Θα ήταν αστείο, εάν δεν ήταν πολύ τραγικό. Η κυβέρνηση βλέπει παντού φαντάσματα και ένα σχέδιο αποσταθεροποίησής της. Εχει κάθε δίκιο να ανησυχεί. Ορισμένα από τα μέσα που της έδωσαν μεγάλη αβάντα όσο ήταν στην αντιπολίτευση, αλλά και τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, στράφηκαν εναντίον της. Δυσάρεστο το συναίσθημα όταν νιώθεις κυνηγημένος, αφού περάσει η περιστασιακή αίσθηση της παντοδυναμίας. Συμβαίνει νομοτελειακά όμως και σε άλλες χώρες. Απλά το ελληνικό πολιτικο-επιχειρηματικο-μιντιακό σύστημα μοιάζει πιο πολύ με το Φαρ Ουέστ, παρά με αυτό μιας κανονικής ευρωπαϊκής χώρας. Στα χρόνια της κρίσης, δε, ο πολιτικός χρόνος έχει συμπυκνωθεί αφόρητα.
Υποσχέθηκε πολλά σε πολλούς, πίσω από τις κουρτίνες και τη δήθεν μάχη κατά της διαπλοκής, αυτή η κυβέρνηση. Συμμάχησε με πολλά «κακά παιδιά». Αλλους ικανοποίησε πρόωρα, άλλους δυσαρέστησε. Οι πρόωρα ικανοποιημένοι λειτουργούν με τον παραδοσιακό αδηφάγο τρόπο και θέλουν και άλλα… Οι δυσαρεστημένοι ξέρουν να χρησιμοποιούν τον μοχλό πίεσης.
Οι κυβερνώντες βλέπουν επίσης φαντάσματα πίσω από τις κλιμακούμενες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, τους προπηλακισμούς και τα επεισόδια εναντίον βουλευτών και υπουργών. Αναρωτιέμαι, όταν ενθάρρυναν τα επεισόδια ή συμμετείχαν σε αυτά, όπως συνέβη στις κινητοποιήσεις εναντίον της μεταρρύθμισης Γιαννάκου έως το 2012-13, τα έβλεπαν σαν μια αγνή μορφή δημοκρατικής έκφρασης; Μήπως νιώθουν ότι ο «ιός» της ανεξέλεγκτης αγανάκτησης και βίαιης συμπεριφοράς ξέφυγε από το εργαστήριο και τώρα δεν αντιμετωπίζεται; Μήπως πάλι τα φοβούνται γιατί οι «τεχνικοί της αγανάκτησης» είναι γνώριμοι που πέρασαν στην αντίπερα όχθη; Και αν υπάρχει σήμερα ένα «μακρύ χέρι» πίσω από όλα αυτά, γιατί να μην υπήρχε και την περίοδο της αχαλίνωτης οργανωμένης αγανάκτησης που κόντεψε να μας πάει στη δραχμή; Θεμιτά ερωτήματα όλα αυτά, που περιμένουν απαντήσεις.
Εδώ όμως έχουμε ένα θέμα λειτουργίας της δημοκρατίας μας. Μπορεί να διαφωνώ στα πάντα με αυτή την κυβέρνηση, αλλά δεν θεωρώ ότι θα είναι ωφέλιμο για τον τόπο να πέσει από το γινάτι κάποιων ισχυρών συμφερόντων ή από ένα ντόμινο ανεξέλεγκτων προπηλακισμών. Οποια αντιπολίτευση παίξει αυτό το παιχνίδι σκάβει τον λάκκο της. Τα συμφέροντα θα την ξεζουμίσουν κι εκείνη και μετά θα την πετάξουν σαν λεμονόκουπα στον κάδο της πολιτικής ανακύκλωσης. Η χώρα θα μετατραπεί σε μη κυβερνήσιμη «ζούγκλα». Βρισκόμαστε πολύ κοντά σε μια τέτοια εξέλιξη.