«Αναστεναγμοί ανακούφισης στην Ευρώπη για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην Αυστρία»; Εύκολος ο λόγος. Ατολμος όμως, αναντίστοιχος στην οξύτητα των πραγμάτων. Αυθόρμητη και λογική είναι βέβαια η χαρά που τελικά, χάρη στις επιστολικές ψήφους, δεν επικράτησε ο ακροδεξιός υποψήφιος και προσφυγοδιώκτης Νόρμπερτ Χόφερ αλλά ο Αλεξάντερ φαν ντερ Μπέλεν, υποψήφιος των Πράσινων και γιος προσφύγων. Ο οικολόγος υποψήφιος νίκησε –αν είναι νίκη το 50% συν κάτι ελάχιστο– με τη βοήθεια όλων των δημοκρατών. Η συστράτευσή τους πάντως δεν είχε τον θεαματικό χαρακτήρα που είχε στη Γαλλία το 2001, όταν ο Ζαν-Μαρί Λεπέν είχε φτάσει πολύ κοντά στον προεδρικό θώκο, για να ηττηθεί τελικά από τον Ζακ Σιράκ.
Ούτε η ισχνή διαφορά των 31.026 ψήφων ούτε η μεγάλη απήχηση του αντιμεταναστευτικού FPO στην εργατική τάξη και στα φτωχότερα στρώματα επιτρέπουν ενθουσιασμούς. Δεν τους επιτρέπει άλλωστε ούτε το ότι συντηρητικοί και σοσιαλδημοκράτες έχουν ήδη ενστερνιστεί την περί τειχών ακροδεξιά ρητορική ούτε το προηγούμενο της Γαλλίας. Ολα αυτά έδωσαν το δικαίωμα στον επικεφαλής του FPO, τον Χάινς Κρίστιαν Στράχε, να απειλεί λέγοντας πως «αυτή είναι μόνο η αρχή». Η ήττα του λεπενικού Εθνικού Μετώπου το 2001, ακριβώς επειδή ήταν συγκυριακή και όχι ιδεολογική, θεμελιωμένη στην αριθμητική και όχι στην πολιτική, δεν ανέκοψε την πορεία του. Κι όσος αέρας έλειπε από τα μαύρα πανιά του, βρέθηκε το 2011, όταν ο Σιράκ κρίθηκε ένοχος για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος και κατάχρηση εμπιστοσύνης την περίοδο 1990-1995, ως δήμαρχος του Παρισιού. Η φθορά και η διαφθορά του πολιτικού συστήματος, και η παγερή αδιαφορία του για μια στοιχειώδη αυτοκάθαρση, ωφελούν πάντα όσους παριστάνουν τους ανιδιοτελείς πατριώτες και τους αντισυστημικούς, ενώ δεν είναι παρά εμποράκοι της φιλοπατρίας και εργαλεία του βαθύτερου συστήματος. Το ξέρουμε αυτό και από τους δικούς μας χρυσαυγίτες, το παράρτημα των οποίων στην Κύπρο κατάφερε να εκλέξει δύο βουλευτές, αφού πρώτα άλλαξε όνομα.
Και των Αυστριακών ακροδεξιών η άνοδος επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί τεχνικά, όχι ιδεολογικά. Αυτό όμως όχι μόνο δεν απέφερε την πολιτική ήττα τους, αλλά τους έκανε να νιώθουν δικαιωμένοι, θύματα του «ευρωπαϊκού κατεστημένου». Θυμίζω τις κυρώσεις που είχε επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ενωση στην Αυστρία το 2001, όταν οι ακροδεξιοί του FPO –με αρχηγό τον Γιορκ Χάιντερ, που δεν δίσταζε να εκφράζει τον θαυμασμό του για τη «σωστή πολιτική του Γ΄ Ράιχ στην απασχόληση»– είχαν σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού με το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα. Οι διεθνείς αντιδράσεις οδήγησαν τελικά σε νέες εκλογές, στις οποίες το FPO έχασε σημαντικό μέρος της δύναμής του. Προσωρινά όμως, όπως αποδείχτηκε. Γιατί τα πολιτικά προβλήματα δεν λύνονται όταν τα κρύβουμε με ένοχη βιασύνη κάτω από το χαλί· όταν δεν τολμούμε καν να τα ονομάσουμε.