Οι απειλές της Κομισιόν για επιβολή υψηλών προστίμων –250.000 ευρώ κατ’ άτομο που προβλέπεται να φιλοξενηθεί– σε κράτη-μέλη για την άρνησή τους να δεχθούν τις ποσοστώσεις κατανομής προσφύγων που έχει αποφασίσει η Ε.Ε. δεν έδειξαν να πτοούν την αποκαλούμενη ομάδα του Βίσεγκραντ. Ενας μετά τον άλλον, αξιωματούχοι των χωρών που την απαρτίζουν απέρριψαν την πρόταση-ποινή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με απαξιωτικές, αλαζονικές δηλώσεις.
«Πρόκειται για εκβιασμό», είπε ο ΥΠΕΞ της Ουγγαρίας Πέτερ Σιγιάρτο, ενώ ο ομόλογός του της Πολωνίας Βίτολντ Βαστσικόφσκι τη χαρακτήρισε «πρωταπριλιάτικο αστείο» και ο επικεφαλής της διπλωματίας της Τσεχίας Λιούμπομιρ Ζαοράλεκ υπενθύμισε ότι δεν υπάρχει καμία συμφωνία για υποχρεωτική κατανομή προσφύγων και μεταναστών.
Οι απόγονοι του Ζντάνοφ και του Μπέρια, ενδεδυμένοι τον μανδύα του εθνικολαϊκισμού στη νεοσυντηρητική του μορφή, αρνούνται να συμμορφωθούν με τους κανόνες συλλογικής λειτουργίας της δημοκρατικής Ε.Ε. Πρωτοστάτησαν στη ρητορική της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, έφραξαν τα σύνορα με στρατούς, αστυνομίες, λυκόσκυλα, ξόδεψαν λεφτά που βγαίνουν (και) από τα ευρωπαϊκά ταμεία, για να «οχυρώσουν» την Ευρώπη στην Ειδομένη, αρνήθηκαν να δεχθούν ακόμα και ελάχιστους πρόσφυγες στο πλαίσιο του καταμερισμού. Και τώρα «βγάζουν γλώσσα» στην Κομισιόν.
Μένει να δούμε εάν οι Βρυξέλλες θα ακολουθήσουν σκληρή γραμμή αναζητώντας τρόπους επιβολής της «τιμωρίας», ώστε να αναγκάσουν τους ηγέτες του Βίσεγκραντ να κάνουν πίσω.
Η αντιπαράθεση, ωστόσο, των χωρών του Βίσεγκραντ με τις Βρυξέλλες ξεπερνάει το προσφυγικό. Εντάσσεται σε μια γενικότερη στρατηγική επανεθνικοποίησης πολιτικών που οι ηγέτες τους από κοινού υλοποιούν, διεκδικώντας το δικαίωμα της εξαίρεσης από πολιτικές των Βρυξελλών που κρίνουν ότι δεν τις συμφέρουν.
Αν όμως η ηγεσία της Ε.Ε. ανεχθεί την άρνηση συμμόρφωσης σε μια τόσο σοβαρή επιλογή της να κατανείμει τους πρόσφυγες στα κράτη-μέλη ώστε να μην επιβαρυνθούν κάποια εξ αυτών, πώς θα επιβάλει αύριο άλλες πολιτικές, ίσως και για πολύ πιο μεγάλα ζητήματα; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι (δυτικο) Ευρωπαίοι κάνουν και τα στραβά μάτια αναγνωρίζοντας σε αυτές τις χώρες τον ρόλο του προμαχώνα στην ανάσχεση του ρωσικού επεκτατισμού, όμως το διακύβευμα είναι μεγάλο. Γιατί εάν ανοίξει για όλους ο δρόμος των εξαιρέσεων και κάθε κράτος-μέλος αντιπαραθέτει κάθε λίγο το «εθνικό συμφέρον» σε ζητήματα που άπτονται των ευρωπαϊκών αξιών, όπως κάνουν οι χώρες του Βίσεγκραντ και βεβαίως η Βρετανία που έλαβε αυτό το δικαίωμα και επισήμως από το Συμβούλιο Κορυφής, τότε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν θα πάει μακριά…