Κάποιοι περίμεναν από το 2008. Καθυστερήσεις, αναβολές, αλλαγές συντελεστών, μέχρι και (επίσημη) δικαιολογία ότι η τεχνολογία δεν είχε προχωρήσει αρκετά ακούσαμε όλα αυτά τα χρόνια που η κινηματογραφική εκδοχή του μύθου του «Warcraft» αναφερόταν αορίστως ως «work in progress». Σχεδόν μια δεκαετία μετά, το «Warcraft: H σύγκρουση δύο κόσμων», η ταινία που μεταφέρει το θρυλικό βιντεοπαιχνίδι στη μεγάλη οθόνη είναι πια πραγματικότητα – προβάλλεται και στη χώρα μας από την περασμένη Πέμπτη.
Αυτό πάντως με την τεχνολογία ίσως να ήταν και αλήθεια. Εδώ δεν μιλάμε απλώς για εκτεταμένη χρήση του CGI, αλλά για κατασκευή επί της ουσίας, ενός ολόκληρου κόσμου σχεδόν εκ βάθρων, μέσω των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κι αυτά χωρίς μεγάλους συμβιβασμούς και ευκολίες: όλοι οι κεντρικοί χαρακτήρες της ταινίας, ανθρώπινοι και μη, ενσαρκώνονται από κανονικούς ηθοποιούς, ενώ πολλά από τα εξωτερικά γυρίσματα έχουν γίνει μέσα στο φυσικό περιβάλλον και όχι μπροστά στις «πράσινες οθόνες» των ειδικών εφέ. Αλλωστε, η ταινία πήρε τρία ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί, με το συνολικό μπάτζετ να ξεπερνά τα 100 εκατομμύρια δολάρια.
Πίσω όμως στον μύθο. Στο φανταστικό βασίλειο του Αζεροθ, όπου άνθρωποι, ξωτικά και νάνοι φαίνεται να ζουν αρμονικά, η ειρήνη θα διαταραχθεί από την εισβολή μιας ορδής Ορκ, τα οποία ταξιδεύουν μέσα από μια μαγική πύλη, εγκαταλείποντας τον κατεστραμμένο κόσμο τους. Αυτόματα έρχεται στο μυαλό ο «Αρχοντας των Δαχτυλιδιών». Πράγματι, οι δύο κόσμοι έχουν πολλές ομοιότητες (προέρχονται άλλωστε από την ίδια βορειοευρωπαϊκή μυθολογική παράδοση), εξίσου πολλές, ωστόσο, είναι και οι διαφορές τους. Οι Ορκ για παράδειγμα του «Warcraft» δεν είναι κάποιοι άβουλοι αηδιαστικοί πολεμιστές, έτοιμοι να σφαγιάσουν και να σφαγιαστούν κατά χιλιάδες, υπακούοντας στις βουλές του σκοτεινού αφέντη τους. Αντιθέτως, είναι οργανωμένοι σε φυλές, έχουν οικογένειες και –το πιο σημαντικό– κώδικα τιμής και αρχαίες παραδόσεις, σύμφωνα με τις οποίες παίρνουν όλες τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής τους και διαλέγουν τους ηγέτες τους. Ο εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας Ντούροταν είναι ακριβώς ένας τέτοιος πολεμιστής Ορκ, ανήσυχος για το επικίνδυνο μονοπάτι που έχει πάρει η φυλή αλλά και για την τύχη του νεογέννητου γιου του. Σύντομα τόσο εκείνος όσο και η όμορφη Γκαρόνα (Πόλα Πάτον) θα βρεθούν εν μέσω της τρομερής σύγκρουσης για την επιβίωση και ένα καλύτερο μέλλον στη γη του Αζεροθ.
Το σενάριο
Η αλήθεια είναι πως, με συμβατικά κινηματογραφικά κριτήρια, το «Warcraft» δεν είναι κανένα φιλμ μεγάλων αξιώσεων. Το σενάριο είναι μάλλον υποτυπώδες, οι ερμηνείες αρκετά επίπεδες ενώ και τα πολλά ειδικά εφέ δεν βοηθούν στο να ζωντανέψει ρεαλιστικά ο φανταστικός κόσμος που περιγράφεται. Από την άλλη, όπως μου είπε αφοπλιστικά ένας φαν του παιχνιδιού μετά την προβολή της ταινίας «και ποιος νοιάζεται αν είναι ρεαλιστικό; Για Warcraft μιλάμε!». Δεν έχει κι άδικο. Τα φανταστικά, υβριδικά πολλές φορές, πλάσματα, η μαγεία, η υπερβολή και το παράδοξο, είναι στοιχεία τόσο έντονα στο σύμπαν του «Warcraft», που πιθανότατα θα αδικούνταν από οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση. Κι αυτό ο σκηνοθέτης της συγκεκριμένης ταινίας δεν θα το έκανε ποτέ.
Ο Ντάνκαν Τζόουνς, γιος του Ντέιβιντ Μπόουι και δημιουργός του πολύ αξιόλογου «Moon», έχει υπάρξει και ο ίδιος «καμένος» με τη δημοφιλή σειρά παιχνιδιών της Blizzard και κατάλαβε καλά –περίπου όπως και ο Τζ. Τζ. Αμπραμς με τον «Πόλεμο των Αστρων– πως βασικό του καθήκον ήταν να ικανοποιήσει τους φαν. Και μάλλον το πέτυχε. Οποιοσδήποτε έχει παίξει έστω και λίγο το παιχνίδι, θα πιάσει τον εαυτό του να χαμογελά ασυναίσθητα κάθε λίγο και λιγάκι μέσα στην αίθουσα. Οσο για εκείνους που έχουν κυριολεκτικά «φάει τα νιάτα τους» με το «Warcraft» –είναι πολλοί και στη χώρα μας– θα τους δείτε να εκφράζονται κυρίως με… επιφωνήματα.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η ταινία δεν έχει χαρίσματα, που μπορούν να γίνουν ορατά και από τον «ανυποψίαστο» θεατή. Ο συγκερασμός CGI και ανθρώπινης ερμηνείας στην απεικόνισή των Ορκ για παράδειγμα, αποτελεί πραγματικό έργο τέχνης, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην ταύτιση του κοινού με αυτούς τους κάπως αντισυμβατικούς ήρωες. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε πρόσφατη συνέντευξή του το περιγράφει κάπως έτσι: «αυτού του είδους ο συνδυασμός θα ήταν αδύνατος πριν από 5-10 χρόνια. Ο βαθμός της λεπτομέρειας που η σύγχρονη τεχνολογία (facial motion capture) επιτρέπει να καταγραφεί, σημαίνει πως ο κάθε ηθοποιός μπορεί να δώσει μια συγκλονιστική ερμηνεία και αυτή να μεταφερθεί με απόλυτη ακρίβεια στον ψηφιακό χαρακτήρα. Πλέον δεν χρειάζεται να βασιζόμαστε στους animator γι’ αυτό· όλα μοιάζουν πιο αυθεντικά, πιο ανθρώπινα».
Πωλήσεις δεκάδων εκατ. αντιτύπων
Πίσω στο μακρινό 1994, η σχετικά άσημη τότε εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών Blizzard Entertainment κυκλοφορεί το «Warcraft: Orcs and Humans», ένα παιχνίδι στρατηγικής πραγματικού χρόνου, το οποίο τοποθετεί τον χρήστη στον φανταστικό κόσμο του Αζεροθ, γεμάτο από κάθε λογής πλάσματα που αντιμάχονται μεταξύ τους για την επιβίωση ή την κυριαρχία. Ο «κομίστικος» χαρακτήρας της απεικόνισης σε συνδυασμό με τη συναρπαστική ιστορία και τον πρωτοποριακό –για την εποχή– χειρισμό των μονάδων, ξεχωρίζουν αμέσως τον τίτλο και τον τοποθετούν στην αιχμή του ανταγωνισμού. Η συνέχεια ήταν θριαμβευτική.
Τα δύο σίκουελ που ακολούθησαν το 1996 και το 2002 έγιναν επίσης κλασικά, πουλώντας δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και δημιουργώντας μια τεράστια βάση θαυμαστών, οι οποίοι ήταν πια έτοιμοι για την επόμενη πρόκληση. Αυτή ήρθε το 2005 όταν και η Blizzard κυκλοφόρησε τελικά το «World of Warcraft», το πιο επιτυχημένο μέχρι σήμερα ευρείας κλίμακας διαδικτυακό παιχνίδι ρόλων στον κόσμο. Η μανία των παικτών του «WoW», όπως είναι ευρύτερα γνωστό, έφτασε –και πολλές φορές ξεπέρασε– τα όρια της εξάρτησης, ενώ η αισθητική του είναι σε μεγάλο βαθμό αυτή που μεταφέρεται και στην ταινία του Ντάνκαν Τζόουνς.