Oλα θα πάνε καλά, γενικώς…

4' 3" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πριν από λίγες ημέρες στις Φιλιππίνες εξελέγη Πρόεδρος ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε, ένας 71χρονος με μαλλιά μαύρα σα τις νύχτες του Πλούτωνα και σαν του Γιώργου Καρατζαφέρη (σαν τα μαλλιά του Γιώργου Καρατζαφέρη, όχι σαν τις νύχτες του Γιώργου Καρατζαφέρη, τι χρώμα να ‘χουν οι νύχτες του Γιώργου Καρατζαφέρη, ποιος να ξέρει), ο οποίος ήταν για πολλά χρόνια δήμαρχος μιας παραλιακής πόλης με μεγαλύτερο επίτευγμά του την πάταξη της εγκληματικότητας. Λεπτομέρεια: Η πάταξη της εγκληματικότητας επετεύχθη με τις άγριες δολοφονίες περισσότερων από χιλίων υπόπτων για εγκλήματα -συμπεριλαμβανομένων και ανηλίκων- στους δρόμους της πόλης από ομάδες ανώνυμων εκτελεστών με μηχανάκια χωρίς πινακίδες. Ο ίδιος ποτέ δεν έχει παραδεχτεί τη σχέση του με αυτές τις ομάδες δολοφόνων, εκτός από τις φορές που έχει υποστηρίξει τις δολοφονίες, και τις φορές που έχει υποσχεθεί να τις επεκτείνει και σε εθνικό επίπεδο, αν εκλεγεί. Ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε, βλέπετε, ανήκει σ’ αυτή τη νέα φουρνιά πολιτικών που λένε ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι, έχοντας συνειδητοποιήσει πως δεν έχει, πια, καμία σημασία το τι λες, αρκεί να το λες με δυνατή φωνή, για να σε ακούν και οι πιο απελπισμένοι, οι οποίοι έτσι νομίζουν ότι ξέρεις τι σου γίνεται.

Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα άλλο τέτοιο παράδειγμα. Επίσης, ο Πάνος Καμμένος.

Σε πολλές χώρες του κόσμου πλέον ευδοκιμούν ακραία λαϊκιστές πολιτικοί, που δεν διστάζουν να συμπεριφέρονται αυταρχικά ή/και να δηλώνουν πράγματα εξωφρενικά, που λίγα χρόνια πριν θα έμοιαζαν αδιανόητα, λόγος παραίτησης. Ο Μπερλουσκόνι ήταν ένα άλλο πρόσφατο παράδειγμα. Η Ελλάδα, με την εθνολαϊκιστική της κυβέρνηση και τους υπόδικους Ναζί στη Βουλή είναι ένα από τα σημαντικότερα παραδείγματα σήμερα (πάντα στην αιχμή της πρωτοπορίας είμαστε). Κι έρχονται όλοι αυτοί να κουμπώσουν και στην εμφανή ανάκαμψη συντηρητικών, αυταρχικών καθεστώτων σε χώρες όπως η Τουρκία, στην επέλαση του ρατσισμού και του αυταρχισμού σε χώρες όπως η Αυστρία και η Ουγγαρία, και βέβαια στην κατάρρευση των ανελεύθερων μπανανιών όπως η Βενεζουέλα, κι έχουμε  βεβαίως και την έξαρση της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών, και γενικά ο κόσμος μοιάζει να πηγαίνει κατά διαόλου. 

Αλλά ταυτόχρονα, συμβαίνουν και κάποια εντελώς αντίθετα φαινόμενα.

Σήμερα διανύουμε την ειρηνικότερη περίοδο της ιστορίας της ανθρωπότητας. Ποτέ οι Homo sapiens δεν ευημερούσαν περισσότερο από τη δική μας εποχή. Μόνο τα τελευταία 20 χρόνια 1 δισεκατομμύρια άνθρωποι γλίτωσαν από την ακραία φτώχεια. 200 χρόνια πριν 1 δισεκατομμύριο ήταν ολόκληρος ο πληθυσμός του πλανήτη. Η τεχνολογία εξελίσσεται με άλματα που τις αμέσως επόμενες δεκαετίες θα αλλάξουν μεταξύ άλλων τις παγκόσμιες μεταφορές, το προσδόκιμο ζωής και την ίδια την έννοια της εργασίας με τρόπους πρωτοφανείς και συγκλονιστικούς. Οι κοινωνίες του πλανήτη σιγά σιγά γίνονται πιο ανοικτές και πιο ανεκτικές, κι ας μην φαίνεται μερικές φορές. Οι έρευνες το αποτυπώνουν. Ομόφυλα ζευγάρια έχουν σήμερα το δικαίωμα να παντρευτούν σε 21 χώρες. Ο νέος δήμαρχος μιας από τις μεγαλύτερες μητροπόλεις του δυτικού κόσμου είναι μουσουλμάνος. Ο ίδιος ο Ροντρίγκο Ντουτέρτε είναι υπερασπιστής των δικαιωμάτων των ομοφυλόφιλων.

Οπότε τι συμβαίνει; Πάμε κατά διαόλου ή εξελισσόμαστε; Η απάντηση, νομίζω, είναι ξεκάθαρη: Εξελισσόμαστε. Απλά η πορεία της εξέλιξης ποτέ δεν είναι γραμμική και ομαλή.

Νομίζουμε ότι ο κόσμος εξελίσσεται σταδιακά και αρμονικά, αλλά αυτό ισχύει μόνο αν κοιτάξει κανείς δείκτες σε προοπτική αιώνων -ή και χιλιετιών. Εκεί μπορεί να δει κανείς ακόμα και εκθετική εξέλιξη σε συγκεκριμένους τομείς. Στην πραγματικότητα, στο επίπεδο των λίγων δεκαετιών της ανθρώπινης ζωής, οι αλλαγές δεν είναι μόνο προς μία κατεύθυνση. Υπάρχουν πισωγυρίσματα, ενίοτε έντονα και βίαια. Μερικές φορές τόσο έντονα, που μπορεί να θέσουν και την ιδέα της ανθρώπινης προόδου εν αμφιβόλω. Ακούς το Ντόναλντ Τραμπ και λες, μήπως αυτό ήταν; Μήπως μέχρι εδώ ήταν η εξέλιξη του είδους, και τώρα ξαναπάμε όπισθεν με τους Ερντογάν και τους Πούτιν και τους Ντουτέρτε στο τιμόνι;

Δεκατρία χρόνια μετά από τη γαλλική επανάσταση, εκείνη την ιστορική, εν πολλοίς ανεξήγητη εκρηκτική έκφραση του δημοκρατικού ιδεώδους, η Γαλλία είχε πάλι χούντα. Οι ιδέες που γραφτήκαν στη διακύρηξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη, ήρθαν στο προσκήνιο του διαλόγου, κυριάρχησαν, νίκησαν κιόλας, και μετά η Γαλλία επέστρεψε στους βασιλιάδες και τους αυτοκράτορες για άλλα ογδόντα χρόνια. Σήμαινε αυτό ότι δεν υπήρχε πρόοδος; Ότι δεν πήγε η ανθρωπότητα παρακάτω; Όχι. Και βέβαια πήγε παρακάτω, οι ιδέες του Ρουσώ και τα λόγια του Τόμας Τζέφερσον φυσικά και άλλαξαν τον κόσμο, αλλά τράβα πες το στο Γάλλο του 1811 αυτό, που ούτε τα παιδιά του δεν θα ‘βλεπαν ποτέ δημοκρατία. Η αλλαγή έγινε πολύ αργά για τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά έγινε.

Οπότε ο κόσμος πάει παρακάτω, παρ’ όλους τους Τραμπ, τους Ερντογάν και τους Πούτιν. Δεν γίνεται να μην πάει παρακάτω. Η εξέλιξη του είδους είναι αναπόφευκτη, δε σταματιέται, εκτός κι αν πέσει κανένας κομήτης πάνω μας ή βγάλει κανείς τη πρίζα απ’ το Matrix. Το πρόβλημα είναι ότι εμείς είμαστε άνθρωποι, μεμονωμένες ζωές με πεπερασμένη διάρκεια. Κι αν ξέρουμε ότι στο μέλλον θα υπάρχει ακόμη περισσότερη ευημερία, ακόμα λιγότεροι πόλεμοι, ακόμα λιγότερη φτώχεια, η καθημερινότητα έρχεται και κάνει αυτό το μέλλον να μοιάζει σα δηλώσεις του Πάνου Καμμένου.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή