Τους τελευταίους μήνες αλλάζει ριζικά το ελληνικό πολιτικό στερέωμα. Ασφαλώς, πολλές αγκυλώσεις συντηρούνται, πολλά δεδομένα, όμως, ανατρέπονται και τομείς που ήταν στάσιμοι για δεκαετίες σείονται συθέμελα. Η μεγάλη ανατροπή είναι ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η πρώτη της ριζοσπαστικής αριστεράς, εισάγει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που κεντρώα ή δεξιά κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να προτείνει. Το «ιδεολογικό χάσμα» μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, το οποίο αποτελούσε θεμέλιο της πολιτικής σκηνής, ευτελίζεται και αποκαλύπτεται ότι εδώ και καιρό ήταν μια βολική φενάκη, όπου οι μεν μπορούσαν πάντα να κατηγορούν τους δε για διαφθορά, για «ξεπούλημα», για το βόλεμα ημετέρων. Πολλές «αυταπάτες», «ψευδαισθήσεις» και διαχωριστικές γραμμές διαλύονται μέσα στις συνθήκες παρατεταμένης κρίσης.
Στην εφηβική αργκό που αποτελεί πολιτική στη χώρα μας, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του λοιδορούνται για την «κωλοτούμπα», για την υπογραφή νέου μνημονίου, μετά την ανάρρηση στην εξουσία με υποσχέσεις για το σκίσιμο των δανειακών συμβάσεων. Οι φανατικότεροι κατήγοροι είναι οι πρώην σύντροφοι, που θα προτιμούσαν επιμονή στην προηγούμενη καταστροφική πορεία, και τα μέλη προηγούμενων κυβερνήσεων, τα οποία δέχονταν συνεχώς προσβολές περί «γερμανοτσολιάδων», προδοσίας, ξεπουλήματος κ.λπ. Οι μεν επιμένουν στις φαντασιώσεις ότι η Ελλάδα μπορεί να ευημερεί χωρίς να συμβιβάζεται με την πραγματικότητα, οι δε διαμαρτύρονται επειδή είναι θύματα μιας κυρίαρχης νοοτροπίας όπου το «αριστερό» ήταν εξ ορισμού σωστό, δίκαιο και καλοπροαίρετο, ενώ το «δεξιό» ήταν στην υπηρεσία της εγχώριας ελίτ και ξένων συμφερόντων. Αυτή η διαχωριστική γραμμή με βάση την «ιδεολογία» εξαλείφεται τώρα. Με τα τόσο φιλικά προς τους δανειστές μέτρα που εισάγει η κυβέρνηση, φθάσαμε στο σημείο κεντρώοι, μετριοπαθείς πολίτες και σχολιαστές να αγανακτούν. Τώρα ίσως να κρίνουμε πράξεις και όχι θέσεις.
Βλέπουμε, πλέον, ότι το πραγματικό χάσμα είναι μεταξύ αυτών που βρίσκονται στην εξουσία και αυτών που είναι εκτός. Είδαμε, με τη σειρά, τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Αντώνη Σαμαρά και ύστερα τον Αλέξη Τσίπρα να υπονομεύουν και να κατηγορούν τις κυβερνήσεις, τις οποίες μετά διαδέχθηκαν και, ύστερα από λίγο, να υιοθετούν μέτρα σκληρότερα απ’ αυτά που προηγουμένως απέρριπταν. Δικαίως, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του γίνονται στόχος των αντιπάλων. Ενώ δεν διέφεραν ουσιαστικώς από άλλα κόμματα που μετακινήθηκαν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης σε αυτά της κυβέρνησης, αυτοί είχαν τυλιχτεί με τη σημαία του «ηθικού πλεονεκτήματος» και τώρα παρελαύνουν υπερήφανοι με τις στολές κυβερνήσεων τις οποίες χλεύαζαν. Η ουσία, όμως, είναι εάν η «συμμόρφωση» και της Αριστεράς με τους συμβιβασμούς του κυβερνάν οδηγεί σε μια νέα ωριμότητα στην πολιτική μας, όπου δεν θα αναλώνονται όλες οι δυνάμεις μας σε δευτερεύοντα θέματα, όπου θα ήταν δυνατή μια σοβαρή συνεννόηση και σύμπραξη πάνω στα πραγματικά προβλήματα της χώρας. Σε αυτή την περίπτωση, η «κωλοτούμπα» του κ. Τσίπρα, η υποκρισία της κυβέρνησής του και τα γοερά παράπονα των προηγούμενων κυβερνώντων θα ήταν απλώς η αναγκαία συνοδεία μας στο πέρασμα μιας νέας εποχής, όπου θα ξεμπερδεύαμε με τα ταμπού που κάνουν τη σωστή διαχείριση της χώρας σχεδόν ανέφικτη.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι υπάρχει άλλη μία πραγματική διαχωριστική γραμμή: μεταξύ σοβαρότητας και μη. Οι σοβαροί άνθρωποι στην πολιτική μας είναι διασκορπισμένοι σαν εξωτικό καρύκευμα στη διακομματική λαίλαπα του λαϊκισμού, της ευκολίας, της αλαζονείας. Ετσι, ενώ η κυβέρνηση μπορεί να πιέστηκε από τις συνθήκες και από τους δανειστές να ανατρέψει την «αριστερή» φαντασίωση όσον αφορά την οικονομική πολιτική της, η επιπολαιότητα αποδεικνύεται πανηγυρικά σε ό,τι αφορά τη διαχείριση άλλων τομέων. Εκεί, τα θέλγητρα της εξουσίας παντρεύονται με την έλλειψη σοβαρότητας και βλέπουμε, στη νιοστή, το αποτέλεσμα της φαυλότητας που πλήττει το πολιτικό σύστημα εδώ και χρόνια.
Μέσα στον κυκεώνα των αλλαγών αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε αυτούς που παραμένουν αναλλοίωτοι. Απατεώνες και φοροφυγάδες, μπαχαλάκηδες, χρυσαυγίτες και άλλοι «στρατευμένοι» αποδεικνύουν καθημερινώς ότι δεν τους αφορούν χάσματα μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, μεταξύ εξουσίας και αντιπολίτευσης, μεταξύ σοβαρότητας και φαυλότητας· γι’ αυτούς, πάνω απ’ όλα είναι η δική τους ομάδα, τα δικά τους συμφέροντα – ο εαυτός τους. Οι ταγοί διαφόρων συντεχνιών χάνουν το όποιο δίκιο τους από τη συνεχή άρνηση σε κάθε αλλαγή. Η έλλειψη έρματος στην πολιτική ενισχύει την επιρροή μικρών ομάδων εις βάρος του συνόλου. Μόνο αντίδοτο θα ήταν η θωράκιση δημοκρατικών θεσμών. Οσο, όμως, τα κόμματα προτιμούν να χειραγωγούν ό,τι θα έπρεπε να τα ελέγχει, η χώρα θα παραμένει έρμαιο της τύχης, όπου, την τελευταία στιγμή, αμήχανοι κυβερνήτες προσβλέπουν σε σωτηρία εξ ουρανού. Σε αυτό, η πολιτική μας δεν αλλάζει.