Η υποκρισία συνεχίζεται, με τον καθένα στον ρόλο του. Η κυβέρνηση φέρνει για ψήφιση μέτρα στα οποία δεν πιστεύει, στο πλαίσιο ενός μνημονίου του οποίου την ιδιοκτησία βδελύσσεται. Οι περιστερές της Ευρώπης γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι μεταρρυθμίσεις θα μείνουν στα συρτάρια, οι πρόσθετοι φόροι δεν θα συλλεγούν και τα νούμερα δεν θα βγαίνουν. Αυτό που τους ενδιαφέρει, όμως, αυτή τη στιγμή είναι να μην εμφανιστεί το ελληνικό πρόβλημα στο ευρωπαϊκό ραντάρ την ώρα που στον ορίζοντα έχουν μπροστά τους το Brexit, την πολιτική αβεβαιότητα στην Ισπανία και το προσφυγικό. Ο κ. Τσίπρας τους βολεύει μια χαρά, από την άποψη ότι έχει δεχθεί τα πάντα σε σχέση με το ΝΑΤΟ και την εκχώρηση κυριαρχίας στη διαχείριση του προσφυγικού. Θεωρούν επίσης, και έχουν δίκιο, ότι τέτοια μέτρα δύσκολα θα περνούσαν από μια κεντροδεξιά κυβέρνηση.
Εχουμε κατόπιν και τους ιέρακες που παίζουν το δικό τους μονότονο παιχνίδι. Επί της ουσίας έχουν εγκαταλείψει κάθε ελπίδα πως η Ελλάδα θα μεταρρυθμιστεί και θα γίνει ένα κανονικό κράτος. Τι κάνουν, λοιπόν;
Από τη μια δέχονται μέτρα, όπως η αύξηση των φόρων, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ο λογαριασμός δεν θα βγαίνει. Από την άλλη ανεβάζουν και τον πήχυ κάθε τόσο, εκμεταλλευόμενοι τη μεγάλη κούραση που υπάρχει πλέον παγκοσμίως γύρω από το «ελληνικό ζήτημα» και το έλλειμμα αξιοπιστίας που έχει συσσωρευθεί τα χρόνια της κρίσης. Είναι ανήκουστο, για παράδειγμα, να ζητείται πακέτο προληπτικών μέτρων. Αλλά επειδή οι βασικοί παίκτες δεν μπορούν «να τα βρουν» σε θεμελιώδη ζητήματα, όπως η ρύθμιση του χρέους, κατασκευάζονται «νέα» ζητήματα για να κυλάει ο χρόνος.
Η Ελλάδα βρίσκεται αδύναμη και ανήμπορη μέσα σε αυτό το σκηνικό. Η κυβέρνηση σέρνεται και παρακολουθεί. Το «μεγάλο παιχνίδι» εξελίσσεται στην ουσία χωρίς αυτήν.
Ας υποθέσουμε ότι τα μέτρα θα περάσουν, ότι θα βρεθεί ένας συμβιβασμός στο προληπτικό πακέτο και μετά κάποια λύση-λάιτ για το χρέος. Εχει κανείς πραγματικά την αίσθηση ότι θα λυθεί το πρόβλημα; Οταν θα έλθει το τσουνάμι των φόρων και των εισφορών, η κοινωνία θα βρεθεί σε νέα φάση απόγνωσης. Ηδη ο ψίθυρος επεκτείνεται: «Δεν βγαίνει αυτό που περνάμε», «μήπως είναι λύση η δραχμή;». Η ασφυξία, η έλλειψη αξιόπιστης πρωτοβουλίας από μια ελληνική ηγεσία, το παρατεταμένο σκοτάδι δεν αντέχονται.
Οι ιέρακες θα τρίβουν τα χέρια τους γιατί θα επιβεβαιώνεται το δικό τους συμπέρασμα και ενδεχομένως να εμφανισθεί ως φυσιολογικό ελληνικό αίτημα αυτό που δεν κατάφεραν το περυσινό καλοκαίρι. Οι περιστερές θα παίζουν τον ρόλο του πυροσβέστη, αναποτελεσματικά. Και η κυβέρνηση θα ψάχνει να βρει επικοινωνιακό αντίδοτο σχεδιάζοντας από σήμερα για αύριο…