Μέχρι τώρα είχαμε τα μπουκαλάκια νερό που τα πλήρωναν οι πρόσφυγες χρυσά ή τα δωμάτια ξενοδοχείων που τους τα χρεώνουν για σουίτες και ας είναι ανήλιαγες τρύπες και τους ναύλους για την Ευρώπη που τους πάνε ίσα ίσα μέχρι την Ειδομένη. Πρόσφατα όμως προέκυψε και νέο φαινόμενο: μέλη «ΜΚΟ», που παλεύουν μες στα κύματα για μια φωτογραφία με τα μωρά των προσφύγων! Μια διασώστρια που γύρισε απ’ τη Λέσβο το είπε ξεκάθαρα: «Παίζουν ξύλο για μία φωτογραφία που θα απεικονίζει τον διασώστη. Οι φωτογραφίες προβάλλονται στα μίντια, και πέφτουν οι δωρεές!».
Φυσικά, δεν είναι οι μόνοι. Στα νησιά ακόμα και τώρα ανθεί το εμπόριο της ξένης φουσκωτής βάρκας: στη Μυτιλήνη το καλοκαίρι ορισμένοι έστηναν καρτέρι στον Μόλυβο απ’ τα ξημερώματα. «Τρέχουν να προλάβουν τους πρόσφυγες να μην τρυπήσουν τη βάρκα και καταλήξει με τη μηχανή της στον βυθό. Ξημερώνονται μέσα στ’ αυτοκίνητά τους για να αρπάξουν την εξωλέμβιο», έλεγαν τότε κάτοικοι, που θέλοντας και μη έβλεπαν κάθε πρωί τους ίδιους ανθρώπους να παραφυλάνε απ’ τα ξημερώματα.
Κι ύστερα, τα σύνορα έκλεισαν και οι αετονύχηδες εμπνεύστηκαν την πατέντα του φετινού Μαρτίου: τα πειρατικά δρομολόγια. Γιατί οι πρόσφυγες πάντα ελπίζουν πως κάπως θα περάσουν στην Ευρώπη, και όταν κάποιος ελπίζει είναι εύκολο να τον ξεγελάσεις. Τα κυκλώματα με τα λεωφορεία στέλνουν κράχτες στο λιμάνι του Πειραιά, να πείσουν όποιον μπορούν πως αν μπει στο όχημά τους και δώσει 500 ευρώ θα κατέβει στην άλλη πλευρά των συνόρων για να συνεχίσει το ταξίδι του. «Αφού έκοψα εισιτήριο από τον Πειραιά», λέει στο ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού ένας δύστυχος Αφγανός, «μου είπαν ότι θα με πάνε πολύ γρήγορα στα Σκόπια. Να, εδώ το έχω το εισιτήριο». Τελικά, βέβαια, το λεωφορείο γυρίζει πάντοτε πίσω όταν φτάσει στην Ειδομένη – σε αντίθεση με τα λεφτά για το εισιτήριο που ποτέ δεν επιστρέφονται στον αρχικό ιδιοκτήτη τους.
Αλλά υπάρχουν πάντα και οι απλές, ανθρώπινες ανάγκες τους, που πάνω τους στήνονται μπίζνες εκμετάλλευσης. «Εδώ δεν είναι κυλικείο, θα πουλάω όσο θέλω!» Αυτό ήταν το τελευταίο που άκουσε ο περιφερειακός σύμβουλος Ν. Πουτσιάκας από έναν καταστηματάρχη στα Τέμπη, όταν του είπε πως είναι παράνομο να ζητάει δύο ευρώ για κάθε μπουκαλάκι νερό απ’ τους διψασμένους πρόσφυγες που περπατούσαν στην εθνική οδό. Αμέσως μετά, ο καταστηματάρχης μαζί με τους φίλους του τον περιέλαβε, και ο σύμβουλος βρέθηκε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο με ράγισμα στα πλευρά.
Στη Μυτιλήνη, πάλι, το… τιμολόγιο είναι διαφορετικό. Στις τοπικές εφημερίδες οι κάτοικοι έκαναν καταγγελίες πως στα τοπικά καταστήματα χρέωναν τη μισή ώρα φόρτισης του κινητού δύο ευρώ. Και στην Κω, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου καλύτερα: πέντε ευρώ για τη χρήση τουαλέτας, άλλα πέντε για τη φόρτιση κινητού και τρία ευρώ για ένα μπουκαλάκι νερό. Και μπορεί προσφάτως με την ευγενική χορηγία κάποιων «ΜΚΟ» να προστέθηκε μία ακόμη μέθοδος στους χίλιους τρόπους εκμετάλλευσης των μεταναστών που το περήφανο έθνος μας έχει σκαρφιστεί απ’ όταν ξεκίνησε η προσφυγική κρίση, αλλά όλα δείχνουν πως δεν θα είναι η τελευταία. Με το Νομπέλ Ειρήνης να απονέμεται τον Δεκέμβριο, έχουμε καιρό ακόμη για να εμπλουτίσουμε την ελληνική υποψηφιότητα με πατέντες εκμετάλλευσης «ων ουκ έστιν αριθμός».