Φέτος είναι η έκτη χρονιά, διευκρίνισε η Ενωση Αθεων, που διοργανώνεται σε ψητοπωλεία στην Ελλάδα, Μ. Παρασκευή, πάρτι κρεατοφαγίας (ήχησε σαν εκείνες τις σκανταλιές που κάνουν τα μικρά παιδιά για να τραβήξουν πάνω τους την προσοχή), απαντώντας στη βροχή σχολίων και τους χλευασμούς για την εκδήλωση, ακόμη και από άθεους. Και διεβεβαίωσε ότι διεκδικεί συστηματικά τους σκοπούς της και με άλλους τρόπους πλην του μεγαλοπαρασκευιάτικου «φανερού δείπνου».
Ομως δεν κατάφερε να απαλείψει εκείνη την πρώτη εντύπωση της επιδεικτικής περιφρόνησης προς συγκεκριμένες θρησκευτικές πρακτικές, που μπορεί να μην ακολουθούνται από τους περισσότερους χριστιανούς, αλλά μπολιάζουν την καθημερινότητα με ένα μείγμα από την προσμονή της γιορτής και τον πόνο και τη γλύκα της εαρινής αναστάτωσης, εξαιρετικά ανθεκτικό στις αλλαγές. Με το περιδρόμιασμα εδεσμάτων σε ημέρα –τυπικά– απόλυτης νηστείας, δεν ασκεί κανείς πολεμική κατά της πίστης, δεν διακηρύσσει την ανυπαρξία θεοτήτων, ούτε εξυμνεί μια πρακτική ζωής εντεύθεν των αληθειών και των παραφορών των υποστηρικτών τους. Η πίστη ή μη σε ένα Θεό, στην ύπαρξη ή μη μιας ανώτερης δύναμης (το 20% των πολιτών της Ε.Ε. «δεν πιστεύει πως υπάρχει Θεός»· στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσοστό είναι μόλις 4%, όταν στην Ισπανία είναι 19%, στη Φινλανδία 22%, στη Γερμανία και το Βέλγιο 27%, στην Ολλανδία 30%, στη Γαλλία 40%) είναι ένα ζήτημα που ηχεί βαρύ πάνω από ένα σουβλάκι. Οπως και η απόρριψη των κοσμογονικών μύθων – απαντήσεων στα ερωτήματα για τη δημιουργία του σύμπαντος. Ολες εκείνες οι αιτίες –η άγνοια και ο τρόμος μπροστά στα φυσικά φαινόμενα, η απόπειρα εξήγησης του άγνωστου– της καταγωγής και εμφάνισης των θρησκειών. Η σημερινή κρεατοφαγία δεν υπονοεί απαραίτητα την εκμετάλλευση της προσωπικής αδυναμίας του ανθρώπου από κάθε μορφή αυταρχικής εξουσίας, την ταύτιση της εγκόσμιας και της θεϊκής εξουσίας (πόσοι τύραννοι δεν εμφανίστηκαν θεοί), τις κατακτητικές φιλοδοξίες (ακόμη και σήμερα ορισμένες εξουσίες χρησιμοποιούν τη θρησκεία ως πολιτικό σύμμαχο και υποκινητή του φανατισμού και της βίας).
Δύσκολα το σημερινό ραντεβού σε ψητοπωλεία θα ερμηνευόταν ως δήλωση ελευθερίας και υπευθυνότητας του ατόμου, ως αγώνας για μια παγκόσμια ηθική, αλήθεια, αρετή, αλληλεγγύη, που υποκινείται από τη διαπίστωση ότι ο μεγάλος αριθμός θρησκειών στην υφήλιο καλλιεργεί τις αντιθέσεις, τα μίση και τις βαρβαρότητες. Είναι περισσότερο μια «απάντηση» ασέβειας στην ευσέβεια, μια κοροϊδία, ένα βγάλσιμο γλώσσας, όχι μια οντολογική στάση που μάχεται τον θεϊσμό και τις επιζήμιες πτυχές θρησκευτικών πρακτικών και δογμάτων, τις προκαταλήψεις και τα «παράθυρα» στον δογματισμό και τον αυταρχισμό.
Και ως κοροϊδία –όχι ως σκωπτική σοφία, ως φιλοπαίγμον προπετές σχόλιο–, είναι απλώς ένα πυροτέχνημα, μια «διδασκαλία» χωρίς βάθος, ένα σκάλωμα στα επιφαινόμενα, που βρίσκει περισσότερο γόητρο στο σκώμμα παρά στην ανδρεία, στη φάρσα παρά στην ενόραση, που τόσο έχουμε σήμερα ανάγκη.