Ξένοι, άξενοι, αποξενωμένοι

Ξένοι, άξενοι, αποξενωμένοι

3' 9" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ΣΕΡΤΖΙ ΜΠΕΛΜΠΕΛ

Ξένοι

σκηνοθ.: Νίκος Μαστοράκης

θέατρο: Εθνικό (Νέο Ρεξ, ισόγειο)

ΛΕΟΝΟΡ ΚΟΝΦΙΝΟ

Ring

σκηνοθ.: Θανάσης Τσαλταμπάσης

θέατρο: Ιλίσια Βολανάκης

«Εντελώς ξένοι», θα ήταν η ακριβής μεταφορά του τίτλου «Forasters» που χρησιμοποίησε ο Καταλανός συγγραφέας γι’ αυτό το φαρσο-μελόδραμα σε δύο χρόνους, τρεις γενιές, έναν τόπο. Η επανάληψη μέσα σε σαράντα χρόνια (δεκαετία του ’60 και «σήμερα») του τρόπου που αντιμετωπίζουμε το «ξένο», το «διαφορετικό», το «άλλο από εμάς» ή «το άλλο μέσα μας», θέτει ωμά σχεδόν το συγγενές τραύμα του «ανοίκειου» με το οποίο γεννιόμαστε, πορευόμαστε και πεθαίνουμε, όσες ασπιρίνες λογικής και πολιτισμού κι αν καταπιούμε.

Τα άτομα των δύο εναλλασσόμενων οικογενειακών σχημάτων που παρακολουθούμε στον χρόνο και στο δωμάτιο του ίδιου σπιτιού με τους θορυβώδεις, διαφορετικούς, αλλά πάντα όμοιους ξένους μετανάστες στο πάνω διαμέρισμα, φέρουν τα ίδια σημάδια: του θανάτου, της καταπίεσης, της αντίδρασης, του φόβου, της απειλής, της εχθρότητας, της αποξένωσης. Σε δεύτερη μοίρα, της προσφοράς ή της ευγνωμοσύνης. Η επανάληψη ως επιβεβαίωση. Η ετοιμοθάνατη καταπιεστική μητέρα που τα ξέρει όλα: για την ομοφυλοφιλία του άτολμου γιου, για την επιπολαιότητα της έφηβης κόρης, η οποία αμέσως μετά τον θάνατό της θα το σκάσει με έναν «από τους επάνω» για να επιστρέψει μετά σαράντα χρόνια σιωπής χωρισμένη, με τέσσερις προβληματικούς γιους, ετοιμοθάνατη και η ίδια.

Ο Νίκος Μαστοράκης «σήκωσε» τα πρόσωπα λίγο πάνω από το έδαφος της μεσοαστικής τους γείωσης, έπαιξε λίγο μεταξύ ρεαλισμού, μυστηρίου, κωμικού, δραματικού και γκροτέσκου, εκμεταλλευόμενος πρόθυμα το εύρημα του έργου με τις διπλές εναλλασσόμενες διανομές στους κεντρικούς ήρωες.

Η Λυδία Κονιόρδου, ετοιμοθάνατη μάνα και αργότερα κόρη με την ίδια μοίρα, ήταν το κέντρο βάρους της διανομής, γήινη, κωμική, μελοδραματική, αλλά και με στιγμιαία, τραγικά γυρίσματα στην ερμηνεία της, που μόνον ηθοποιός της κλάσεώς της θα μπορούσε να εντάξει στις διαρκείς μεταβάσεις από τον έναν στον άλλο ρόλο. Αστεία, παράδοξη, στα όρια του γραφικού, η Μαρσέλα Λένα στους ρόλους της μετανάστριας υπηρεσίας και γειτόνισσας. Αβουλος, υποταγμένος σύζυγος και πατέρας, τυραννισμένος από την ομοφυλοφιλία του αδελφός, ο Θέμης Πάνου, πρόβαλε ευαισθησίες και ανθρωπιά απέναντι στην αδελφή και στον κακομαθημένο, φιλοτομαριστή παππού (Παντελής Παπαδόπουλος). Προσεγμένες ερμηνείες και διακριτές διαφορές ομοφυλόφιλου γιου και κυνικού εγγονού από τον Δημήτρη Πασσά. Εξαιρετική η Δανάη Σκιάδη ως κόρη που επαναστατεί στη δεσποτική μάνα αλλά και ως έφηβη εγγονή που ερωτοτροπεί με το πείραμα της θείας στο πρόσωπο του πειστικού Κρις Ραντάνοφ (γείτονας, νέος). Εύστοχη φιγούρα του Στρατή Πανούριου στις σύντομες αλλά δουλεμένες εμφανίσεις του ως άντρα από τα παλιά και βίαιου, μετανάστη συζύγου. Αυθεντικό και δουλεμένο το παιδί των μεταναστών (Εμίλ Γκριγκόροφ, Γιάννης Μαυρόπουλος) στο καλομεταφρασμένο από τη Μαρία Χατζηεμμανουήλ επίκαιρο έργο, φροντισμένο με σκηνικά και κοστούμια της Εύας Νάθενα, φωτισμένο από τον Σάκη Μπιρμπίλη, με ήχους σχεδιασμένους από το Studio 19.

Σκίτσα και σκέρτσα του έρωτα

Σκηνοθετημένο με τρέλα, ορμή, σβελτάδα από τον ίδιο τον Θανάση Τσαλταμπάση, που κρατά τους ανδρικούς ρόλους σε αυτό το πρωτότυπο κολάζ από σκίτσα αστείων, λοξών, συγκινητικών ενσταντανέ του έρωτα (από την Εδέμ έως σήμερα), το έργο «Ring» (2009) της 35χρονης Γαλλίδας Λεονόρ Κονφινό (1981) δεν θα μπορούσε παρά να γίνει επιτυχία. Πολύ περισσότερο όταν τους γυναικείους ρόλους έχει αναλάβει να ερμηνεύσει, ιππεύσει, χορέψει, εκτινάξει, απογειώσει η νευρώδους γοητείας και αεικίνητης φινέτσας Μαρίνα Καλογήρου. Η ατίθαση, διεισδυτική, διαβρωτική σχεδόν γραφή της Κονφινό (δύο υποψηφιότητες για το γαλλικό βραβείο «Μολιέρος»), σε μετάφραση Αντώνη Γαλέου, βρήκε έδαφος στη σπιρτάδα σκηνοθεσίας και υποκριτικής αναδεικνύοντας τη διπλή σημασία του τίτλου ως ρινγκ – παλαίστρα αλλά και δαχτυλίδι – δέσμευση – ρουλέτα. Ο Τσαλταμπάσης –αν και προσηλωμένος αναίτια στη μανιέρα του (χαρακτηριστικός βηματισμός πτηνού κ.λπ.)– πυροδότησε ένα έξοχο κυνηγητό μέσα στις σχέσεις, ανάγκες, φαντασιώσεις και στα παθήματα των ερωτοχτυπημένων, οδηγώντας την Καλογήρου σε έξοχα χορογραφημένους (Φρόσω Κορφού) παροξυσμούς και συγκινήσεις. Τα σκηνικά και κοστούμια του Κέννυ Μακ Λέλλαν, απλά, πολυχρηστικά, λειτούργησαν σ’ αυτό το δαχτυλίδι- ρινγκ με τις 12 σκηνές, τους 18 ρόλους και τις πάμπολλες αναφορές ως έπιπλα, τοπία, εμπόδια, σύμβολα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή