Οι αδερφές Νίκη και Ζωή Μοσκοφόγλου πειραματίζονται και σχεδιάζουν ιδιαίτερα αντικείμενα από μάρμαρο, εκφράζοντας έτσι την αγάπη τους για το ξεχωριστό αυτό υλικό.
Λατρεύουν το ελληνικό μάρμαρο, μπορούν να μιλούν ώρες για το λευκό του Διονύσου, το καφέ – μαύρο της Χίου, το διάφανο σκυριανό, το πράσινο της Τήνου… «Τα παιδικά μας βιώματα μας έχουν επηρεάσει ουσιαστικά», εξηγούν το πάθος τους οι αδελφές Νίκη και Ζωή Μοσκοφόγλου, που μεγάλωσαν με τη μυρωδιά της μαρμαρόσκονης. «Ο πατέρας μας ήταν υπεύθυνος μηχανικός στο λατομείο της Πεντέλης και μετέφερε στο σπίτι την “αίσθηση” των μαρμάρων. Τα καλοκαίρι, όταν επισκεπτόταν για δουλειά λατομεία στην Πάρο ή τη Νάξο, πάντα μας έπαιρνε μαζί». Διόλου τυχαία, λοιπόν, τα δυο κορίτσια επέλεξαν σπουδές συναφείς με την οικογενειακή τους ιστορία. Αρχιτέκτων με ακαδημαϊκή εκπαίδευση στο design και εμπειρία στο architectural detailing η Νίκη, πολιτικός μηχανικός η Ζωή, η οποία εγκατέλειψε πρόσφατα τον πειθαρχημένο κόσμο του εργοταξίου για χάρη της on∙entropy κι ενός master για την Αειφορία και τα Πολιτιστικά Τοπία.
Side table Orbit.
Φωτιστικό Mission
Coffee table Dion
Press papier Pebble
Το ατελιέ μαρμάρου on∙entropy στήθηκε το 2009 μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, κατασκευάζοντας τα πρώτα αντικείμενα και φωτιστικά. Παρά την πίεση να ανταποκριθούν σε μαζική παραγωγή, μετά την πετυχημένη συμμετοχή τους ως emerging designers στο 100% Design στο Λονδίνο, οι Μοσκοφόγλου δεν πέρασαν σε μεγάλες κλίμακες. «Ασχολούμαστε με τις τρεις συλλογές μας, τις custom made παραγγελίες και το αμιγώς εικαστικό κομμάτι της δουλειάς», λένε, και για του λόγου το αληθές, το Σεπτέμβριο θα λάβουν μέρος στην πρώτη London Design Biennale, στο Somerset House. «Το μάρμαρο είναι ένα σκληρό υλικό, που υπό συγκεκριμένες συνθήκες γίνεται εύθραυστο, ευάλωτο», εξηγεί η Ζωή, προδίδοντας με πόσο προσεκτικό, σχεδόν αισθαντικό τρόπο προσεγγίζουν το αντικείμενό τους. «Μπορεί να ασκείς επάνω του πίεση με μεγάλο βάρος, για ώρα, και να μην παθαίνει τίποτα, αλλά μπορεί να το πιέσεις πολύ λιγότερο, υπό συγκεκριμένη γωνία, και να γίνει θρύψαλα. Οι συμπεριφορές αυτές δεν αλλάζουν μόνο από ποιότητα σε ποιότητα. Μπορεί να συμβεί και στο ίδιο μέτωπο μαρμάρου». Αυτή η εντροπία του μαρμάρου – το μετασχηματιστικό δυναμικό του υλικού και οι εγγενείς περιορισμοί του – είναι η ψυχή της δουλειάς τους, όπως και η γνώση του υλικού σε βάθος. «Τα μάρμαρά μας διαθέτουν λεπτοκρυσταλλική δομή, στιλπνότητα, διαφάνεια, αντοχή», λένε. «Αν δεν μπορούμε ακόμα να φέρουμε πίσω τα Ελγίνεια, ας στείλουμε τουλάχιστον τα δικά μας σε όλον τον κόσμο», καταλήγουν.