Με καθεστώς φτωχοποίησης εξωθούν τη χώρα σήμερα το βράδυ οι 153 βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν πρόκειται για υπερβολή. Οσοι δεν έχουν αντιληφθεί πως η οικονομική και η κοινωνική κατάσταση της χώρας κινδυνεύει να γυρίσει στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, θα αρχίσουν να το κατανοούν μόλις αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα της «πρώτης φοράς Αριστερά». Δεν πρόκειται για σταδιακή και αναπόφευκτη επιδείνωση της οικονομικής κρίσης. Αλλωστε αυτή έδειξε τα πρώτα σημάδια σταθεροποίησης, αν όχι βελτίωσης, το 2015, επί κυβερνήσεως Σαμαρά. Πρόκειται για «επίτευγμα» του 16μήνου διακυβέρνησης των κ. Τσίπρα-Καμμένου. Ολοι θυμόμαστε πως ένας από τους πρώτους στόχους της νεόκοπης κυβέρνησης ήταν η καρατόμηση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, που θεωρούνταν «μη συνεργάσιμος». Σήμερα, οι κ. Τσίπρας και Καμμένος, αλλά και όλοι οι βουλευτές τους ποιούν την νήσσαν, όταν ο κ. Στουρνάρας βγαίνει δημόσια και καταγγέλλει ότι: Το κόστος της οικονομικής πολιτικής Βαρουφάκη είναι τα 86 δισ. ευρώ του τρίτου μνημονίου, το οποίο προφανώς δεν θα ήταν απαραίτητο ή –έστω– τόσο επώδυνο, αν δεν μεσολαβούσαν ο «θαυματοποιός» του κ. Τσίπρα και οι αυταπάτες της «πρώτης φοράς Αριστερά».
Μιας και αναφέρθηκα στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ας προσθέσω το εξής. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε, τότε που η χώρα έβγαινε από έναν παγκόσμιο πόλεμο και μια εμφύλια σύρραξη, ότι το ηθικό μας δεν ήταν καταρρακωμένο. Δεν επικρατούσαν η κατήφεια και η απαισιοδοξία. Αντίθετα. Ριχτήκαμε όλοι στη μάχη της ανασυγκρότησης της χώρας με δυναμισμό και κυρίως με ελπίδα. Αυτά τα τελευταία λείπουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία και προπαντός στους νέους μας. Ομως, η μάχη για πρόοδο και ευημερία δίνεται από τους λαούς και όχι από κυβερνήσεις. Με δημοκρατικά και όχι με αυταρχικά καθεστώτα. Οσοι από τους συμπατριώτες μας αναγκάσθηκαν μεταπολεμικά να μεταναστεύσουν στις δυτικές χώρες (και ήταν στο χαμηλότερο μορφωτικό και κοινωνικό επίπεδο) πρόκοψαν και βοήθησαν τη χώρα τους. Οσοι κατέφυγαν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, γύρισαν φτωχοί και ανέστιοι. Είχαν ανάγκη κρατικής συνδρομής για να επιβιώσουν. Η αλήθεια αυτή επισφραγίσθηκε, παγκοσμίως, με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Δεν επιχειρώ καμιά σύγκριση ούτε υπονοώ ομοιότητες. Αλίμονο αν τα περίπου δύο εκατ. των Ελλήνων ψηφοφόρων που επέλεξαν τον κ. Τσίπρα για πρωθυπουργό είναι νεοκομμουνιστές ή –έστω– ψήφισαν για το «πρώτη φορά Αριστερά». Αυτό, όπως καταδεικνύεται τώρα, δεν το πιστεύει ούτε ο ίδιος. Αλλιώς, θα έδινε τη μάχη για τις ιδέες του και όχι για τη διατήρηση της εξουσίας.
Οι παραπάνω, όμως, διαπιστώσεις επιτρέπουν και μια νότα αισιοδοξίας. Οι μεγαλύτεροι έχουμε περάσει, ως παιδιά και ως νέοι, ανάλογες ή και χειρότερες καταστάσεις. Δεν επιβιώσαμε, απλώς. Βρήκαμε το θάρρος να παλέψουμε, να ανταγωνιστούμε, ακόμη και να υπερισχύσουμε. Αυτό, βέβαια, κ. Φίλη, κ. Δρίτσα, κ. Σκουρλέτη κ.λπ., δεν έχει σχέση με τις ιδεοληψίες σας περί κομμουνισμού ή –έστω– περί «διασωζόμενης» Αριστεράς. (Ο πρώτος επιμένει μάταια στη σοβιετοποίηση της Παιδείας, ο δεύτερος πασχίζει ακόμη να στήσει αναχώματα στην «εισβολή» της Cosco, ενώ ο τρίτος, και αριστερότερος, έχει ήδη καταθέσει τις σκουριασμένες ιδέες του στις… Σκουριές)… Κύριοι «αρμόδιοι» υπουργοί, δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια. Οχι όπως την διαστρέφουν ή την παραποιούν τα ΜΜΕ, αλλά όπως έχουν αρχίσει να την αντιλαμβάνονται όλοι οι Ελληνες.