Θέλουμε ή όχι επενδύσεις στην Ελλάδα; Και αν ναι, με ποιες διαδικασίες και υπό ποιες προϋποθέσεις;
Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το βασικό ερώτημα, στο οποίο θα πρέπει να απαντάμε κάθε φορά, που σχεδιάζουμε τον αναπτυξιακό νόμο στη χώρα μας. Διότι, στην αβάσταχτη ελαφρότητα της ελληνικής πραγματικότητας, το θέμα της προσέλκυσης επενδύσεων δεν έχει αντιμετωπιστεί διαχρονικά με τη σοβαρότητα, που του αρμόζει.
Όταν συζητάμε για μια χώρα, η οποία βιώνει εδώ και μια εξαετία επισήμως τη συγκεκριμένη κρίση χρέους από τη μια, και χρειάζεται – κατά συνέπεια αυτού – ένα άμεσο επενδυτικό σοκ, που θα ενισχύσει και αυξήσει σημαντικά τον παρονομαστή, στο λόγο χρέους προς ΑΕΠ από την άλλη, τότε θα περιμέναμε ότι πρώτον, ο επενδυτικός νόμος θα ήταν όχι μόνο ένα απλό προαπαιτούμενο, αλλά το Νούμερο 1 μέτρο του κάθε προγράμματος, που συνοδεύει το μνημόνιο, και ότι δεύτερον, θα ήταν ευέλικτος και προσαρμοσμένος πάνω στο νέο παραγωγικό μοντέλο για την ελληνική οικονομία.
Παρ΄ όλα αυτά, τι έχει συμβεί;
Η χώρα, δυστυχώς για την αγορά και την επιχειρηματικότητα, τα τελευταία δύο χρόνια δεν είχε εν ισχύ αναπτυξιακό νόμο, παρά τις συνθήκες ασφυξίας τις οποίες βιώνει, καθώς από 30/06/2014 δεν γίνονται υπαγωγές νέων επενδυτικών σχεδίων. Από τη μία, δηλαδή, οι επιχειρήσεις δεν έχουν πρόσβαση σε χρηματοδοτικά εργαλεία, όπως ο αναπτυξιακός νόμος, και σε τραπεζική χρηματοδότηση και από την άλλη, το κράτος έχει κυριολεκτικά στεγνώσει την αγορά, καθώς, ούτε πληρώνει τις υποχρεώσεις του προς τον ιδιωτικό τομέα, ούτε έχει τα κονδύλια για να στηρίξει επαρκώς το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων.
Επιπλέον, καταγράφεται και το εξής οξύμωρο:
Ο νέος αναπτυξιακός νόμος, παραδόξως, κατατίθεται στη Βουλή πριν τη συγκρότηση του Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου, για το νέο παραγωγικό μοντέλο της χώρας (την παρουσίαση του οποίου περιμέναμε μέχρι τον περασμένο Απρίλιο, με βάση και τη μνημονιακή υποχρέωση της κυβέρνησης)!
Το σχετικό κείμενο είναι ένα πλαίσιο γενικό, το οποίο – για να εφαρμοσθεί – προϋποθέτει την έκδοση ενός μεγάλου αριθμού Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων, οδηγών και εγχειριδίων υποστήριξης.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μόνο οι Κοινές Υπουργικές Αποφάσεις, που απαιτούνται για να αρχίσει η ένταξη προτάσεων, είναι πάνω από 30!
Ο νέος Αναπτυξιακός νόμος έχει δύο ουσιαστικές διαφορές σε σχέση με τον προηγούμενο:
1. Η χρηματοδότηση για την επένδυση, χωρίς τις φοροαπαλλαγές, μπορεί να φτάσει έως και το 70% και μόνο με τις φοροαπαλλαγές μπορεί να φτάσει το 100%.
2. Ανά επενδυτικό σχέδιο, μπορεί η χρηματοδότηση να φτάσει τα 5 εκ. ευρώ, δηλ. εστιάζει στα μικρομεσαία επενδυτικά σχέδια.
Πού χωλαίνει;
Στην έλλειψη σύνδεσής του με χρηματοδοτικά εργαλεία!(Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, ΕΣΠΑ, κ.λπ.)!
Στην παρούσα φάση, το ζητούμενο και πρόβλημα ταυτόχρονα, είναι η χρηματοδότηση της συμμετοχής, καθώς η έλλειψη ρευστότητας και η ανυπαρξία λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος, καθιστούν απαγορευτική οποιαδήποτε επένδυση, για μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων.
Επιπροσθέτως, η αναφορά σε σταθερό φορολογικό σύστημα, με εξαιρετικά όμως υψηλό συντελεστή, δεν προσδίδει την αναπτυξιακή διάσταση, που θα προσέλκυε το ενδιαφέρον επενδυτών.
Ένα είναι το σίγουρο: Πως, οποιαδήποτε συζήτηση πάνω σε νέο αναπτυξιακό νόμο θα έπρεπε να εκκινήσει, αφού έχουμε ολοκληρώσει πρώτα το διάλογο για το νέο παραγωγικό μοντέλο, ώστε με βάση το Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο να συντάξουμε τον αναπτυξιακό νόμο, κατευθύνοντας τους διαθέσιμους πόρους προς τομείς της οικονομίας, που έχει συγκριτικό πλεονέκτημα η χώρα και στους οποίους ποντάρουμε.
Αλλιώς, θα πρόκειται για ακόμα έναν αναπτυξιακό νόμο, που το τελευταίο, το οποίο θα κάνει, θα είναι να συμβάλλει στην ανάκαμψη και ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας… πολύ απλά, να οδηγήσει τη χώρα με σταθερά και σίγουρα βήματα στην έξοδο από την κρίση, και το ελληνικό επιχειρείν στο να σταθεί και πάλι γερά στα πόδια του και να δώσει – με τα προϊόντα του – την τόσο αναγκαία προστιθέμενη αξία στη χώρα.
Ο Κωνσταντίνος Β. Κόλλιας είναι Πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος.