Είναι δύο θεατρικές σκηνές της Αθήνας, άρρηκτα δεμένες με την πρόσφατη θεατρική ιστορία. Η μία κλασική, ιερή σχεδόν, το Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Η άλλη νεότερη, που έχει όμως φιλοξενήσει και αναδειξει μεγάλες στιγμές της σύγχρονης παραστασιολογίας – το «Θησείον». Σ' αυτές τις σκηνές, σχεδόν τις ίδιες μέρες, στις αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας φιλοξενήθηκαν δύο διαφορετικές παραστάσεις, χειροποίητες, φρέσκιες, έξυπνες, τρυφερές. Δύο από τους πλέον σημαντικούς θεατρανθρώπους της χώρας, που έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα ο καθένας στο σανίδι και στη θεατρική προσφορά, η Ολια Λαζαρίδου και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, παραχώρησαν αυτές τις σκηνές στους μαθητές τους. Ετσι, οι απόφοιτοι της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης και οι φοιτητές και απόφοιτοι του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ παρουσίασαν δύο διαφορετικές μεταξύ τους θεατρικές παραστάσεις και κέρδισαν το κοινό.
Μια απλή κουρτίνα, με ραμμένα πάνω της σχήματα που αναπαριστούσαν τους αστεριμούς του σύμπαντος υποδεχόταν το κοινό στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, στην παράσταση «Ασμα Ασμάτων – Μια νύχτα κάτω από τ' άστρα». Μερικά τραπέζια αναποδογυρισμένα στη σκηνή και στην άκρη η θέση της Ολιας Λαζαρίδου, που έφτιαξε εκεί μπροστά μας ένα τσάι κι άρχισε να ψιθυρίζει «Κοιμούμαι/ μα η καρδιά μου ξαγρυπνά/ Κοιτάζει τ' άστρα στον ουρανό/ και το δυάκι…». Γιώργος Σεφέρης, ο ίδιος που υπογράφει και τη μεταγραφή του έργου «Ασμα Ασμάτων», ενός κειμένου γοητευτικού, ερωτικού, μυστήριου, μα πάντα αγαπημένου. Μέσα κι από τη μεταγραφή του Γιώργου Σεφέρη φυσικά… Η Ολια Λαζαρίδου αναρωτιέται στην αρχή, σαν να μοιράζεται τις αρχικές της αναζητήσεις γι' αυτήν την παράσταση: «Πού βρίσκονται ζωντανά τα ίχνη των ποιητών;» Και η ίδια απαντά: «Μέσα στα κοιτάσματα της γλώσσας υπάρχει θαμμένη ενέργεια». Αυτή την ενέργεια αναλαμβάνουν να μεταδώσουν όχι μόνο μέσω των λέξεων αλλά και μέσω του σώματός τους έξι νεαροί ηθοποιοί, που μόλις ξεκινούν τη διαδρομή τους. Εξι άνθρωποι, τρία ζευγάρια, μεταφέρουν το πάθος, τον λυρισμό, την αφοσίωση, την πίστη, το όνειρο που κρύβει το «Ασμα Ασμάτων». Μια χειροποίητη παράσταση είδαμε, που πλημμύριζε από την τρυφερότητα, από την ενέργεια, από τη διάθεση αυτών των νέων ανθρώπων (Βαγγέλης Αμπατζής, Λήδα Κουτσοδασκάλου, Νόρα Πάντου, Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Δημήτρης Τσιγκριμάνης, Ευθύμης Χαλκίδης. Επί σκηνής ήταν και οι Νίκος Χαλδαιάκης και Αννα Μαρία Πασχάλη).
Η Ολια Λαζαρίδου τους παρακολουθεί επί σκηνής σ' όλη τη διάρκεια της παράστασης. Και μόνο στο τέλος, όταν έχουν αποσυρθεί αυτοί οι νέοι ερωτευμένοι, αυτοί οι νέοι παθιασμένοι, έρχεται στο κέντρο της σκηνής και λέει εκείνους τους στίχους από το «Ασμα Ασμάτων», που τους έχουμε τραγουδήσει μαζί με τη Φλέρυ Νταντωνάκη και τον Δημήτρη Ψαριανό στον «Μεγάλο Ερωτικό» του Μάνου Χατζιδάκι: «Θες με ως σφραγίδα επί την καρδίαν σου…», δηλαδή «Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου,/ ωσάν σφραγίδα στο μπράτσο σου·/ είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο/ και σκληρός ο πόθος σαν τον Αδη·/ οι σπίθες της, είναι σπίθες της φωτιάς, φλόγα του Θεού/ Νερά, ποτάμια, δεν μπορούν να σβήσουν την αγάπη. (…) μην την ξυπνάτε, μην την ξαγριεύετε/ την αγάπη· όσο να το θελήσει».
Τις ίδιες μέρες, στο «Θησείον», κι ενώ από το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων ακούγονται οι ψαλμοί της Μεγάλης Τετάρτης, στο θέατρο «Θησείον» έχει συγκεντρωθεί ένα άλλο πλήθος ανθρώπων, για να παρακαλουθήσει κάποιους άλλους νέους καλλιτέχνες και τη δική τους πρόταση για το θέατρο του παραλόγου, επιλέγοντας γι' αυτή την αναζήτησή τους τον συγγραφέα που καθιέρωσε το είδος, τον Ευγένιο Ιονέσκο. «Το ζήτημα της Φαλακρής τραγούδιστριας του Ε. Ionesko». Είναι η πρώτη παράσταση που εντάσσεται στη σειρά «Το δροσερό βλέμμα», και στόχο έχει να φιλοξενήσει παραστάσεις νέων ανθρώπων, που έχουν να πουν και να προτείνων κάτι διαφορετικό, ώστε να τις γνωρίζει κι ένα ευρύτερο κοινό, πέρα από τις ακαδημαϊκές αίθουσες. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επέλεξε απλώς τη δουλειά αυτής της ομάδας. Την ξεχώρισε για την ακρίβεια· και τους άφησε να κάνουν μόνοι τα υπόλοιπα. Και τα έκαναν με αυταπάρνηση, με χιούμορ, με ευστοχία, αναζητώντας τη λογική στο παράλογο (τόσο στην καθημερινότητα όσο και στο θέατρο) και σκιαγραφώντας τις κενές καθημερινές σχέσεις με φαντασία και πρωτοτυπία. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ήταν δίπλα τους, ως δάσκαλος, σ' όλη τη διαδικασία, και στην παράσταση ήταν στην πλατεία. Με τους θεατές. Και χειροκρότησε θερμότατα το τέλος της παράστασης τους συντελεστέ: (Αλίκη Ατσαλάκη, Γεωργία Κυριαζή, Ειρήνη Κυριακύ, Χρήστος Στρινόπουλος, Αλέξης Τσιαμόγλου και οι μουσικοί Δημήτρης Λώλης και Χρήστος Παπαδόπουλος).
Οχι, δεν ήταν μόνο τόση η παρουσία αυτών των παραστάσεων. Στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης μπορείτε να ξαναδείτε την παράσταση «Ασμα Ασμάτων, μια νύχτα κάτω από τ' άστρα» από τις 9 Μαΐου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9.15μ.μ. Οσο για την παράσταση στο «Θησείον», πήγε τόσο καλά που είναι πάρα πολλές οι πιθανότητες να μπορέσετε, μέσα στο Μάιο να τη δείτε κι όσοι δεν μπορέσατε.