Οπου εμφανίζονταν με τον Μανώλη Χιώτη ξεσήκωναν τον κόσμο. «Κόσμο καλό», όπως λέει σήμερα η Μαίρη Λίντα. Ο Ωνάσης γέμιζε το μπουζούκι με χιλιάρικα, η Μαρία Κάλλας της ζητούσε συγκεκριμένα τραγούδια φωνάζοντάς την «αηδονάκι», ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε παραγγελιά το «Στον άλλο κόσμο που θα πας», ενώ οι χολιγουντιανοί αστέρες από τον Αντονι Πέρκινς, την αισθησιακή Τζέιν Μάνσφιλντ, τη Μία Φάροου ώς τον Εντι Κονσταντίν ξαφνιάζονταν από το ξεφάντωμα που προκαλούσαν στη σκηνή οι δυο τους. Το ίδιο και ο Ρενιέ του Μονακό.
Στην Αθήνα της δεκαετίας του ’50 και του ’60 ήταν επιβεβλημένο να περάσεις από το κέντρο όπου εμφανίζονταν. Να δεις τον Χιώτη πώς έσμιγε το ρεμπέτικο με τη λατινοαμερικάνικη σπιρτάδα και την ανοιχτόκαρδη ερμηνεύτρια να το απογειώνει με κοφτά βήματα στην πίστα. Ηταν το ντουέτο της εποχής. Ο αριστοκράτης του μπουζουκιού και η μπριόζα με την κρυστάλλινη φωνή.
«Ετυχε να με αγαπάει ο κόσμος», λέει στην «Κ» η Μαίρη Λίντα, με αφορμή τις καλοκαιρινές της εμφανίσεις. Ετοιμάζεται να εμφανιστεί με τους «Αpurimac» στο Half Note, εγκαινιάζοντας από τις 3 έως τις 7/6 το πρόγραμμα στο Sirocco’s, στην παραλία της Γλυφάδας. Μαζί θα δουλέψουν το καλοκαίρι, αλλά δεν ξεχνά και τους Ιμάμ Μπαϊλντί με τους οποίους επίσης θα δώσει συναυλίες. «Ανάλογα με την υγεία. Δεν σας λέω γέρασα, απλώς ότι μεγάλωσα. Κουράστηκα, από επτά ετών εργάζομαι. Πρώτη δουλειά στο “Αλκαζάρ” με τον Λάσκο, έπειτα στον Αρία και στον Οικονομίδη. Στη ζωή έκανα πολλά χιλιόμετρα στο πάλκο. Δύσκολοι καιροί, αλλά η μητέρα με ακολουθούσε παντού. Πού να με κοιτάξει άνθρωπος. “Ο δράκος”, έλεγαν όταν την έβλεπαν. Ευτυχώς που ήταν έτσι, γιατί μικρό κοριτσάκι όπως ήμουν τότε, θα μπορούσα να κάνω τραγικά λάθη. Με είχε από κοντά, γιατί πήγαινα στη σχολή Μοριάνωφ, έκανα χορό, μάθαινα. Οταν βγήκα να τραγουδήσω ήμουν έτοιμη. Είχα τη σκηνή στην ψυχή μου».
Ο Χιώτης ήρθε στη ζωή της αργότερα. «Πήγα να δουλέψω στο Pigal’s που ήταν μαέστρος όπως και ο Μητσάκης. Εκεί γνωριστήκαμε, εγώ παιδάκι, εκείνος μεγάλος. Ηταν η εποχή που παντρεύτηκε τη Ζωή Νάχη και έκανε τα δύο παιδιά. Βρεθήκαμε μαζί αργότερα». Η νύχτα δεν ήταν εύκολη για ένα νεαρό κορίτσι. «Υπήρχε όμως ανάγκη και στο δικό μου σπίτι. Ο πατέρας ήταν φούρναρης, αλλά αρρώστησε από την ασθένεια των δυτών. Μου έπεσε το βάρος, ήμασταν βλέπετε πολλά παιδιά, αλλά το ήθελα. Κεφάτη κι έξω καρδιά από παιδάκι μού άρεσε να τραγουδάω. Στα οικογενειακά γλέντια έλεγαν “βάλτε τη Μαιρούλα να τραγουδήσει”, η… μαϊμού της παρέας».
Εκείνη ζητούσε επίμονα να την πάνε οι δικοί της στα ταλέντα του Ορέστη Λάσκου. «Στην καριέρα μου πάντα με οδηγούσε το ένστικτο. Πρόσεχα και διάλεγα τα καλύτερα. Ακόμη και τα τραγούδια που είπα ήταν όλα διαλεχτά». Το κοινό ενθουσιάστηκε ακούγοντάς την και ο Λάσκος έκανε το Μαρία Δημητροπούλου, Μαίρη Λίντα.
Ο Χιώτης την πρόσεξε από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 που συνεργάστηκαν. Το 1959 παντρεύτηκαν και ο γάμος κράτησε μέχρι το 1966. «Ηταν τόσο μεγάλο το ταλέντο που διέθεταν και οι δυο ως καλλιτεχνικό ζευγάρι, που όμοιό του δεν ξαναεμφανίστηκε στη σκηνή», γράφει ο Αντώνης Κασίτας στο βιβλίο του «Ο μάγκας που έβαλε κολόνια στο τραγούδι» (εκδ. ΚΨΜ). Στην ίδια έκδοση ο Γιάννης Δαλιανίδης περιγράφει την εικόνα τους στο κοινό. «Ηταν ένας σταρ, ένας σόουμαν, πολλές φορές ο κόσμος ερχόταν στο σινεμά για να δει αυτούς τους δύο καλλιτέχνες, τον Χιώτη και τη Μαίρη Λίντα, και όχι την ταινία». «Ταιριάζαμε πολύ», λέει η αειθαλής Λίντα στην «Κ». «Ο ένας άκουγε τον άλλον. “Πώς το έκανες, κουτσούνα μου, αυτό, ξαναπές το”, μου έλεγε όταν έκανα μια στροφή. Είχαμε μεράκι και οι δυο. Σχεδιάζαμε κάθε βήμα. Προσέχαμε τα πάντα και βέβαια την εμφάνιση. Εγώ ραβόμουν στον Μαυρόπουλο, τον καλύτερο μόδιστρο της Αθήνας τότε. Τα φουστάνια μου είχαν… μιληθεί. Πήγαιναν οι κυρίες και ζητούσαν να τους ράψει σαν αυτό που φορούσα. Ο Μανώλης ραβόταν στον Θανασάκη. “Θανασό”, που λέγανε. Τα κοστούμια του ήταν ένα κι ένα. Σχεδόν όλα μας τα λεφτά εκεί τα τρώγαμε. Σεβόμασταν το κοινό. Οι κυρίες που έρχονταν στο μαγαζί ήταν τέλειες. Πώς να ήμουν εγώ, κουρελού;».
Κέντρα, θέατρα, κινηματογραφικές αίθουσες, πλημμύριζαν από κόσμο. «Σε μας έρχονταν η Μαρία Κάλλας, η Γκρέις Κέλι, ο Αντονι Πέρκινς, ο Ωνάσης. Αυτό μετρούσε. Οταν πήγαμε στην Αμερική τραγουδήσαμε στον Λευκό Οίκο. Ο Τζόνσον μας έδωσε την πράσινη κάρτα. «Σας αρέσει η Αμερική, θα θέλατε να μείνετε;» με ρώτησε κι εγώ απάντησα: «Μα ποιος δεν θα ήθελε, κύριε πρόεδρε;». Επειτα έδωσε εντολή στον δικηγόρο:
«Από αύριο θα βάλεις σπέσιαλ βίζα για την κυρία Λίντα και τον κύριο Χιώτη».
Αναρωτιέμαι όση ώρα συζητάμε πώς νιώθει αυτή η ερμηνεύτρια που, ενώ έκανε τρεις γάμους, όλοι τη ρωτούν για τον πρώτο. Εκείνο με τον Χιώτη. «Η πρώτη αγάπη δεν λησμονιέται όσα χρόνια κι αν περάσουν».
Ούτε ενοχλείται (αυτό τουλάχιστον δείχνει) που όλοι ρωτούν για εκείνα τα χρόνια. «Του χρωστάω πολλά, ποτέ δεν το ξεχνάω». Παιδιά δεν απέκτησαν μαζί. Ομως έχει μια κόρη από τον επόμενο γάμο. «Με ωραία φωνή, κίνηση και σκηνική χάρη (ο καημός της μάνας ακούγεται στη φωνή της), όμως δεν θέλησε να ακολουθήσει το ίδιο επάγγελμα. Σέβομαι την απόφασή της».
Το κουδούνι του σπιτιού της στα Σπάτα χτυπάει –όπως λέει– συχνά από τους φίλους. Τις άλλες ώρες τις αφιερώνει στο κέντημα και την τηλεόραση. «Παρακολουθώ τις μουσικές εκπομπές, τα παιδιά που διαγωνίζονται, αλλά με στεναχωρεί όταν απορρίπτουν ταλέντα. Εγώ δεν μπορώ να πληγώνω τους νέους».
Ισχυρίζεται πως δεν θυμάται τα χρόνια που έχει στο τραγούδι. Ισως έτσι ξορκίζει τον χρόνο. «Τίποτα δεν με φοβίζει, παρότι μεγαλώνω και πλησιάζει σιγά σιγά το τέλος. Αν θέλει να έρθει, καλώς να ’ρθει. Αν δεν μπορώ να συνεχίσω τη δουλειά μου σωστά, θα σταματήσω μόνη μου, δεν θα περιμένω να μου το πουν. Ευτυχώς τραγουδάω στους ίδιους τόνους που τραγουδούσα και στα είκοσί μου!».