Ενα μοντέρνο ζευγάρι Ιρανών που ετοιμάζονται να μεταναστεύσουν στη Μελβούρνη για σπουδές γίνονται ξαφνικά ήρωες ενός ψυχολογικού θρίλερ για γερά νεύρα. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης Νιμά Τζαβιντί κλείστηκε μαζί τους σε ένα διαμέρισμα στην Τεχεράνη, παλεύοντας τις συμπτώσεις και το τυχαίο που καταστρέφουν τη φαινομενική τους ευτυχία. Η «Μελβούρνη» του μας εκπλήσσει ευχάριστα. Εάν αναζητούσαμε μια κινηματογραφική φόρμα για να εικονογραφήσουμε το άγχος, θα μπορούσαμε να στραφούμε και προς αυτό το σημείο του χάρτη.
Ο Τζαβιντί δεν κρύβει τις επιρροές και τις αγάπες του, ακολουθεί τη γραμμή πλεύσης που έχει χαράξει ο Ιρανός σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί («Ενας χωρισμός», «Το παρελθόν»). Αποσυνδέεται από το φολκλόρ, τον λυρισμό, την καλλιγραφία και την τριτοκοσμική ηθογραφία. Η θεματολογία και το ύφος δίνουν στην ταινία μια ευρωπαϊκή προοπτική. Η ίδια ιστορία, με την ίδια ένταση και το ίδιο σασπένς, θα μπορούσε να έχει συμβεί σε οποιοδήποτε διαμέρισμα οπουδήποτε στη Δύση.
Τεχεράνη – Μελβούρνη
Ο Αμίρ και η Σάρα, που δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, πωλούν την οικοσκευή τους και διευθετούν τις τελευταίες εκκρεμότητες σχετικά με το νοικιασμένο διαμέρισμά τους. Σε λίγες ώρες θα πετούν με προορισμό τη Μελβούρνη. Εκεί έχουν σχεδιάσει να ζήσουν, τουλάχιστον για τα επόμενα τέσσερα χρόνια που θα διαρκέσουν οι μεταπτυχιακές σπουδές του αρχιτέκτονα Αμίρ. Οι βαλίτσες τους είναι έτοιμες και αυτοί ξεφορτώνονται τα τελευταία βαρίδια που τους κρατούν δεμένους στη γη. Δεν υπολόγισαν όμως το βάρος που τους φορτώνει η τύχη. Ενα αστάθμητο βάρος ηθικής, που δύσκολα το ξεφορτώνεσαι, αν σταθείς τυχερός και δεν μπλέξεις. Στο άδειο υπνοδωμάτιό τους κοιμάται το μωρό ενός γείτονα, που τους το άφησε για λίγο η παραμάνα του. Το μωρό ανεξήγητα έχει σταματήσει να αναπνέει, ενώ η παραμάνα μάλλον έχει εξαφανιστεί. Το ζευγάρι πανικοβάλλεται και κρύβει την αλήθεια από τον πατέρα του παιδιού, ο οποίος καταφτάνει για να το παραλάβει. Το ένα ψέμα φέρνει τ’ άλλο και η κατάσταση περιπλέκεται.
Ο Τζαβιντί σπρώχνει λιγάκι άγαρμπα τους ήρωές του σε αυτό τον εφιάλτη (τα ψέματα που λένε ο Αμίρ και η Σάρα για να αποφύγουν το μπλέξιμο κρύβουν μια σεναριακή αδυναμία). Είναι ευφυής, όμως, και έχει προνοήσει να τεντώσει δίχτυ ασφαλείας: ένα δράμα, γύρω από φόβους, ανασφάλειες και ενοχές, ξεδιπλώνεται αργά καθώς το θρίλερ κλιμακώνεται αγχωτικά για να συναντήσει την αλληγορία. Το χαρούμενο πέταγμα του Αμίρ και της Σάρας στον ουρανό, η πτήση τους προς τη Μελβούρνη, γίνεται επικίνδυνη περιπέτεια φυγής από μια γκρίζα και εχθρική Τεχεράνη. Η Μελβούρνη είναι το όνειρο, η Τεχεράνη το βάρος όλου του κόσμου.
Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία, κομβική για το πέρασμα του Τζαβιντί από τη μοντέρνα ηθογραφία προς το μοντέρνο οικογενειακό δράμα, προς την ψυχολογική ένταση που αποκαλύπτει τα πρώτα σημάδια αλλοτρίωσης του γάμου του Αμίρ και της Σάρας. Η σκηνή της επίσκεψης της μητέρας του Αμίρ.
Τo βαρομετρο της εβδομαδας
Τα μεταλλαγμένα «τέρατα» της Marvel επιστρέφουν για ακόμη μια περιπέτεια, που δεν θ’ αφήσει αδιάφορους τους λάτρεις των κινηματογραφικών κόμικς. Το «X-Men: Απόκαλιψ» του Μπράιαν Σίνγκερ είναι άνιση ταινία. Στο πρώτο μισό, που είναι και το καλύτερο, παρακολουθούμε το ξύπνημα του Απόκαλιψ (Ο Οσκαρ Αϊζακ στη φωτ.), του ισχυρότερου από το σύμπαν των X-Men. Ο Ψυχρός Πόλεμος δεν έχει τελειώσει και ο Απόκαλιψ έρχεται για να καταστρέψει και τις δύο υπερδυνάμεις (μαζί και όλο τον κόσμο) για να ξημερώσει μια νέα τάξη πραγμάτων. Οι αναφορές στο ISIS είναι ορατές. Στο δεύτερο μέρος η ιστορία καταπλακώνεται από ερείπια.
Ο Σεθ Ρόγκεν, η Κλόι Γκρέις Μόρετζ και η παρέα τους απογοητεύουν στο «Ανυπόφοροι γείτονες 2». Η νεανική κωμωδία, εδώ στραμμένη κυρίως προς το γυναικείο κοινό, πνίγεται στο χοντροκομμένο χιούμορ γύρω από το σεξ. Κάτι σαν American Pie για κορίτσια, που μόλις βγήκαν από την εφηβεία τους.
Η γαλλική κωμωδία, που συνδυάζει το ποιοτικό και το εμπορικό στοιχείο, καλά κρατεί. Στο «Ολοι οι καλοί χωράνε», της Αλεξάντρα Λεκλέρ, μπουρζουάδες, μποέμ, δεξιοί, αριστεροί, άστεγοι και άνεργοι, Γάλλοι και μετανάστες συνωστίζονται στα διαμερίσματα μιας πολυκατοικίας σε καλή περιοχή του Παρισιού. Κάτι σαν έκτακτη ανάγκη (μια πρωτόγνωρη βαρυχειμωνιά) οδήγησε την κυβέρνηση στην απόφαση να επιβάλλει στους Παριζιάνους τη συγκατοίκηση με άστεγους. Ωραία σεναριακή ιδέα, δημιουργεί το πλαίσιο μιας νέας ηθογραφίας, η σκηνοθεσία όμως δεν την υπηρετεί αναλόγως. Στους βασικούς ρόλους: Καρίν Βιάρ, Ντιντιέ Μπουρντόν.