Ακόμη θυμόμαστε την ανατριχίλα που νιώσαμε όταν μεμιάς, εντελώς ξαφνικά, με ένα βίντεο στο YouTube, ανακοινώθηκαν τα ονόματα που θα έπαιζαν στο φετινό (1.6 – 5.6.2016) Primavera Sound Festival. Ηταν λες και οι πλανήτες θα ευθυγραμμίζονταν στις αρχές του Ιουνίου πάνω από την παραλία της Βαρκελώνης. Με τέτοιο line up θεωρήθηκε, και καθόλου άδικα, το καλύτερο μουσικό φεστιβάλ στην Ευρώπη, προκαλώντας ζήλια στα αντίστοιχα της Αμερικής. Κόσμος έτρεξε από κάθε γωνιά του πλανήτη (ακούγαμε γύρω μας κάθε τόσο ελληνικά) και ο αριθμός των επισκεπτών πλησίασε τις 200.000, αριθμός ρεκόρ για το δέκατο έκτο Primavera (που το 2001 ξεκινούσε από το Poble Espanyol με λιγότερους από 10.000 επισκέπτες). Περισσότεροι από 250 καλλιτέχνες και σχήματα, 12 σκηνές στο Parc Del Forum και ένα μαγικό βραχιολάκι που μας επέτρεπε την είσοδο σε αυτά, σε ένα χώρο προσβάσιμο, προσεγμένο και σωστά οργανωμένο να υποδεχτεί τους συναυλιαζόμενους και να αποτρέψει εκνευριστικές ουρές, στριμωξίδι και άσχημα ευτράπελα. Αυτή τη φορά έμβλημα του φεστιβάλ, ένα διαστημόπλοιο: αντίστροφη μέτρηση και βρεθήκαμε στο Διάστημα – κλείσιμο του ματιού στον εκλιπόντα David Bowie. Με στίχους του αρχίζει ο πρόλογος του φετινού βιβλίου/λευκώματος του φεστιβάλ: «Ground Control to Major Tom…».
Διαβαίνοντας τις πύλες του Primavera, ήταν λες και περάσαμε πίσω από τον καθρέπτη, σε έναν κόσμο θαυμαστό. Κι εκεί, ήταν τόσο πολλά αυτά που είδαμε – κάποια για να μείνουν για πάντα χαραγμένα στη μνήμη μας και να τα μεγεθύνουμε με τον καιρό διηγώντας τα ξανά και ξανά. Οι Tame Impala, που μπήκαν με το «Let it Happen», μας βουτήξουν με τη μία, να μας λούσουν στο κομφετί και να μας παρασύρουν στην κιθαριστική τους ψυχεδέλεια. Οι Explosions in the Sky, οι πιο εξωστρεφείς της post rock, έκαναν ένα δυναμικό live. Αργά την νύχτα οι ηλεκτρισμένοι ήχοι των Avalanches και των πιο παρανοϊκών Moderat πυροδοτούσαν παγανιστικούς χορούς, και για όποιον άντεχε, ένα υπαίθριο κλαμπ διαρκούσε ώς το πρωί.
Ο παππούλης πλέον Brian Wilson, κάποτε φρόντμαν των Beach Boys, έπαιξε το «Pet Sounds», έναν από τους σημαντικότερους δίσκους που ηχογραφήθηκαν ποτέ. Σκιά του παλιού του εαυτού, με τη φωνή να μη βγαίνει, κάτι κατάφερε να ξυπνήσει μέσα μας όταν χτύπησε στο πιάνο τα πλήκτρα για το «Wouldn’t it be Nice». Ο Wilson, μην αντέχοντας να ακολουθήσει γοργούς ρυθμούς, αποσυρόταν διακριτικά σε ρόλο παρατηρητή, τα νεότερα μέλη του σχήματος αναλάμβαναν, η ένταση ανέβηκε και οι καβαλιέροι και οι ντάμες στριφογύριζαν στην πίστα στους ρυθμούς του «Surfing USA», λες και βρισκόμασταν σε κάποιο ντάινερ.
Η P.J. Harvey εμφανίστηκε ως πρωθιερέα αρχαίας τελετής. Αέρινη και επιβλητική, πλαισιωμένη από επίσης σοβαρούς μουσικούς, ξεκίνησε να μας παρουσιάζει το καινούργιο της, «The Hope Six Demolition Project», και έμεινε κατά κύριο λόγο εκεί. Οι Sigur Ros είναι οι βασιλιάδες της post rock, άρχισαν να παίζουν και ευθύς μεταφερθήκαμε στο κλειστοφοβικό τους σύμπαν. Στη σκηνή, το φως να δημιουργεί ένα τοπίο ονειρικό. Ενα ταξίδι προς την κάθαρση. Προς τη λύτρωση. Τη λύτρωση που μας δίνει πάντα στο τέλος το άτιτλο 8, από τον δίσκο με τις παρενθέσεις, γνωστό και ως «The Pop Song». Ενα κομμάτι που σε κάνει χίλια κομμάτια.
Η μεγάλη επιστροφή στην ενεργό δράση φέτος των LCD Soundsystem, του σχήματος που δημιούργησε ο James Murphy. Ο κόσμος αδημονούσε και μόλις το «Us v Them», πρώτο κομμάτι, ακούστηκε, ο χορός ξεκίνησε. Μηχανήματα που γέμιζαν τη σκηνή, υπολογιστές, πλήκτρα, συνθεσάιζερ και κουμπάκια, πολλά κουμπάκια, λες και ήταν το εργαστήριο κάποιου τρελού επιστήμονα από κάποιο B-movie. Από την οροφή της σκηνής, μια τεράστια ντισκομπάλα έστελνε τις ακτίνες της παντού. Ντίσκο πανκ, που ηγήθηκε ο Murphy, με την τραχιά φωνή, το ωραίο του τουπέ και τη μανία να βαράει κι αυτός τα κρουστά, να δίνει τον ρυθμό, σαν καλός μαέστρος. Τελευταίο κομμάτι το «All my Friends», για να βιώσουμε εκστατικές καταστάσεις. Ολοι να χορεύουμε, όλοι μια αγκαλιά, όλοι φιλαράκια.
Αυτό το Primavera θα μείνει στη μνήμη μας ως το Primavera των Radiohead. Το εμβληματικό συγκρότημα από τη Βρετανία, με το ολοκαίνουργιο «A Moon Shaped Pool», έδωσε την πιο μεγάλη συναυλία του φεστιβάλ. Πανζουρλισμός μόλις βγήκαν στη σκηνή· ο χρόνος έμοιασε να σταματά.
Η ουσία της συναυλίας ξεκίνησε στο «National Anthem», και τότε στίχοι και στιγμές βγήκαν από το χρονοντούλαπο. Εφηβικά δωμάτια, έρωτες, φοιτητικά ξενύχτια, ενηλικίωση, συναισθήματα, ήταν παντού οι Radiohead. Νιώθουμε να παίζουν για τον καθέναν ξεχωριστά. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται, όλο και πιο πολύ. Απόλυτη προσήλωση. «Body Snatchers», «Paranoid Android», «Nude» και ευχόμαστε να μην τελειώσει ποτέ αυτή η συναυλία. Και όμως. Κλείνουν το δεύτερο encore, έπειτα από σχεδόν δύο ώρες, με το «There There». Ο κόσμος όμως δεν φεύγει. Ζητάει κι άλλο, και το ζητάει επίμονα. Και οι Radiohead ξαναβγαίνουν.
Και γίνεται το ασύλληπτο: Οι Radiohead παίζουν το «Creep»! Το «αποκηρυγμένο» τους, την ένοχη απόλαυσή μας. Γιατί όταν το αποκήρυξαν οι ίδιοι, οφείλαμε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο, ως πιστοί φαν, ασχέτως αν συχνά γυρίζαμε σε αυτό, έστω στα κρυφά. Ομως είχαμε διαβάσει πως οι Radiohead το επανέφεραν στα setlist σε αυτήν την περιοδεία, ύστερα από επτά χρόνια. Ηταν φοβερή η στιγμή που ο Yorke τραγουδούσε: «What the hell I’m doing here, I don’t belong here». Και οι κιθάρες έπεφταν σαν αστραπές.