Τι ακριβώς συμβουλεύει και σε ποιον τομέα δρα ένας «ειδικός σύμβουλος»; Ενας τέτοιος βαρύηχος και πιθανόν επίζηλος τίτλος είναι απλώς «τιμητικός», δηλαδή άδειος από ουσιαστικό περιεχόμενο, ή έχει μια κάποια σχέση, έστω και μακρινή, με όσα ορίζουν οι λέξεις που τον απαρτίζουν; Δεν τυχαίνει να ξέρω. Και για να πω τη μαύρη αλήθεια, δεν τυχαίνει να ξέρω και τι σημαίνει, ειδικότερα, «Στρατηγικός Σχεδιασμός», προκειμένου περί Ελλήνων πρωθυπουργών, του νυν και των προκατόχων του. Σε κάποιες γωνιές της πλούσιας ελληνικής μυθολογίας θα ζει κι αυτός. Με κοντογείτονες τους τραγέλαφους, τους κένταυρους και τους μονόκερους. Δεν είναι ανάγκη να διαθέτει κανείς μια ντουζίνα πτυχία, και μάλιστα στα φημισμένα πανεπιστήμια όπου παράγεται και αναπαράγεται η ανά τον κόσμο εξουσία, ώστε να μπορεί να πει δυο φρόνιμα λόγια σε κάποιον, ακόμα και σε πρωθυπουργό (αν βέβαια υποθέσουμε πως υπάρχει πρωθυπουργός, εξουσιαστής γενικά, πρόθυμος να αναγνωρίσει ότι δεν τα ξέρει όλα). Οσον αφορά τα όρια της πολυμάθειας άλλωστε, όσον αφορά δηλαδή τη μη ταύτισή της με την αυθεντική σοφία, δεν είναι αδιάφορο το γεγονός ότι συμφώνησαν δύο σπουδαίοι φιλόσοφοι, πράγμα καθόλου συνηθισμένο: ο Δημόκριτος και ο Ηράκλειτος. «Πολλοί πολυμαθέες νουν ουκ έχουσιν», μας προειδοποίησε ο γελαστός Αβδηρίτης, «πολυμαθίη νόον ου διδάσκει», δογμάτισε ο μελαγχολικός Εφέσιος. Κάτι θα ’ξεραν.
Το θέμα λοιπόν με τον «ειδικό σύμβουλο στο Γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας Πρωθυπουργού» Νικόλαο Καρανίκα δεν είναι οι σπουδές του ή η «λαϊκότητά» του, η οποία από μόνη της δεν είναι ούτε μειονέκτημα ή έγκλημα, όπως την εμφανίζουν οι αριστοκρατίζοντες, αλλά ούτε και υπερόπλο ή άλλοθι, όπως την παρουσιάζουν οι μυθολόγοι της. Το θέμα είναι ότι, αν κρίνουμε από τις δημόσιες παρεμβάσεις του, και μόνον από αυτές, δεν μπορούμε παρά να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τίποτε άξιο λόγου (αλλά και τίποτε που να έχει σοβαρή σχέση με οποιαδήποτε εκδοχή αριστεροσύνης, όσο μετριασμένη ή αμβλυμένη) δεν μπορεί να συμβουλεύσει τον πρωθυπουργό.
Προσφιλή πεδία «μάχης» και «σκληρής ιδεολογικής αντιπαράθεσης» του κ. Καρανίκα είναι το φέισμπουκ και το τουίτερ. Στον πιο φρέσκο διαδικτυακό άθλο του επιχείρησε να ειρωνευτεί την κ. Ραχήλ Μακρή. Και συνέγραψε έναν λίβελο γλωσσικά παιδαριώδη, πνευματικά ανώριμο, πολιτικά χυδαίο και ηθικά απαράδεκτο. Κι αυτό, είτε την αστική ή μικροαστική ηθική έχουμε σαν γνώμονα, είτε την «επαναστατική» που ενδεχομένως τριβελίζει το δικό του μυαλό, δεδηλωμένα αντισυμβατικό άλλωστε. Νιώθει όντως ο κ. Τσίπρας την ανάγκη τέτοιων συμβουλατόρων, που δεν μπορούν να του προσφέρουν τίποτε άλλο από λιβανωτούς και την αίσθηση της υπεροχής; Αν ναι, τότε δύσκολα θα δεχτεί ότι έτσι αδικεί έναν ολόκληρο κόσμο, που τον αναγκάζει να λυπάται και να ντρέπεται και για τη δημόσια δράση τού εξ απορρήτων του.