Σε ζήτημα γοήτρου, αλλά και πολιτικής επιβίωσης, έχει αναδειχθεί για τον Γάλλο πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς και την ηγεσία του ιστορικού συνδικάτου CGT, η διελκυστίνδα γύρω από τον νόμο για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας, γνωστός ως νόμος Ελ Κομρί.
Αυτή την εβδομάδα, οι εργαζόμενοι στα αεροδρόμια της χώρας, καθώς και οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, σχεδιάζουν μαχητικές κινητοποιήσεις, προμηνύοντας σοβαρά προβλήματα στις μετακινήσεις.
Κυλιόμενες στάσεις εργασίας θα πραγματοποιούν επίσης τα συνδικάτα των μέσων μεταφοράς της γαλλικής πρωτεύουσας, ενώ οι νέοι αποκλεισμοί διυλιστηρίων, αποθηκών καυσίμων και οι αναγγελθείσες απεργίες σε σταθμούς παραγωγής ενέργειας συνθέτουν σκηνικό οξύτατης εργασιακής αναταραχής.
Χθεσινή δημοσκόπηση της εταιρείας IFOP έδειξε ότι μόλις 26% των Γάλλων υποστηρίζουν τη «σκληρή γραμμή» του πρωθυπουργού, με ποσοστό 69% να επιθυμεί την απόσυρση του νόμου Ελ Κομρί για την αποφυγή «παράλυσης της χώρας».
Η αποτυχία της μεγαλύτερης μερίδας του Τύπου και των ΜΜΕ να στρέψουν το κοινό εναντίον του γενικού γραμματέα του CGT, Φιλίπ Μαρτινέζ, σημαίνει ότι την ευθύνη των προβλημάτων στην καθημερινότητα αποδίδουν οι Γάλλοι πρωτίστως στον πρωθυπουργό Βαλς και δευτερευόντως στον πολιτικό του προϊστάμενο, τον πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ, με τη δημοτικότητα των δύο ανδρών να σημειώνει νέα αρνητικά ρεκόρ.
Ο Μανουέλ Βαλς, όμως, αντιμετωπίζει ένα κρίσιμο δίλημμα: η έναρξη της διοργάνωσης του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου, προγραμματισμένη για τις 10 Ιουνίου, υποχρεώνει την πολιτική ηγεσία να επιδιώξει συμβιβασμό με τα συνδικάτα. Ο πρωθυπουργός, όμως, έχει στοιχηματίσει την πολιτική του αξιοπιστία στην εφαρμογή του νόμου Ελ Κομρί, τον οποίο πέρασε από την εθνοσυνέλευση χάρη στο αμφιλεγόμενο άρθρο 49.3 του Συντάγματος, αποφεύγοντας την ψήφισή του από τους βουλευτές.
Το CGT, από τη μεριά της, παίζει την επιβίωσή της στον αγώνα αυτό, προσπαθώντας να ανακόψει τη διολίσθησή της προς την ανυπαρξία. Η Γαλλία διαθέτει, άλλωστε, ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά συνδικαλισμού στη Δυτική Ευρώπη, με λιγότερο από 8% του εργατικού δυναμικού να είναι ενταγμένο σε συνδικαλιστικά σωματεία, όταν το ποσοστό αυτό σε σκανδιναβικές χώρες ξεπερνά το 60%, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ.
Ο ριζοσπαστικός λόγος του Μαρτινέζ, όμως, και η χαρισματική του προσωπικότητα, ανέσυραν το συνδικάτο του CGT από τη σταλινική «ναφθαλίνη», αναδεικνύοντάς το σε ουσιαστικό εκφραστή της αντιπολιτευτικής τάσης στη γαλλική πολιτική σκηνή.