Η απόφαση του ηγέτη της Ν.Δ. Κυριάκου Μητσοτάκη να αποχωρήσει από την αίθουσα της Βουλής την ώρα που συζητείτο η τροπολογία για τη συμμετοχή πολιτικών σε offshore, είναι ακατανόητη. Η επίμαχη διάταξη είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων ακόμη και στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος και, ως γνωστόν, η φιλο-ΣΥΡΙΖΑ «Αυγή» κυκλοφόρησε προχθές με τίτλο «Οφσάιντ για τις off shore – πρόκληση για τον πολιτικό κόσμο». Πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, για την άσκηση κριτικής από την αξιωματική αντιπολίτευση, που θα έπρεπε να παραμείνει στη Βουλή και να καταδείξει την (νέα) ασυνέπεια της κυβέρνησης. Ωστόσο, αποφάσισε να εγκαταλείψει τα έδρανα και αυτό πέρα από εύλογα ερωτήματα, προκαλεί και μιαν ανησυχία για την ομαλή κοινοβουλευτική λειτουργία. Ηδη το κεντρικό σύνθημα της Ν.Δ. είναι αμφιλεγόμενο: «Φύγετε». Να φύγουν γιατί ακριβώς; Εκλογές έγιναν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες απέσπασαν την πλειοψηφία μετά ένα καταστροφικό διαπραγματευτικό εξάμηνο, το οποίο ολοκληρώθηκε με capital controls, ένα σουρεαλιστικό δημοψήφισμα και μια θεαματική κωλοτούμπα. Τα δύο κόμματα δεν έχουν χάσει τη δεδηλωμένη, ψήφισαν το μνημόνιο και ιδιαίτερα σκληρές και αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, όπως το ασφαλιστικό και το φορολογικό, και απολαμβάνουν από ό,τι φαίνεται, έστω και καιροσκοπικά ελέω δημοψηφίσματος στη Βρετανία, σύγκρουσης με το ΔΝΤ και προσφυγικής κρίσης, την εμπιστοσύνη των Ευρωπαίων εταίρων. Συνεπώς, ποια η λογική για τέτοιου είδους εκκλήσεις; Παραιτηθείτε, φύγετε κ.λπ… Είναι ώς ένα βαθμό θεμιτή η έστω δειλή στροφή του κ. Μητσοτάκη προς τον αντιπολιτευτικό λαϊκισμό, προκειμένου να συσπειρώσει τη βάση του και τους αντικυβερνητικούς, όψιμους υποστηρικτές του. Χρειάζεται όμως και μια συνέπεια. Δεν είναι δυνατόν να εγκαλεί την κυβέρνηση για θεσμική εκτροπή και από την άλλη να περιφρονεί θεσμούς-θεμέλια του πολιτεύματος, όπως το Κοινοβούλιο.
Υπάρχει ένας κίνδυνος σε αυτήν την αντιπολιτευτική στρατηγική. Η περαιτέρω απαξίωση των θεσμών μέσα από τον στείρο καταγγελτικό λόγο, η απουσία της αντιπολίτευσης, τα κενά έδρανα που ενθαρρύνουν τον κυβερνητικό μονόλογο και διογκούμενο αυταρχισμό. Και μια διάχυτη πλέον «αγανάκτηση», ξαναπαιγμένη ως φάρσα αυτήν τη φορά με οδυνηρές μνήμες από τις πάλαι ποτέ «άνω και κάτω πλατεία», που γέννησαν τέρατα.
Στις 15 Ιουνίου διοργανώνεται μια αντικυβερνητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Παραιτηθείτε». Στόχος των διοργανωτών είναι να δείξουν στους εταίρους του κυβερνητικού συνασπισμού ότι «ο λαός δεν είναι πλέον μαζί τους». Ποιος είναι όμως ο λαός; Και γιατί οι διοργανωτές ομιλούν εξ ονόματός του; Μήπως αυτός ακριβώς δεν είναι ο ορισμός του λαϊκισμού, στον οποίο φιλοδοξούν να πουν «Οχι» οι λευκοντυμένοι συμμετέχοντες; Η αντιπολίτευση καλό θα ήταν να πάρει αποστάσεις από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση μέσα στην αίθουσα της Βουλής και όχι στα πέριξ πεζοδρόμια.