07.00 – 13.00
Ξυπνάω νωρίς. Πίνω έναν γαλλικό καφέ και ανάβω ένα τσιγάρο. Τα έχω μειώσει στα οχτώ την ημέρα. Συνήθως τις επόμενες ώρες μέχρι το απόγευμα τις περνάω στο σπίτι κάνοντας δουλειά στον υπολογιστή. Δεν έχω συγκεκριμένο πρόγραμμα, δουλεύω άναρχα. Από 20 ετών που έβγαλα το πρώτο μου βιβλίο δεν έζησα τη ρουτίνα του γραφείου. Για λίγο το έκανα όταν δούλεψα στο εκδοτικό τμήμα του Κέδρου. Νιώθω ότι είμαι δικτυωμένος πολλές ώρες της ημέρας. Δεν βλέπουμε τηλεόραση. Την έχουμε κόψει εδώ και χρόνια με όσα στραβά κι αν έχει η ενημέρωση από τα ηλεκτρονικά μέσα. Μέσα από τον υπολογιστή μπορεί να γράψω μια επιφυλλίδα ή ένα κείμενο που μου ζητάνε, να απαντήσω σε μια συνέντευξη ή να ετοιμάσω την εκπομπή στο ραδιόφωνο. Αυτό σημαίνει περιπλάνηση στο Διαδίκτυο σε ενημερωτικά σάιτ, στο Facebook, όπου μπορώ να δω πράγματα και να τα σχολιάσω στην εκπομπή. Με το ασύρματο δίκτυο ακροβολιζόμαστε όλοι σε διάφορες γωνίες του σπιτιού και δουλεύουμε. Οι δραστηριότητες στον υπολογιστή εναλλάσσονται με το διάβασμα. Κυρίως λογοτεχνία. Βιβλία φίλων που μου στέλνουν ή άλλα που θέλω να παρουσιάσω στην εκπομπή είτε ορισμένα τα οποία διαβάζω διότι με βοηθάνε να γράψω. Νομίζω πως όταν γράφεις πολύ, διαβάζεις βιβλία που σε ωθούν να γράψεις. Καταλαβαίνω ότι κάποια βιβλία με σπρώχνουν και κάποια με κόβουν. Κινούμαι με τον ΗΣΑΠ και διαβάζω πολύ στο τρένο.
13.00 – 14.00
Αν είμαι σπίτι και δεν κατέβω το πρωί στο κέντρο μπορεί να ξεκουραστώ για περίπου μία ώρα και μετά να συνεχίσω τη δουλειά. Παλεύεις με τις ιδέες. Μπορεί να είναι καλές αλλά δεν είναι όλες για να γραφτούν. Πολλές φορές ξεκινάω να γράφω κάτι και το αφήνω. Εχω διαπιστώσει ότι διακόπτω γιατί κάτι δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου. Ξεκίνησα τη «Λεσβία» το 2014. Εγραψα μερικά κεφάλαια και μετά σταμάτησα. Αργότερα κάτι άλλαξε μέσα μου και πήρα φόρα. Οταν έγραφα το μυθιστόρημα ζούσα με την αγωνία της ηρωίδας. Για μένα αυτό είναι το συναρπαστικό. Τα ταξίδια που κάνεις με τη φαντασία και με το μυαλό σου είτε διαβάζεις ένα λογοτεχνικό έργο ή γράφεις ένα μυθιστόρημα. Μου φαίνεται απείρως πιο ενδιαφέρουσα η διανοητική και φανταστική ζωή που εκτυλίσσεται στο μυαλό, ενώ το άλλο, ένα ημερήσιο πρόγραμμα, είναι μόνο το περίβλημα της ζωής. Αν γράφω κάτι πολυσέλιδο και είμαι κάπου στη μέση αρχίζω και πυκνώνω τους ρυθμούς δουλειάς από αγωνία για να το ολοκληρώσω. Μπορεί να γράφω και 15 ώρες αν μπορώ. Δεν έχω κάποιο χόμπι. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που κάνουν το χόμπι τους επάγγελμα δεν έχουν ανάγκη από κάτι άλλο. Μπορεί να λέω και βλακείες τώρα.
18.00 – 20.00
Το απόγευμα κατεβαίνω για την εκπομπή που κάνω καθημερινά «Στο Κόκκινο». Η εκπομπή είναι ωριαία, σχολιογραφική, αλλά κατεβαίνω νωρίτερα και φεύγω κατά τις οχτώ.
21.00 – 00.00
Το βράδυ θα τύχει κάποια παρουσίαση βιβλίου, μπορεί να πάω σε μια εκδήλωση, να δούμε φίλους, δεν υπάρχει πρόγραμμα. Μπορεί να συνεχίσω να γράφω στο σπίτι. Εχω σκεφτεί πολλές φορές ότι είμαστε σε μια εποχή που θα μπορούσε κάποιος, χάρη στην τεχνολογία και τον ψηφιακό κόσμο, να κλειστεί στο σπίτι του για πάντα. Να δουλεύει και να τα παραγγέλνει όλα μέσω Διαδικτύου, να ζει εκεί. Το λέω σαν διήγημα, είναι ενδεικτικό στην υπερβολή του για τον κόσμο που ζούμε. Κάτι που κάνω χρόνια είναι το συστηματικό περπάτημα. Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας μπορεί να βγω για να περπατήσω. Είτε μόνος ή με τη γυναίκα μου. Μια διαδρομή που μας αρέσει είναι να ακολουθούμε τις γραμμές του τρένου. Καταλήγουμε στο Ηράκλειο και από εκεί παίρνουμε το τρένο της επιστροφής. Το κάνω σαν γυμναστική και για την εκτόνωση του μυαλού, να ξαλεγράρω. Στη μισή ώρα νιώθεις την ευεργετική του επίδραση. Περπατώντας στο Μαρούσι τα τελευταία 20 χρόνια είδα όλη την αλλόκοτη μετάλλαξη του τοπίου. Στα πρώτα χρόνια της πλασματικής ευημερίας έμοιαζε με καουμπόικο σκηνικό, όπου μπροστά είναι η πρόσοψη του σαλούν και πίσω η έρημος. Ετσι ήταν μια πρόσοψη της Κηφισίας που απέκτησε σταδιακά γυάλινα κτίρια και από πίσω ήταν τα μποστάνια που σιγά σιγά χτίστηκαν. Φαίνεται και τώρα ότι πριν από κάποιο καιρό υπήρξε αγροτική περιοχή. Νομίζω ότι είναι μεγάλη απώλεια που δεν περπατάμε πια. Βιώνεις με πιο φυσικό τρόπο το περιβάλλον, τη γειτονιά που ζεις. Το αυτοκίνητο έχει κάτι βίαιο και ψευδαισθητικό.
Η «Λεσβία», το τελευταίο μυθιστόρημα του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.