Στο «κάτω κάτω» του κόσμου

3' 42" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Ελληνας; Δεν σου φαίνεται!». (Δεν μου φαίνεται). «Ξέρεις, η Μελβούρνη είναι η μεγαλύτερη ελληνική πόλη στον κόσμο μετά την Αθήνα». (Το ξέρω). Ο μπαρίστας του μικρού καφέ στο Λιτλ Κόλινς της Μελβούρνης δεν βιάζεται. Ο πρώτος εσπρέσο μετά το 24ωρο ταξίδι είναι, όπως μου εξηγεί, μείγμα αιθιοπικού και κολομβιανού καφέ που αφήνει μια δυνατή, πικρόξινη γεύση – ό,τι πρέπει για το jetlag. Ο καφές στη Μελβούρνη είναι σοβαρή υπόθεση. Γιατί τα μικρά πράγματα στη ζωή εδώ μετράνε.

Στις επόμενες 30 μέρες θα ζήσω τη μία από τις δύο, κατά τον Οσκαρ Γουάιλντ, τραγωδίες της ζωής – την εκπλήρωση (κάποιων έστω) ονείρων. Θα κολυμπήσω μαζί με πολύχρωμα ψάρια στα διάφανα νερά του Μεγάλου Κοραλλιογενούς Υφάλου, του μεγαλύτερου (και πιο όμορφου στο είδος του) θαλάσσιου οικοσυστήματος παγκοσμίως, λίγα χιλιόμετρα (και πολλές εκατοντάδες δολάρια) έξω από την ακτή του Κουίνσλαντ στη βορειοανατολική Αυστραλία. Θα λιαστώ στην απαλή σαν πούδρα, κατάλευκη άμμο της παραλίας Whitehaven στο νησί Whitsunday – μιας πεντακάθαρης παραλίας που πανάξια κατατάσσεται ετησίως ανάμεσα στις ωραιότερες του πλανήτη. Θα ανέβω στην κορυφή της γέφυρας του Σίδνεϊ και θα ακούσω τον Ρωμαίο να εξομολογείται τον έρωτά του στην Ιουλιέτα στο θέατρο της περίφημης Οπερας. Θα παίξω με τα κρύα κύματα της παραλίας Bondi στο Σίδνεϊ. Θα αγγίξω με το βλέμμα μου τα καταπράσινα φιόρδ της νότιας Νέας Ζηλανδίας και θα διασχίσω με πλοίο τα ταραγμένα νερά των Στενών Κουκ μεταξύ των δύο νησιών της χώρας. Θα αγκαλιάσω κοάλα και καγκουρό, θα ξαπλώσω στο γρασίδι θαυμάσιων βοτανικών κήπων, θα περπατήσω χιλιόμετρα σε απίθανες πόλεις όπως το Μπρίσμπεϊν, το Ουέλιγκτον και το Οκλαντ, βουνά, και αμέτρητες παραλίες κάτω από το ανελέητα δυνατό φως ενός ήλιου που δεν γνώριζα.

Το Down Under –η «κάτω κάτω» ήπειρος όπως αποκαλούν οι αγγλόφωνοι την Ωκεανία στην καθομιλουμένη– είναι μακριά. Η Νέα Ζηλανδία είναι η πιο απομακρυσμένη χώρα στον κόσμο – από την κοντινότερη χώρα, την Αυστραλία, τη χωρίζουν τρεις ώρες πτήσης. Περπατώντας στις παραλίες της βόρειας Αυστραλίας και στα βουνά της νότιας Νέας Ζηλανδίας, νιώθει κανείς εκείνο το περίεργο συναίσθημα απομόνωσης και ελευθερίας που σου δίνει ένα ταξίδι στα έσχατα της γης.

Το Down Under, παρ’ όλα αυτά, δεν είναι Παταγονία. Και οι δύο χώρες της Ωκεανίας είναι πολιτισμικά οικείες. Δεν είναι μόνο τα μέσα επικοινωνίας που εκμηδενίζουν εν πολλοίς τις αποστάσεις. Είναι κυρίως η αγγλική γλώσσα και η δυτικότροπη ζωή.

Στο Σίδνεϊ, τη Μελβούρνη και το Οκλαντ, ο κοσμοπολιτισμός του Μανχάταν και του Μπρούκλιν συναντούν τη χαλαρή νοοτροπία του Σαν Φρανσίσκο και τις παραλίες της νότιας Καλιφόρνιας, με μικρές δόσεις Λονδίνου. Το απόσταγμα χιλιετιών ανθρώπινης γνώσης και εμπειρίας σε κάθε τομέα δραστηριότητας μετουσιώνεται στις νέες αυτές χώρες σε πράξη. Ο αγγλοσαξονικός πολιτισμός στα καλύτερά του. Κοινωνίες με αυτοπεποίθηση. Ελευθερία και κράτος δικαίου.

Στο Down Under αντικρίζει κανείς την πολυπολιτισμικότητα στην ουσιαστική εκδοχή της – αποδοχή, όχι απλώς ανοχή, της πολιτισμικής διαφορετικότητας. Αξιοσημείωτο ότι η Συνθήκη του Ουαϊτάνγκι του 1848, που υπογράφτηκε από τους Αγγλους αποίκους με τους τοπικούς φύλαρχους των Μαορί και εγκαθίδρυσε τη βρετανική κυριαρχία επί της Νέας Ζηλανδίας, αναγνώρισε την ιδιοκτησία των ιθαγενών επί των εδαφών τους.

Σήμερα, η Νέα Ζηλανδία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό αυτόχθονων Ωκεάνιων παγκοσμίως, με τη μεγαλύτερη πόλη της, το Οκλαντ, να έχει ξεπεράσει σε πολιτισμική ποικιλία το Λονδίνο και τη Νέα Υόρκη. Στο δε ετήσιο φεστιβάλ «Mardi Gras» του Σίδνεϊ άνθρωποι όλων των φυλών και φύλων, σεξουαλικών προσανατολισμών και ηλικιών βγαίνουν στους δρόμους για να γιορτάσουν όλες τις αποχρώσεις της διαφορετικότητας.

Και οι δύο χώρες έχουν από καιρού αναγνωρίσει τα λάθη και τις κοινωνικές στρεβλώσεις της αποικιοκρατίας και καταβάλει τεράστιες προσπάθειες ενσωμάτωσης των ιθαγενών πληθυσμών (Αβορίγινες στην Αυστραλία και Μαορί στη Νέα Ζηλανδία). Ολα τα μουσεία τέχνης που επισκέπτομαι φιλοξενούν έργα ιθαγενών καλλιτεχνών σε περίοπτες θέσεις. Το καλαίσθητο συγκρότημα μουσείων του Κουίνσλαντ στο Μπρίσμπεϊν, κατά μήκος του ομώνυμου ποταμού, στέγασε φέτος την όγδοη Τριενάλε Σύγχρονης Τέχνης από την Ασία και την Ωκεανία, δίνοντας φωνή σε πληθώρα γηγενών καλλιτεχνών, κυρίως νέων. Το πιο πολυσυζητημένο μουσείο της Ωκεανίας είναι το Εθνικό Μουσείο της Νέας Ζηλανδίας, στο Ουέλιγκτον, που παρουσιάζει χωρίς «στρογγυλέματα» την ιστορία και τον πλούτο όλων των εθνοτήτων της Νέας Ζηλανδίας. Αναπόφευκτη η σύγκριση με τα συμβατικά ευρωπαϊκά μουσεία.

Το Down Under είναι όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Eίναι οι (πολλοί) άνθρωποι που κυκλοφορούν ξυπόλυτοι στον δρόμο από άποψη· η συχνά υπέρμετρη ευαισθησία κράτους και πολιτών σε θέματα οικολογίας και προστασίας του περιβάλλοντος· η άγρια ομορφιά και της πιο ταπεινής παραλίας· το μόνιμο χαμόγελο. Γεωγραφική απόσταση και πολιτισμική εγγύτητα. Συνάμα τόσο μακριά και τόσο κοντά.

*Ο κ. Χρήστος Ραβανίδης εργάζεται ως νομικός στον ΟΗΕ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή