«Σε κάθε ζωή πέφτει λίγη βροχή,/ μα πολλή, τόσο πολλή πέφτει στη δική μου», τραγουδούσε η Ελα Φιτζέραλντ και αυτό τείνει να συνοδεύει κάθε εκδρομή μου στην Αίγινα. Το νησί δεν το έχω δει ποτέ με ήλιο, όμως η βροχή –και η καταχνιά– μοιάζει να τονίζει ακόμη περισσότερο την ομορφιά του.
Σαράντα λεπτά με το δελφίνι από τον Πειραιά, η Αίγινα είναι ένα παραγνωρισμένο νησί και αυτό διότι έχει πέσει «θύμα» της ημερήσιας εκδρομής «για μπάνιο». Ποιος, εξάλλου, όταν την επισκέπτεται αυθημερόν, θα πάρει το αυτοκίνητο για να ανακαλύψει την ενδοχώρα; Αυτή τη φορά, στάθηκα τυχερός. Παρέα με ανθρώπους που ξέρουν το νησί με κλειστά μάτια, όπως ο βυζαντινολόγος και πρόεδρος του Φεστιβάλ Φιστικιού Γιώργος Καλόφωνος, ο γυμνασιάρχης Γιώργος Μπήτρος, ο δημοσιογράφος Γιάννης Προβής, ο πρόεδρος της Κοινωφελούς Επιχείρησης του Δήμου Αίγινας Γιάννης Ζορμπάς και η Βάσω Καλουδιώτη της γκαλερί «Εγινα Αίγινα», βρέθηκα στην Παχιά Ράχη, στους πρόποδες του Ελλάνιου όρους, που αποτελεί υπαίθριο λαογραφικό μουσείο, στις Πόρτες, το ψαροχώρι με την άγρια ομορφιά, στον Μεσαγρό, στην Παληαχώρα, τη μεσαιωνική καστρούπολη (τον «Μυστρά» του Αργοσαρωνικού), στην Πέρδικα, όπου φάγαμε ψάρι στον «Νώντα». Θαύμασα τις γειτονιές των καλλιτεχνών, των μαθητών του Μόραλη, το σπίτι του Καζαντζάκη, εντυπωσιάστηκα με την Αίγινα της πέτρας και ανακουφίστηκα που επισκέφθηκα τον Ναό της Αφαίας, που ανήκει στο τρίγωνο που συμπληρώνεται από τον Παρθενώνα και τον Ναό του Ποσειδώνα.
Η Αίγινα είναι μία αστική πολιτεία, παρ’ όλα τα προβλήματα ύδρευσης και καθαριότητας. Η σκιά των επαναστατών του ’21 και του Καποδίστρια είναι εκεί, τη βλέπεις σε κάθε γωνιά. Μπορεί να υπολείπεται σε τουριστικές υποδομές, αλλά θα βρεθεί μία κυρία Ρένα στο «Αρχοντικό» για να σας κοιμίσει και να σας ταΐσει πρωινό από τα χεράκια της, ένας «Σκοτάδης» για να φάτε τρομερά θαλασσινά κι ένα «Δρομάκι» για τους κρεατοφάγους.
Η Αίγινα είναι εκεί. Πηγαίνετε.