Eνας Θεσσαλονικιός στο Παγκράτι

Eνας Θεσσαλονικιός στο Παγκράτι

2' 29" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κ​​​​αι πού θα μείνετε τώρα που κατεβαίνετε Αθήνα;», ρωτούσαν φίλοι και γνωστοί. Μάλλον στο Παγκράτι, απαντούσα έχοντας στον νου την εικόνα του Αλσους που μου είχε κάνει εντύπωση σε μια παλαιότερη επίσκεψη στην Αθήνα.

Για έναν Θεσσαλονικιό που ψάχνει το πράσινο με το μικροσκόπιο η ύπαρξη ενός πραγματικού άλσους μέσα στον αστικό ιστό αρκεί για να γίνει ελκυστική μια περιοχή. «Στο Ανω ή στο Κάτω Παγκράτι;», ρωτούσαν όσοι ήθελαν να τεστάρουν τις μηδαμινές μου γνώσεις στην αστική γεωγραφία της Αθήνας. Οπως συνειδητοποίησα έπειτα, ψάχνοντας στα μεσιτικά γραφεία, τα όρια του Παγκρατίου μεγάλωναν και μίκραιναν ανάλογα με την περίπτωση. «Μα εδώ είστε στη Γούβα, όρια με Νέο Κόσμο», μου λέγανε. «Τώρα έχετε μπει στον Βύρωνα, περάσατε τη Φιλολάου», έλεγαν άλλοι. «Εχετε βγει Ιλίσια. Δείτε το Κάραβελ. Βάλτε το σημάδι», έπαιρνα συμβουλές. Κάποιοι έφτασαν να διαφωνούν αν το Α΄ Νεκροταφείο είναι στο Παγκράτι ή στο Μετς και ποια πλευρά του ανήκει πού. Τους άφησα και προχώρησα προς την Υμηττού. Είχα βγει εκτός ορίων.

Τι είναι αυτό όμως που μας οδηγεί να επιλέξουμε έναν τόπο, μια περιοχή, για να περάσουμε μερικά χρόνια από τη ζωή μας; Οι δεσμοί με το παρελθόν είναι ένας ισχυρός πόλος έλξης. Ο κουρέας μου στο Παγκράτι ή μάλλον στην περιοχή Κυνοσάργους, όπως μου εξήγησε, είναι από τους ανθρώπους που γεννήθηκαν σε έναν τόπο, μεγάλωσαν εκεί και επέλεξαν να συνεχίσουν τον βίο τους στα ίδια μέρη, στην ίδια γειτονιά, αν αυτό ήταν δυνατό. Η αίσθηση του αυτοπροσδιορισμού μέσω ενός τόπου, ενός γεωγραφικού σημείου, παραμένει εξαιρετικά ισχυρή. Ακόμη και στην εποχή μας που χαρακτηρίζεται από μετακινήσεις για σπουδές, εργασία ή νέα ζωή σε χώρες και πόλεις του εξωτερικού. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει πολλάκις ότι οι άνθρωποι κουβαλούν μέσα τους μνήμες, παραδόσεις, μυρωδιές, συνήθειες από τόπους που έχουν αφήσει πίσω τους, βιαίως ή μη, οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους. Γι’ αυτό άλλωστε και η πορεία τους, η εξέλιξη ή η παρακμή τους εντυπώνονται μέσα μας. Είτε πρόκειται για την ιδιαίτερη πατρίδα μας ή τη γειτονιά μας. Είναι όμως και αφορμή για ανώδυνους και επώδυνους διαχωρισμούς. «Αλλο Σμυρνιός, άλλο Μικρασιάτης», ακούω να λένε δίπλα μου.

Με τα χρόνια συνειδητοποιείς τις αλλαγές του χρόνου από την αλλαγή στα κριτήρια των αποφάσεών σου. Η πρόσβαση στον χώρο εργασίας, το σχολείο που είναι κοντά, η απόσταση από τον σταθμό του μετρό, η φήμη που ακολουθεί μια περιοχή, όλα ή και τίποτα από τα παραπάνω μπορεί να είναι κριτήρια για την επιλογή ενός τόπου.

Ωστόσο, κρίνοντας από γνωστούς και φίλους που μετακινούνται αλλάζοντας γειτονιές, πόλεις, χώρες ένα βασικό κριτήριο, πολλές φορές υποσυνείδητο, για να μας ταιριάξει ένας τόπος είναι το ανθρώπινο στοιχείο.

Στην εποχή της κρίσης, της μοναξιάς και της απομόνωσης, του ηλεκτρονικού socializing, όταν η κατάθλιψη σαρώνει την Ευρώπη, οι ανθρώπινες πόλεις, οι ανθρώπινες γειτονιές είναι μια ευχάριστη παρένθεση στη δύσκολη καθημερινότητα. Και από τη μικρή μου εμπειρία εκτιμώ ότι το Παγκράτι με τις προσεγμένες πλατείες, τις νησίδες πρασίνου και τα πάρκα, τα συνοικιακά καταστήματα, τα θέατρα και την τοπική αγορά είναι μία από αυτές. Οπου κι αν φτάνουν τα όριά του.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή