Δεν είναι μυθιστόρημα της Τζέιν Οστιν. Πρόκειται, δυστυχώς, για το επώδυνο κεφάλαιο της ελληνικής Ιστορίας την τελευταία εξαετία.
Το βιβλίο αρχίζει με το 1981, αλλά η αντιευρωπαϊκή, αντιδυτική ρητορική του Ανδρέα Παπανδρέου είχε χαθεί κάπου στο παρελθόν. Ο Αλέξης Τσίπρας την επανέφερε στο προσκήνιο, τη χρησιμοποίησε για να αναρριχηθεί στην εξουσία και στη συνέχεια ακολούθησε τη δική του πορεία ειλικρίνειας, συνέπειας και αξιοπιστίας. Από το αντιιμπεριαλιστικό «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και το πατριωτικό «έξω οι βάσεις του θανάτου», φθάσαμε στο υπερήφανο «όχι σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» και στις εκρήξεις αξιοπρέπειας για τις συντάξεις, τον ΕΝΦΙΑ, τα «κόκκινα» δάνεια.
Το χειρότερο, δε, είναι πως αντί έπειτα από όλα αυτά να κάνουμε αυτοκριτική για τα ψέματα και την παραπλάνηση, αντί να αλλάξουμε και να γίνουμε Ευρωπαίοι, επιλέγουμε να δυσφορούμε με την Ευρώπη που μας εκμεταλλεύεται. Αυτή η εμπειρία, σε συνδυασμό με την αντικειμενική ανικανότητα του ελληνικού κρατικού μηχανισμού, έχει οδηγήσει τους εταίρους να είναι όχι απλώς σκεπτικοί, αλλά ιδιαίτερα αυστηροί έναντι της Ελλάδας, προκαλώντας, δυστυχώς, επιπρόσθετη ζημία στη δοκιμαζόμενη ελληνική οικονομία. Εξ ου και οι «κόφτες», οι παρατάσεις Ντράγκι, η αναβολή για την ελάφρυνση του χρέους. Θέλουν να πεισθούν ότι θα τηρήσουμε όσα συμφωνήσαμε. Και προς το παρόν, δεν το κρύβουν ότι δεν μας πιστεύουν.
Από τα στατιστικά στοιχεία της περιόδου Καραμανλή και το «λεφτά υπάρχουν» του Παπανδρέου μέχρι τα Ζάππεια του Σαμαρά και τα σκισίματα των μνημονίων του Τσίπρα, τους κουράσαμε, τους εκνευρίσαμε, τους εξοργίσαμε. Το τραγικό και άδικο είναι ότι η αναξιοπιστία μας «συγκαλύπτει» τα δικά τους μεγάλα λάθη, από τα υπερβολικά υψηλά επιτόκια που επέβαλε η Μέρκελ στην αρχή και τους εσφαλμένους πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ μέχρι τις εμμονές και τις απειλές του Τρισέ για την αναδιάρθρωση και τον επικίνδυνο ερασιτεχνισμό της Μέρκελ και του Σαρκοζί στην Ντοβίλ.
Για τα δικά τους λάθη δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Θα τα κρίνει η Ιστορία. Το θέμα είναι τι θα κάνουμε για τα δικά μας. Πώς θα αποκαταστήσουμε, ή μάλλον πώς θα αποκτήσουμε, την αξιοπιστία μας. Αυτό είναι μακροπρόθεσμα το μεγάλο στρατηγικό στοίχημα για τη νέα Ελλάδα. Πολιτικοί, κόμματα και ηγέτες που θα έχουν αξιοπιστία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και γενικότερα στο εξωτερικό. Αν τα τελευταία χρόνια μας τιμωρούν γιατί δεν μας εμπιστεύονται, να διδαχθούμε από τα λάθη μας, να διορθωθούμε, να κάνουμε αυτά που πρέπει. Τότε θα αλλάξει και η δική τους συμπεριφορά, στις επισκέψεις των θεσμών, στο Εuroworking Group, στο Eurogroup, στις συναντήσεις υπουργών, στα συμβούλια των ηγετών. Και αντί για συνεχείς αναβολές αποφάσεων (ακόμη και 24ωρες διορίες) για τις εκταμιεύσεις των δόσεων, την επαναγορά των ελληνικών ομολόγων και την ελάφρυνση του χρέους, θα έχουμε συμφωνίες και ελπίδες ανάκαμψης.