ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ
«Τι πάθος ατέλειωτο»
(αφηγήματα) σελ. 170
«Ο Κατάδεσμος»
(πεζογράφημα)
Εκδ. Αγρα
Πολυγραφότατος συγγραφέας ο Θωμάς Κοροβίνης (Θεσσαλονίκη 1952- ) μετά το βιβλίο αφηγημάτων του «Τι πάθος ατέλειωτο», που κυκλοφόρησε το 2015, μόλις πριν από λίγες ημέρες εξέδωσε ένα ακόμη έργο του με τον ευρηματικό τίτλο «Ο Κατάδεσμος». Το πρώτο, περιλαμβάνει 25 επικαιρικά αφηγήματα για πρόσωπα της λογοτεχνίας, της μουσικής και του τραγουδιού, μιας που ο Κοροβίνης, εκτός από πεζογράφος, είναι συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών. Το δεύτερο, είναι ένας εκτενής μονόλογος, 80 σελίδων, με θεατρική ανάπτυξη και καταγωγή. Στα αφηγήματα, που συναρθρώνει σε ένα νέο λειτουργικό σύνολο, ο Κοροβίνης αποδεικνύεται άξιος συνεχιστής του συμπατριώτη του Γιώργου Ιωάννου. Καλλιεργώντας τη βιωματική γραφή, αποτυπώνει τις ιστορικές γειτονιές της «Μητέρας Θεσσαλονίκης», τα λαϊκά προάστια και τις καλλιτεχνικές μορφές που ανδρώθηκαν μέσα σε αυτά. Εστιάζοντας, άλλοτε στο ρεμπέτικο κι άλλοτε στις παρακαταθήκες του «ένδοξού μας Βυζαντινισμού», μνημονεύει τους δικούς του πνευματικούς προγόνους, που αξιώθηκε να γνωρίσει και σαν ένθεος συναξαριστής φιλοτεχνεί τα πορτρέτα τους. Στις σελίδες του βιβλίου παρελαύνουν πρόσωπα δημοφιλών δημιουργών (Τσιτσάνης, Μπαγιαντέρας, Βαμβακάρης, Πάνου), εμβληματικές μορφές της γενέθλιας πόλης του (Αναγνωστάκης, Ταχτσής, Ασλάνογλου, Ιωάννου, Παπάζογλου), καλλιτέχνες που πλήρωσαν ακριβά την ανεξαρτησία τους (Καζαντζίδης, Νταντωνάκη, Νίνου). Για όλους αυτούς, ο Κοροβίνης δεν φείδεται κοσμητικών επιθέτων όταν υμνεί το ήθος τους, την αθόρυβη παρουσία τους, την προσφορά τους στον λαϊκό πολιτισμό, μακριά από τις μυλόπετρες της δημοσιότητας που όλα τα αλέθουν. Ο πυρήνας της κάθε αφήγησής του είναι ρεαλιστικός. Συνήθως αφορμή είναι ένα γεγονός της επικαιρότητας, στην εξέλιξη όμως προστίθεται η μυθοπλασία, υποστηρίζοντας ένα «αδιάκοπο πανηγύρι των αισθήσεων». Ο τίτλος του βιβλίου προέρχεται από το γνωστό δίστιχο του Μάρκου Βαμβακάρη «τι πάθος ατέλειωτο που είναι το δικό μου/ όλοι να θέλουν τη ζωή κι εγώ το θάνατό μου», ίσως γιατί κάτω από τις γραμμές, τις τόσο δοξαστικές για τη ζωή, τον έρωτα, τη δημιουργία, εκείνο που διαρκώς υπονοείται είναι ο θάνατος, η αιφνίδια απώλεια, το γεγονός πως το «ατέλειωτο πάθος» είναι ατέλειωτο μονάχα στα χαρτιά!
Το σύντομο πεζογράφημα «Ο Κατάδεσμος» (2016) είναι ουσιαστικά το δριμύ κατηγορώ μιας λαϊκής γυναίκας της Θεσσαλονίκης, της Ζηνοβίας, προς τον άνδρα της ή μάλλον γενικότερα προς το «ισχυρό φύλο», έπειτα από τρεις δεκαετίες έγγαμης ζωής. Εχει τη μορφή θεατρικού μονολόγου, με πλήθος ρεαλιστικών λεπτομερειών, σαν σκηνοθετικές οδηγίες κατάλληλα τοποθετημένες σε καίριες φράσεις, έτσι ώστε, εκτός από τη χαρμολύπη της ομιλίας, να μεταδίδεται στον αναγνώστη και μια αίσθηση του χώρου, μια κάτοψη του σπιτιού όπου κινείται η ηρωίδα, με τα χούγια και τις καθημερινές της συνήθειες. Κι ακόμη, η ευρύτερη επικράτεια της γειτονιάς και της πόλης, και οι άνθρωποί της βέβαια, που στέκονται μάρτυρες των παθών της, παρηγορητές στα πένθη, αλλά και σιωπηλοί κατήγοροι στα αναπόφευκτα παραστρατήματά της.