Πάνω από 100 αδειοδοτήσεις περιβαλλοντικού χαρακτήρα απαιτούνται για την υλοποίηση ενός έργου ανάπτυξης ακινήτου στην Ελλάδα, γεγονός που εξηγεί τις αποτυχημένες προσπάθειες ξένων και εγχώριων επενδυτών να κατορθώσουν να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρθηκαν σε πρόσφατο συνέδριο για την ανάπτυξη της παράκτιας ζώνης της Αττικής, ώστε να δημιουργηθεί η «Αθηναϊκή Ριβιέρα», η γραφειοκρατία με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπο κάθε εγχείρημα αξιοποίησης ακινήτων, συχνά, συνιστά ανυπέρβλητο εμπόδιο για τους επενδυτές, χωρίς μάλιστα να υπολογίζονται και τυχόν προσφυγές ομάδων πολιτών.
Οπως ανέφερε ο κ. Βλάσης Σφυρόερας, σύμβουλος της διεθνούς εταιρείας συμβούλων Hill International, χρειάζονται 52 εγκρίσεις για μια μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ενώ για την ολοκλήρωση ενός ΕΣΧΑΔΑ (Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο Δημοσίων Ακινήτων), που χρησιμοποιείται για τις περιπτώσεις αξιοποίησης δημοσίων ακινήτων, που υλοποιεί το ΤΑΙΠΕΔ, απαιτούνται πάνω από 100 αδειοδοτήσεις, καθώς η διαδικασία γίνεται δύο φορές. Η γραφειοκρατία αυτή μεταφράζεται σε πέντε έως 10 χρόνια αναμονής για την έκδοση μιας επενδυτικής άδειας. Η Hill International διαθέτει 100 γραφεία παγκοσμίως, και στην Ελλάδα έχει εμπλακεί ενεργά στην ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, συμμετέχοντας, μεταξύ άλλων, στο έργο αξιοποίησης του Αστέρα Βουλιαγμένης.
Ενα από τα βασικά συμπεράσματα που προέκυψαν από το συνέδριο είναι ότι είναι απαραίτητη η εκπόνηση ενός ενιαίου μοντέλου ανάπτυξης για την αναδιαμόρφωση της παράκτιας περιοχής της Νότιας Αττικής, με την άμεση λήψη συγκεκριμένων, ξεκάθαρων και ενιαίων αποφάσεων από την πλευρά της πολιτείας, με σαφώς μικρότερη γραφειοκρατία και με την ενεργό συμμετοχή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στις άμεσες προτεραιότητες, από πλευράς νέων έργων, θα πρέπει να βρεθούν η ανάπλαση του Ελληνικού, η ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου, που είναι από τα πλέον ώριμα έργα στην περιοχή, ενώ οι συμμετέχοντες επισήμαναν και την ανάγκη νέων έργων με ανάπτυξη ήπιων χρήσεων, σύμφωνα με το μοντέλο που ακολουθήθηκε για την ανάπτυξη της Γαλλικής Ριβιέρας. Επίσης, θα χρειαστούν αντιπλημμυρικά έργα για τους παράκτιους δήμους, αλλά και έργα αναβάθμισης των τουριστικών και επιχειρηματικών υποδομών. Επισημάνθηκε επίσης η ανάγκη, το υφιστάμενο προεδρικό διάταγμα για την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου να αποκτήσει νέες χρήσεις. Το συνέδριο διοργανώθηκε από την επιχειρηματική πρωτοβουλία Α-Energy με τη συνεργασία του Δήμου Bάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, του υπουργείου Οικονομίας, σειράς σημαντικών φορέων και με τη συμμετοχή πολλών δήμων του παράκτιου μετώπου.
Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι απόψεις του δημάρχου Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης, κ. Γρηγόρη Κωνσταντέλλου, ο οποίος αναφέρθηκε στην πρόσφατη πρόταση αξιοποίησης της νησίδας Φλέβες, όπως αυτή διατυπώθηκε από το υπ. Εθνικής Αμυνας. Σύμφωνα με τον κ. Κωνσταντέλλο, ο δήμος είναι θετικός στο να τη συζητήσει, αλλά αντιτίθεται εξαρχής με την προτεινόμενη υλοποίηση ξενοδοχειακής μονάδας-μαμούθ, της τάξεως των 22.000 κλινών, μέγεθος που ισοδυναμεί με τρεις φορές τον συνολικό πληθυσμό της Βουλιαγμένης. Επίσης, ο κ. Κωνσταντέλλος ανέφερε ότι σύντομα ο δήμος αναμένεται να παραλάβει σημαντικές εκτάσεις του παραλιακού μετώπου, που θα παραχωρήσουν η ΕΤΑΔ και το ΤΑΙΠΕΔ, με στόχο την ανάπτυξη ήπιων χρήσεων με πολιτιστικές και αθλητικές δράσεις.
Αντίστοιχα, ο δήμαρχος Μοσχάτου – Ταύρου, κ. Ανδρέας Ευθυμίου, τάχθηκε υπέρ της διαδημοτικής συνεργασίας για την υλοποίηση αναπτυξιακών έργων στο παραλιακό μέτωπο, το οποίο, όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, τελεί υπό διαφορετικές διοικητικές και διαχειριστικές αρχές, ενώ χαρακτηρίζεται από ανομοιομορφία χρήσεων και προσβάσεων, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει μια χαοτική εικόνα. Ως αποτέλεσμα, το τμήμα από το Νέο Φάληρο έως το Παλαιό Φάληρο έχει υποβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της μη διαμόρφωσής του. Ο κ. Ευθυμίου χαρακτήρισε επίσης σημαντικό τον ρόλο της Περιφέρειας Αττικής, που καλείται να δημιουργήσει μαζί με τις δημοτικές αρχές έναν ενιαίο και ισχυρό θεσμό, προκειμένου να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια αλλά και δημιουργώντας τους θεσμούς που θα επιτρέψουν στο παράκτιο μέτωπο να συνεργαστεί με τον ιδιωτικό τομέα, όπου είναι δυνατόν.