Ξεκινώ με μία έκκληση για περισσότερη κατανόηση: είναι φυσικό οι πολιτικοί μας να αγνοούν τη διαφορά των λόγων και των πράξεων και το έχουν αποδείξει. Γι’ αυτό, ας μη σπεύδουμε να τους κατηγορούμε όταν συγχέουν λόγια και πράξεις.
Η κυβέρνηση, λ.χ., επιμένει ότι έχει την εμπιστοσύνη των εταίρων μας στην Ευρώπη και το τεκμηριώνει με τις κολακείες που επιδαψιλεύουν στον Τσίπρα διάφοροι ξένοι, από τον Γάλλο πρωθυπουργό, που «εξομολογήθηκε» προσφάτως σε συμπατριώτες του δημοσιογράφους ότι θαυμάζει (sic) τον Τσίπρα, μέχρι τον Ιταλό πρωθυπουργό, που είπε ότι τον «ζηλεύει» γι’ αυτό που πέτυχε να περάσει από τη Βουλή.
Χθες, μάλιστα, ο Δ. Παπαδημούλης μας είπε ότι, σε επιτροπή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Μοσκοβισί δήλωσε: «Εχω εμπιστοσύνη στην Ελλάδα» – και ο Παπαδημούλης, ο οποίος έχει αναγάγει σε τέχνη το να παριστάνει τον βλάκα, διατείνεται ότι τον πίστεψε… Αφού, λοιπόν, έχουν τόση εμπιστοσύνη στην Ελλάδα, τότε γιατί οι εκταμιεύσεις των δόσεων συνοδεύονται από σαφείς όρους με συγκεκριμένες προθεσμίες; Γιατί δεν αρκεί η αρχική συμφωνία;
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη έχει βολευτεί με τον Τσίπρα, έναν αριστερό που προκειμένου να κρατήσει την εξουσία εφαρμόζει δεξιά πολιτική. Ενόψει του βρετανικού δημοψηφίσματος, αλλά και των ισπανικών εκλογών μερικές εβδομάδες αργότερα, η Ευρώπη θέλει την Ελλάδα ήσυχη, δηλαδή να εφαρμόζεται το όποιο πρόγραμμα ισχύει. Αν, τώρα, η Ελλάδα παραμένει άρρωστη, αυτό δεν τους πειράζει. Τη συνήθισαν όλοι σαν το καθυστερημένο παιδί της Ευρώπης. (Κάθε οικογένεια, άλλωστε, δεν έχει το προβληματικό μέλος της; Το ανέχεσαι αρκεί να μη σε κάνει ρεζίλι…) Εξ ου και η κολακεία πέφτει με τη σέσουλα. Τόσα χρόνια υπό επιτροπεία και με τόσες κυβερνήσεις, ξέρουν πια πόσο εύθικτοι, ανασφαλείς και κομπλεξικοί είμαστε ως έθνος. Ξέρουν, δηλαδή, πόσο μεγάλη ανάγκη έχουμε να μας κολακεύουν…
Νέος πρόεδρος
Πάμε τώρα στη θαλασσοφίλητη νήσο, το χρυσοπράσινο φύλλο, το ριγμένο στο πέλαγος. Πάμε στην Κύπρο. Εκεί είχαμε εκλογές, από την οποία προέκυψε νέα Βουλή και, φυσικά, νέος πρόεδρος της Βουλής. Χάσαμε, δυστυχώς, τον ηρωικό Γιαννάκη Ομήρου (πολιτικό τέκνο του sui generis Βάσου Λυσσαρίδη), που τον είχαμε συνηθίσει πάρα πολλά χρόνια να επισκέπτεται την Αθήνα είτε ως υπουργός Αμύνης είτε, αργότερα, ως πρόεδρος της Βουλής.
Τον διαδέχεται όμως ο Δημήτρης Συλλούρης, πολιτικός προερχόμενος από τον Δημοκρατικό Συναγερμό, ο οποίος σταδιακά διολίσθησε προς τις εθνικιστικές θέσεις του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου. Το προσωνύμιό του στην πολιτική ζωή της Κύπρου είναι «το Συλλουρίδιν» – περιγραφικό, όπως μου εξηγούν οι φίλοι μου στην Κύπρο, του αναστήματός του, φυσικού και πολιτικού. Επί αειμνήστου, ο σημερινός πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης είχε χαρακτηρίσει τον Δ. Συλλούρη «Φιλιππινέζα του Προεδρικού», λόγω της υπηρετικής νοοτροπίας του προς τον Τάσσο.
Ως νέος πρόεδρος της Βουλής, ο Δ. Συλλούρης υπόσχεται ότι η θητεία του θα είναι πιο διασκεδαστική από εκείνη του προκατόχου του. Κοινοποίησε ήδη ένα «δωδεκάλογο» για τη λειτουργία της Βουλής, που περιλαμβάνει και «τη θέσπιση ενδυματολογικού κώδικα στη Βουλή, στα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών κοινοβουλίων». Συγκεκριμένα, διοχετεύει στον Τύπο σκέψεις του να προτείνει ως υποχρεωτικό το γκρίζο πουκάμισο στους βουλευτές, επειδή, λέει, το είδε στην Κνεσέτ στο Ισραήλ και του άρεσε.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό που ο νέος πρόεδρος είδε στην Κνεσέτ, δεν υπάρχει: κανείς δεν υποχρεώνεται να φορεί γκρίζο πουκάμισο στη Βουλή του Ισραήλ. Ξεκίνησε θαυμάσια, πάντως, ο νέος πρόεδρος. Τον περιμένουμε και στην Αθήνα να μας διασκεδάσει…
Annabel’s
Από αυτά που έχω ακούσει και διαβάσει (γιατί δεν έτυχε να πάω ποτέ εκεί) γνωρίζω ότι το Annabel’s είναι μια ιδιωτική λέσχη στο Λονδίνο, που ιδρύθηκε μόλις το 1963. (Λέω μόλις, επειδή το White’s, λ.χ., υφίσταται από το 1693.) Το κλαμπ έγινε διεθνώς γνωστό και εξελίχθηκε σε κέντρο της κοσμικής ζωής του Λονδίνου, επειδή, εν αντιθέσει με τις παραδοσιακές λέσχες κυρίων, η λειτουργία του αγκάλιασε αμέσως την κουλτούρα της δεκαετίας του 1960. Είναι εγκατεστημένο στην αριστοκρατική συνοικία του Mayfair και ο επισκέπτης μπορεί να συναντήσει εκεί τους εκπροσώπους της αριστοκρατίας του αίματος και του χρήματος: από τα μέλη της βασιλικής οικογενείας της Βρετανίας μέχρι τους γόνους των μεγάλων εφοπλιστικών οικογενειών της Ελλάδος.
Τα λέω αυτά, διότι συνέβη να μιλήσω με φίλο (αρκετά μεγαλύτερό μου), ο οποίος θυμόταν ότι στο συγκεκριμένο κλαμπ σύχναζε ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια τότε, αρχές δεκαετίας του 1990, πολιτικός η οποία σήμερα είναι στην πρώτη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι δεν μετέχει στην κυβέρνηση. Προσωπικώς, δεν βρίσκω τίποτε το μεμπτό σε κάποιον ο οποίος μέσα σε δύο-τρία χρόνια διανύει την απόσταση από το Annabel’s μέχρι την Αριστερά. Σημασία έχει οι νέοι να έχουν φιλοδοξίες και να πετυχαίνουν στο επάγγελμα που κάνουν. Αν δεν μπορείς να γίνεις σύζυγος εφοπλιστού, γιατί όχι Πασιονάρια της Αριστεράς και δη της Ριζοσπαστικής; Σε τελευταία ανάλυση, το δεύτερο είναι κάπως «δουλειά», ενώ το πρώτο όχι…
Επιτέλους
Προς μεγάλη μου και πολύ ευχάριστη έκπληξη, έμαθα, χάρη σε ένα διαφημιστικό του ΣΚΑΪ για τη συγκέντρωση φαρμάκων, ότι στο Μαρούσι υπάρχει πλατεία Γαρδέλη. Μπράβο! Καιρός ήταν να αναγνωρισθεί η συμβολή της βιντεοταινίας στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, διότι δεν χωρεί αμφιβολία ότι η πλατεία ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Σταμάτη Γαρδέλη –ποιου άλλου;–, σταρ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της επομένης. Λογικό το βρίσκω, διότι εξάλλου ο δήμαρχος της περιοχής είναι σαν να έχει βγει κατευθείαν από βιντεοταινία της εποχής…