Νταρκ: Εβγαλα εισιτήρια για Βενετία. Το επόμενο Σαββατοκύριακο θα πίνω καφέ στην πιάτσα του Αγίου Μάρκου.
Ζαν: Μια φίλη μου, που πήγε πρόσφατα, μου είπε ότι για έναν εσπρέσο και μια κόκα κόλα πλήρωσε 25 ευρώ. Μήπως να το ξανασκεφτείς;
– Αποκλείεται! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να χάσω τη 15η Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής.
– Ε, βέβαια… Φαντάζομαι ότι θα ξημεροβραδιάζεσαι στα περίπτερα μήπως και πετύχεις τον Αλεχάντρο.
– Και, όμως, κάνεις λάθος. Οχι ότι κρύβω τη συμπάθειά μου για τον «νομπελίστα» πλέον αρχιτέκτονα που βρίσκεται φέτος επικεφαλής της διοργάνωσης, αλλά δεν πηγαίνω για τα όμορφα μάτια του Αραβένα στη Βενετία. Είμαι πολύ περίεργη να παρακολουθήσω το «This Is Α Co-op».
– Τι είναι αυτό πάλι;
– Ο τίτλος της ελληνικής συμμετοχής. Και επειδή είμαστε πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τους άλλους, δεν θα παρουσιάσουμε μία πρόταση, αλλά εξήντα από 135 αρχιτέκτονες.
– Μάλιστα… Το γνωστό σύστημα «γιουρούσι».
– Μη γίνεσαι κακιά. Είναι μια ομαδική προσπάθεια, πειραματική, ένα «συλλογικό έργο εν εξελίξει», μια επανάσταση προς τα κάτω με την έννοια ότι απουσιάζουν τα μεγάλα ονόματα. Ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Διπλωματούχων Ανωτάτων Σχολών – Πανελλήνια Ενωση Αρχιτεκτόνων (ΣΑΔΑΣ – ΠΕΑ) έκανε κάλεσμα και ανταποκρίθηκαν 135 αρχιτέκτονες. Ο καθένας βάζει την «ψηφίδα» του και το αποτέλεσμα είναι άκρως…
– Ασαφές! Το μόνο συγκεκριμένο απ’ αυτά που είπες είναι ότι η επανάσταση θα είναι προς τα… κάτω. Και πόσα είναι τα μέλη του ΣΑΔΑΣ;
– 15.000, αλλά δεν έχουν σημασία οι αριθμοί, μόνο οι άνθρωποι και οι ιδέες τους.
– Ναι, εντάξει, αλλά το 0,9% δεν το λες και αντιπροσωπευτικό. Ασε που φίλοι μου αρχιτέκτονες είναι έξαλλοι με τον ελληνικό πειραματισμό στη φετινή Μπιενάλε. Δεν ξανάγινε λένε, το «τίποτα» να βαφτίζεται πρωτοπορία. Τέλος πάντων. Ας μην είμαι ξινή. Πες μου τι θα παρουσιάσουν;
– Τίποτα συγκεκριμένο. Αχ, γιατί δεν καταλαβαίνεις; Δεν θα στείλουμε έκθεμα στη Βενετία. Θα στείλουμε «μια ζωντανή διεργασία».
– Ελπίζω να μην είναι τόσο ζωντανή όσο της Γιουροβίζιον, γιατί έτσι όπως πάμε δεν θα μας καλούν πουθενά στο τέλος.
– Μια χαρά ήταν οι Argo. Γιατί η άλλη η Τζαμάλα που έσκουζε με τον θρήνο, καλύτερη ήταν;
– Τι έχεις πάθει; Είσαι σίγουρα εσύ; Τρομάζω…
– Εγώ είμαι κι έχω κουραστεί με την γκρίνια. Οπότε αποφάσισα να τα βλέπω όλα θετικά. Αλλάζω στάση ζωής.
– Αυτό δεν λέγεται αλλαγή στάσης ζωής, πιο πολύ με τύφλωση μου μοιάζει. Πες μου ότι βρίσκεις υπέροχη και την ιδέα της δημιουργίας Ακαδημίας Τεχνών;
– Δεν την έχω μελετήσει ακόμη, αλλά ξέρω κάποιον που σίγουρα θα έχει ενθουσιαστεί.
– Ποιον;
– Τον Κώστα Καραμανλή. Την είχε ανακοινώσει τον Μάρτιο του 2007. Να, ολοζώντανα θυμάμαι τα ρεπορτάζ της εποχής με τίτλους όπως «Με γοργά βήματα προχωράει η Ακαδημία Τεχνών». Είχαν βρει και πού θα στεγαζόταν· στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Πάλης στο Ιλιον. Τελικώς, τα βήματα δεν ήταν τόσο γοργά, αλλά χαίρομαι που έστω και από κυβέρνηση Συριζανέλ δικαιώνεται ο οραματιστής Κώστας Καραμανλής. Πώς και το αποφάσισαν;
– Τι να σου πω; Είναι απόφαση των συναρμόδιων υπουργείων. Φίλης, Μπαλτάς και Αναγνωστοπούλου «έδωσαν χέρια». Λεπτομέρειες δεν γνωρίζω, αλλά νομίζω ούτε κι εκείνοι. Θέλεις και ανάλυση του project τώρα; Ασε να συσκεφθούν, να ξανασυσκεφθούν και βλέπουμε. Τελείωσε η συζήτηση, γιατί βιάζομαι.
– Πού έχεις να πας πάλι;
– Ισα που προλαβαίνω να προσκυνήσω την Παναγία Σουμελά στον Ιερό Ναό του Στρατοπέδου Παπάγου. Να ’ναι καλά ο υπουργός μας που το οργάνωσε.
– Από πότε πας σε λαϊκά προσκυνήματα;
– Αφού ξέρεις, έχω μια αδυναμία στη στολή!