Τα πολύ σημαντικά οφέλη για την Ελλάδα από τον αγωγό φυσικού αερίου TAP αναπτύχθηκαν αναλυτικά από τον Αλέξη Τσίπρα στη λαμπρή τελετή υπογραφής συμφωνίας στη Θεσσαλονίκη την περασμένη εβδομάδα, η οποία, ωστόσο, σκιάστηκε από το ότι ο πρωθυπουργός απέφυγε να κάνει την παραμικρή έστω αναφορά στην κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά, που πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έδωσε με επιτυχία τη μάχη για το υψίστης σημασίας αυτό έργο. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως γνωστόν, καταριόταν από τα έδρανα της αντιπολίτευσης την προοπτική για το έργο. Αλλά αυτός είναι ο πολιτικός μας πολιτισμός και, κατά τα φαινόμενα, πολύ δύσκολα θα αλλάξει. Την ώρα, όμως, που ο κ. Τσίπρας απαριθμούσε όσα θα βάλουμε στο πορτοφόλι μας, κάποιοι στην αίθουσα, ξένοι διπλωμάτες και στελέχη ενεργειακών κολοσσών, είχαν καρφωμένο επί της οθόνης το βλέμμα σ’ ένα παρακλάδι του TAP, σαφώς μικρότερο σε μήκος, υψίστης όμως γεωπολιτικής σημασίας για τα δυτικά συμφέροντα και το εν εξελίξει ενεργειακό παιγνίδι στην Ευρώπη.
Τους ενδιέφερε και τους ενδιαφέρει σφόδρα και το τι μέλλει γενέσθαι με τον διασυνδετήριο κάθετο αγωγό Ελλάδας – Βουλγαρίας, IGB, o οποίος θα στέλνει φυσικό αέριο από τον TAP στη Βουλγαρία σε πρώτη φάση, με σημείο εκκίνησης στο ύψος της Κομοτηνής, και στη Ρουμανία αργότερα, με προοπτική να διακλαδωθεί σε Σερβία, ΠΓΔΜ, Ουγγαρία κ.α.
Αν ο ΤΑΡ μεταφέρει το αζέρικο αέριο στη Δύση, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη διαφοροποίηση των πηγών ενέργειας της Ευρώπης και στη βαθμιαία χαλάρωση της ενεργειακής εξάρτησής της από τη Ρωσία, ο IGB θα «κληθεί» να λειτουργήσει ως ανάχωμα στα ενεργειακά σχέδια της Μόσχας και της επιρροής της, επομένως, στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι χώρες υψίστης γεωστρατηγικής σημασίας τόσο για τη Ρωσία, όσο και για τους Δυτικούς. Μάλιστα τις εξοπλίζει ήδη το ΝΑΤΟ ως μέλη του. Μαζί με την Ουγγαρία, την Πολωνία και τις χώρες τις Βαλτικής προορίζονται να αποτελέσουν την πρώτη γραμμή άμυνας της Δύσης απέναντι στη Ρωσία, για την οποία το νατοϊκό «περιδέραιο», που πάει να στηθεί στα νοτιοδυτικά σύνορα, θεωρείται πρόκληση και απειλή.
Ενεργειακά, όμως, η Βουλγαρία εξαρτάται τα μέγιστα από το ρωσικό αέριο και πετρέλαιο και αν κάποια στιγμή η Gazprom κλείσει για οποιονδήποτε λόγο τις στρόφιγγες, όπως έγινε πριν από μερικά χρόνια κατά τη διένεξη της Μόσχας με την Ουκρανία, θα «παγώσει».
Με την κατασκευή του IGB, ο οποίος θα ενισχύεται και από τον σχεδιαζόμενο σταθμό υγροποίησης της Αλεξανδρούπολης, οι Δυτικοί επιδιώκουν να απαλλάξουν τους «προμαχώνες» τους από τον ρωσικό ενεργειακό «βραχνά» και να εξουδετερώσουν έτσι τη διά της βαλκανικής ρωσική διείσδυση στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Μπορεί, επομένως, ο μόλις 182 χιλιομέτρων IGB να πέρασε επικοινωνιακά «απαρατήρητος» σε σχέση με τον ΤΑΡ, η σημασία του όμως είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μήκος του.