Η καλύτερη ταινία της εβδομάδας, η «Μελβούρνη» (***), διαδραματίζεται σε ένα διαμέρισμα στην Τεχεράνη. Είναι δείγμα ενός σύγχρονου ιρανικού σινεμά, αποκομμένου από τον κορμό του ντοκιμαντερίστικου ρεαλισμού και της ηθογραφίας. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Νιμά Τζαβιντί ξεφλουδίζει μεθοδικά και επιδέξια τον μικρόκοσμο των ηρώων του (ένα μοντέρνο παντρεμένο ζευγάρι, στο οποίο δεν ταιριάζει η μαντίλα) υπογράφοντας ένα ψυχολογικό θρίλερ.
Ο Αμίρ και η Σάρα ετοιμάζονται να αποχαιρετήσουν την Τεχεράνη. Πετούν από χαρά γιατί σε λίγες ώρες θα βρίσκονται στην πτήση για Μελβούρνη. Ο Αμίρ θα συνεχίσει εκεί τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική, έχοντας παράλληλα εξασφαλίσει και δουλειά. Ενα τυχαίο γεγονός όμως θα τους ρίξει σε επικίνδυνες αναταράξεις. Το μωρό ενός γείτονά τους είναι νεκρό στη δική τους κρεβατοκάμαρα. Η παραμάνα του, η οποία τώρα έχει κλειστό το κινητό της, το πρωί τούς είχε παρακαλέσει να το προσέχουν.
Το παιδί ήταν νεκρό ή ζωντανό όταν άλλαξε χέρια; Το ερώτημα γίνεται όλο και πιο βασανιστικό. Ο χρόνος σφίγγει σαν θηλιά γύρω από τον Αμίρ και τη Σάρα, οι οποίοι αυτοσχεδιάζουν θέλοντας να διώξουν από πάνω τους το μακάβριο φορτίο, που τους έλκει όπως η βαρύτητα στη γη. Η σχέση τους, σχεδόν παράλογα, μπαίνει σε δοκιμασία και η φαινομενική τους ευτυχία κυκλώνεται από ενοχές.
Στο πρώτο μέρος, όπου οι συμπτώσεις διαδέχονται ταχύτατα η μία την άλλη, η «Μελβούρνη» σού προκαλεί κάτι σαν ίλιγγο. Στο δεύτερο, όταν διαφαίνεται στον ορίζοντα η αλληγορία, το θρίλερ αποκτάει ανάσες. Είναι στιγμές που νομίζεις πως ο Τζαβιντί πλέει στη ρότα που χάραξε ο Ασγκάρ Φαραντί πριν από μερικά χρόνια με το «Ενας χωρισμός», τη μοναδική ιρανική ταινία που έχει βραβευτεί με Οσκαρ.
Το «Χ-Men: Απόκαλιψ» (**) έρχεται να προστεθεί στη σειρά των ταινιών βασισμένων στο κόμικς της Marvel. O Μπράιαν Σίνγκερ έχει και πάλι την ευθύνη της σκηνοθεσίας, ενώ στους πρωταγωνιστές προστίθεται ο Οσκαρ Αϊζακ, στον ρόλο του μεταλλαγμένου Απόκαλιψ, που θέλει να καταστρέψει τις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ. Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ο Ψυχρός Πόλεμος καλά κρατεί.
Ο Απόκαλιψ ξυπνάει από λήθαργο κάπου στην Αίγυπτο, σαν ένας δαιμονικός Φαραώ, απειλώντας τις δύο υπερδυνάμεις. Οι άνθρωποι έχασαν τον δρόμο τους και αφέθηκαν σε φαύλους και αδύναμους ηγέτες, έτσι λέει στους πύρινους λόγους του. Οι αναφορές στο ISIS είναι έμμεσες.
Το σημερινό «Χ-Men» στο μεγαλύτερο μέρος του είναι καλοστημένο κινηματογραφικό κόμικς, που φλερτάρει με την ταινία καταστροφής. Προς το τέλος όμως όλα ισοπεδώνονται από τη δίχως μέτρο δράση.
Το «Ολοι οι καλοί χωράνε» (**), κομεντί της Αλεξάντρα Λεκλέρ, διαδραματίζεται καταχείμωνο στο σύγχρονο Παρίσι. Η κυβέρνηση, σε μια προσπάθειά της να αποφύγει τραγωδίες λόγω πολικού ψύχους, επιβάλλει στους Παριζιάνους, όσους έχουν μεγάλα διαμερίσματα, να συγκατοικήσουν με αστέγους. Αυτή η κατάσταση έκτακτης ανάγκης χρησιμοποιείται ως σεναριακό εύρημα για μια ευχάριστη ταινία, δείγμα μιας νέας γαλλικής ηθογραφίας, όπως το προπέρσινο «Θεέ μου, τι σου κάναμε;». Δεξιοί και αριστεροί, υποκριτές και μη, έγχρωμοι και λευκοί, ξένοι και ντόπιοι, πατρίκιοι και πληβείοι γίνονται ένα κουβάρι. Η Λεκλέρ είναι φλύαρη και άτολμη, δεν εκμεταλλεύεται αυτόν τον σοσιαλισμό του… προεδρικού διατάγματος για μια ανατρεπτική κωμωδία.
Προβάλλονται επίσης: Το «Σώμα» (x), ισπανικό θρίλερ με σαπουνόπερα στο DNA του. Οι «Ανυπόφοροι γείτονες 2» (*), νεανική κωμωδία με χοντροκομμένα αστεία γύρω από το σεξ. Το μελόδραμα του Γκαμπριέλε Μουτσίνο «Πατέρας και κόρη» (**), τρυφερό, αλλά επίπεδο και φλύαρο, με τον Ράσελ Κρόου και την Αμάντα Σέιφριντ.