Είναι μια εποχή που ο καθένας οχυρώνεται πίσω από μια μάσκα. Το προσωπείο που συνήθως προβάλλει ό,τι εξυπηρετεί την εικόνα. Γι’ αυτό όταν η πανοπλία που φορούν για λόγους καριέρας οι περισσότεροι καλλιτέχνες ραγίζει, το κοινό συγκινείται αληθινά.
Τέτοια βραδιά ήταν η τελευταία παράσταση της Χαρούλας Αλεξίου στο Νέο Θέατρο «Κατερίνα Βασιλάκου». Μια εξομολόγηση που, παρότι την έγραψε η ίδια πιάνοντας το νήμα από την αρχή, από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα, έμοιαζε διαφορετική κάθε βράδυ. Ενα δυνατό ψυχογράφημα (το έχει κάνει κι άλλες φορές με τα τραγούδια της), πιο ολοκληρωμένο, που ο θεατής συναντά κομμάτια κι από τη δική του ζωή. Αναμνήσεις, παιδικά χρόνια, πόνος, θλίψη, σκέψεις, απώλειες, χαμένοι έρωτες, αρρώστιες, χαρές, παράπονα.
Μοιράστηκε το μονόπρακτό της σαν γυναίκα που ανοίγει διάπλατα την ψυχή της. Οχι στην πίστα αλλά στο θεατρικό σανίδι, εκτεθειμένη στα συναισθήματα. Οπως τη σεβάστηκε ο Γιώργος Νανούρης και οι μουσικοί που τη συνόδευαν. Περισσότερο σαν στήριγμα την ώρα που θολώνουν και τα δικά της μάτια.
Η Χαρίκλεια από τη Θήβα που δεν έγινε αρχιτέκτων αλλά τραγουδίστρια, η Χάρις των χιλιάδων θεατών, μεγαλώνει σε 90 λεπτά μπροστά στα μάτια του κοινού, μέσα σε μνήμες και σκιές. Μοιράζεται αγωνίες («Τι θα κάνεις αν δεν ξαναπατήσεις το πόδι σου στη σκηνή;»), τη μοναξιά («Εγώ πρέπει να κοιμηθώ νωρίς. Να μην κουράσω τη φωνή μου»), την αδυναμία του καλλιτέχνη. Ολα μετρημένα. Τόσο όσο… Και έντονο αυτοσαρκασμό.
Κανείς δεν έκρυψε τα δακρυσμένα μάτια, τα χαρτομάντιλα που ξετρύπωναν από τσέπες και τσάντες. Αυτό το βράδυ ήταν εμπειρία για το κοινό της γενιάς της αλλά και τους νέους που τη χειροκροτούσαν με τόση επιμονή.
«Δεν τα καταλάβαινα όλα, όμως ένιωθα ότι ζούσα κάτι ξεχωριστό», σχολίαζε μια παρέα εικοσάρηδων στο τέλος. Τι δύναμη ψυχής!