρουθοκαμήλου. Γύρω τους κολυμπούσαν τα πιο χρωματιστά ψάρια του κόσμου – ανάμεσά τους το αγαπημένο μου, ο μπλε ακάνθουρος, τα πτερύγια του οποίου έχουν μια κυανή πιτσιλιά, πιο πλούσια και από τον ουρανό μιας υπέροχης ανοιξιάτικης μέρας.

Μέσα σε αυτή την αφθονία χρωμάτων, παραλίγο να χάσουμε ένα ζευγάρι κίτρινων ιππόκαμπων που κολυμπούσαν με τις ουρές τους μπλεγμένες. Το αρσενικό φαινόταν πολιορκημένο, με το στομάχι του διεσταλμένο από τα σχεδόν 1.500 αυγά που του είχε εναποθέσει το θηλυκό νωρίτερα. Θα τα κουβαλάει εκεί έως το τέλος, «ξερνώντας» στη συνέχεια μια ομάδα από μικρούς απογόνους. Ο Φόριστερ κι εγώ μάθαμε να κολυμπάμε πάνω από τα κοράλλια και να περιεργαζόμαστε τους κοραλλιογενείς υφάλους από κοντά. Ετσι εντόπισα έναν θαλάσσιο γυμνοσάλιαγκα, το σώμα του οποίου ήταν διακοσμημένο με ένα μοτίβο που θύμιζε μικροσκοπικά τηγανητά αυγά τεχνοτροπίας… Αντι Γουόρχολ.

Ο ΚΥΚΛΩΤΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΜΠΑΡΑΚΟΥΝΤΑ

Οι δυτικές ακτές του νησιού αποκάλυψαν έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Τα ήρεμα νερά και ο αμμώδης βυθός έδιναν τώρα τη σκυτάλη σε ισχυρά ρεύματα και στοιβαγμένες πέτρες σε μέγεθος σπιτιού, που σχημάτιζαν λεωφόρους και σοκάκια, σπηλιές και στριφογυριστά περάσματα. Είχαμε ολοκληρώσει τα τρία τέταρτα του ταξιδιού όταν βουτήξαμε στο Elephant Head Rock, έξω από το νησί Koh Similan, που ήταν γεμάτο με στενά περάσματα ανάμεσα σε ογκόλιθους. Περάσαμε αυτόν τον τρισδιάστατο λαβύρινθο κρατώντας την αναπνοή μας, για να μοιάζουμε ελαφρότεροι και να ανεβαίνουμε προς την επιφάνεια, και μετά εκπνέαμε για να βυθιστούμε ή «κλοτσούσαμε» για να διασχίσουμε τα σκοτεινά περάσματα. Ο Φόριστερ κι εγώ συνεργαστήκαμε αρμονικά, περνώντας εναλλάξ ο ένας μπροστά από τον άλλο, ακολουθώντας χρωματιστά ψάρια, κρυφοκοιτάζοντας κάτω από ογκόλιθους και εντοπίζοντας κρυμμένα πλάσματα. Ελάχιστα μαλακά κοράλλια ζούσαν εκεί, αλλά τα αγγελόψαρα ξεπρόβαλλαν με τους ψυχεδελικούς χρωματισμούς τους μπροστά στο γκρίζο φόντο. Ωρες αργότερα, συνειδητοποίησα ότι είχαμε βρει μια τέλεια ισορροπία κάτω από το νερό.

Στη δυτική πλευρά των νησιών, επίσης, συναντήσαμε μεγάλες ομάδες ψαριών ανοιχτής θάλασσας. Ο Φόριστερ κι εγώ πλησιάσαμε ένα κοπάδι με εκατοντάδες μπαρακούντα μήκους 1 μέτρου, με μαύρα πτερύγια, σώματα σαν αυτά του αρπακτικού και στόματα γεμάτα κοφτερά δόντια, θέαμα που σε τρομάζει και συνάμα σε υπνωτίζει. Δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για εμάς. Ετσι με ελιγμούς βρεθήκαμε από κάτω τους και παρακολουθήσαμε την αργή, μεθοδικά κυκλική κίνησή τους, που αποτελεί και την κυνηγετική τους τακτική: ακολουθούν ομαδικά τα θηράματά τους και τα «μαντρώνουν» περικυκλώνοντάς τα.

Περιέργως, το μεγάλο αρπακτικό του ωκεανού ήταν απόν. Και οι 15 δύτες της ομάδας με το ζόρι είχαν εντοπίσει μια χούφτα καρχαρίες όλη την εβδομάδα των καταδύσεών μας. Ο Τζόναθαν, που βουτάει εκεί τα τελευταία 10 χρόνια σχεδόν, μας είπε ότι ο κάποτε μεγάλος αριθμός τους έχει μειωθεί λόγω της επιθετικής υπεραλίευσης. Ημουν προετοιμασμένος να συναντήσω τη λεύκανση των κοραλλιών και άλλα, πιο εμφανή σημάδια καταστροφής των υφάλων, αλλά η απουσία καρχαριών με ενόχλησε περισσότερο. Οι υπεύθυνοι του πάρκου Yet Thai έχουν πάρει πολύ σοβαρά την καταστροφή των κοραλλιογενών υφάλων, απαγορεύοντας στους επισκέπτες την πρόσβαση σε έναν μεγάλο αριθμό άλλοτε δημοφιλών σημείων, ούτως ώστε οι ύφαλοι να αναρρώσουν από τη ζημιά που έχουν προκαλέσει οι άγκυρες, οι δύτες και οι ψαράδες. Οι περισσότερες παραλίες στα νησιά Σίμιλαν παραμένουν κλειστές, ώστε να προστατεύονται οι περιοχές αναπαραγωγής θαλάσσιων χελωνών, που απειλούνται με εξαφάνιση.

Συνήθως ξέμενα από αέρα νωρίτερα από τον Φόριστερ, κυρίως επειδή ήμουν μεγαλύτερός του, οπότε σε μια βουτιά αποφάσισε να συνεχίσει, αφήνοντάς με να αναδυθώ μόνος. Οταν επιτέλους ανέβηκε, αντιλήφθηκε ότι αυτήν τη φορά ήμουν για τα καλά θυμωμένος. Του είπα ότι τα «ζευγάρια» πάντα αναδύονται μαζί. Με άκουσε προσεκτικά και στη συνέχεια συμφώνησε. Ηταν σαν να μαθαίναμε μια νέα, απαιτητική γλώσσα επικοινωνίας.

Υστερα από αυτό, τα πράγματα ηρέμησαν. Μάλιστα, πήραμε και μπόνους. Στη δωδέκατη κατάδυσή μας, στο Koh Tachai, ανεβήκαμε στο σημείο ασφαλείας μας, στα 7 περίπου μέτρα, όταν μια τεράστια ασπρόμαυρη σαρκώδης μάζα γλίστρησε μόλις μερικά μέτρα από κάτω μας. Ηταν σαν να βλέπαμε ένα ελάφι στο Μέιν ή έναν ελέφαντα στην Αφρική – ήταν τόσο τεράστια, που δεν την καταλάβαμε με την πρώτη ματιά. Τελικά, ήταν ένα γιγάντιο σαλάχι μάντα, με πτερύγια 3 μέτρων και στόμα τόσο ανοιχτό, που έμοιαζε ικανό να καταπιεί έναν από εμάς. Ωστόσο, αυτά τα σαλάχια στην πραγματικότητα είναι ευγενείς γίγαντες που καταναλώνουν μόνο πλαγκτόν. Πολύ κάτω από εμάς, οι άλλοι δύτες μπορούσαν να διακρίνουν μόνο μια τεράστια θολή μορφή. Κολυμπούσαμε δίπλα στην «αρένα», καθώς αυτό το πλάσμα πέρασε ακριβώς δίπλα μας, κουνώντας νωχελικά τα επιδέξια φτερά του. Κανένα ντοκιμαντέρ του National Geographic δεν θα μπορούσε ποτέ να μας προετοιμάσει για να δούμε από κοντά μια στιγμή τόσο εξαιρετικής χάρης. Τη μνημονεύσαμε, λοιπόν, με ένα νεύμα πίσω από τις μάσκες μας.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ

Καθώς το ταξίδι συνεχιζόταν, κατάλαβα πως όχι μόνο εμπιστευόμουν πια την κρίση του Φόριστερ, αλλά και την επιζητούσα. Το πιο σημαντικό, δε, ήταν ότι η βαθιά ριζωμένη ανάγκη να τον φροντίζω κάθε λεπτό ως γονιός υποχωρούσε. Κι εκείνος, όμως, ήταν πιο προσεκτικός σε ό,τι αφορούσε την ασφάλεια. Μας είχε πάρει χρόνο, αλλά βρήκαμε έναν τρόπο να συνεργαζόμαστε. Ενιωθα ότι είχαμε προχωρήσει ένα βήμα μπροστά την ενήλικη σχέση μας.

Την τελευταία μέρα βοηθήσαμε όλοι το πλήρωμα να ανεβάσει τα σκούρα κόκκινα πανιά, τηρώντας την ιεροτελεστία πριν από τον απόπλου, και μετά ήπιαμε μαργαρίτες. Ο Φόριστερ -ο νεότερος δύτης στο πλοίο- μας διασκέδασε με βουτιές από το κατάστρωμα. Λιγνός, ψηλός και μυώδης, με ένα μεγάλο τατουάζ που παριστάνει έναν καρδινάλιο και λάμπει στον ώμο του καθώς βουτάει. Παρατήρησα τον τρόπο με τον οποίο οι άλλοι θαύμαζαν τον ενθουσιασμό και την περιέργειά του και κατάλαβα μέσα από τα μάτια τους πόσο έχει ωριμάσει ώστε να γίνει ο άντρας που είναι. Επιπλέον, είναι και καλός δύτης – ίσως καλύτερος από εμένα.

Οταν τελείωσαν όλα και αποχαιρετήσαμε τους υπόλοιπους δύτες που είχαν γίνει πια φίλοι μας, ο Φόριστερ και εγώ χαλαρώσαμε στη λευκή άμμο μιας παραλίας κοντά στο θέρετρο Πατόνγκ, αφήνοντας τα κορμιά μας να αποβάλουν πριν από τις πτήσεις το άζωτο που είχε απορροφήσει το αίμα μας. (Αν κάποιος πετάξει χωρίς να έχει αφήσει μία μέρα κενή για να αποβάλει τα βλαβερά αέρια, ενδέχεται να προσβληθεί από την εξουθενωτική -κάποιες φορές μοιραία- ασθένεια των δυτών.) Η συζήτηση είχε απ’ όλα: την προοπτική ενός ακόμα ταξιδιού, τη συζήτηση για το μέλλον του Φόριστερ αλλά και για κάποιες δικές μου επαγγελματικές επιλογές. Και οι δύο αποκτήσαμε νέα οπτική για τα πράγματα. Στο πρωινό, την ώρα που άπλωσε να πιάσει μια μπανάνα, γελάσαμε αυθόρμητα και οι δύο, καθώς θυμηθήκαμε τη στιγμή που, ενώ ήταν έτοιμος να κάνει κατάδυση με αναπνευστήρα, μια θαλάσσια χελώνα τον πλησίασε και του άρπαξε ένα κομμάτι από την μπανάνα που κρατούσε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή