Ξεχάστε το «Mamma Mia!». Τεντώστε τ’ αυτιά σας και απολαύστε τη Μέριλ Στριπ σε μια βιογραφία για ανθεκτικά ακουστικά τύμπανα, που φαντάζει σαν πρόβα για μολιερική φάρσα. Η κορυφαία ηθοποιός, η οποία κατ’ επανάληψη στο παρελθόν μάς έχει αποδείξει πως μπορεί να τραγουδήσει υπέροχα και σε μεγάλη γκάμα, σήμερα «ξεκουρδίζει» το τελειότερο μουσικό όργανο, την ανθρώπινη φωνή, ενσαρκώνοντας τη χειρότερη υψίφωνο στην ιστορία της δισκογραφίας, τη Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς. Ο Στίβεν Φρίαρς, ο σκηνοθέτης του «Florence: φάλτσο σοπράνο» (* * ½), αφήνεται στον επαγγελματισμό της πρωταγωνίστριάς του βλέποντας με συμπάθεια την ηρωίδα του.
Η καλόκαρδη Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς (1868-1944) είχε εύθραυστη υγεία και ήταν παθιασμένη με τις άριες. Η φωνή της, όμως, ανεβοκατέβαινε οκτάβες σαν κρώξιμο άγριου πτηνού. Οταν τραγουδούσε, σε στενούς κοσμικούς κύκλους της Νέας Υόρκης των δεκαετιών του ’30 και του ’40, το κοινό κρατιόταν με δυσκολία να μην ξεκαρδιστεί. Κόλακες και υποκριτές, αλλά και άτομα που ήθελαν την εύνοιά της ή τις χορηγίες της, χειροκροτούσαν με θέρμη το «ταλέντο» της.
Η Φλόρενς ήταν ζάπλουτη, αλλά και απίστευτα αφελής: ζούσε παγιδευμένη στις ψευδαισθήσεις της, τις οποίες συντηρούσε ο σύντροφός της, ο Σεντ Κλερ Μπέιφιλντ, όταν δεν ήταν με τη μόνιμη ερωμένη του. Νόθος γιος Αγγλου αριστοκράτη και αποτυχημένος ηθοποιός, ζούσε στη σκιά της «ντίβας».
Στο απόγειο της «καριέρας» της, στις 25 Οκτωβρίου του 1944, η Φλόρενς τραγούδησε άριες στο φημισμένο Κάρνεγκι Χολ, που ήταν κατάμεστο από στρατιώτες οι οποίοι είχαν επιστρέψει τραυματισμένοι από τα μέτωπα του πολέμου. Τα εισιτήρια είχε προαγοράσει η ίδια. Λίγο μετά απεβίωσε. Οι δίσκοι της, με «εκτελέσεις» λυρικών τραγουδιών του Βέρντι, του Μότσαρτ και άλλων διάσημων μουσουργών, έγιναν ανάρπαστο είδος cult.
Η Φλόρενς τόλμησε το αδύνατο, ο Φρίαρς και ο σεναριογράφος του Νίκολας Μάρτιν όμως αποδείχτηκαν άτολμοι και περιγραφικοί. Εμειναν σε μια καλλιγραφία, φόρο τιμής στην κακόφωνη ηρωίδα τους, αν και είχαν πολύ πιο ψηλά τον πήχυ. Χωρίς τη Στριπ, η ταινία τους δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον. Σχηματικά, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε το «Florence» ανάμεσα στον κλασικό «Αρχοντοχωριάτη» του Μολιέρου και στο «Μια νύχτα για την όπερα», μία από τις αντιπροσωπευτικότερες κωμωδίες των αδελφών Μαρξ, στην οποία μια εκατομμυριούχος, άσχετη από τέχνη, πείθεται να γίνει χορηγός μιας παράστασης στην Οπερα της Νέας Υόρκης.
Το «Ολα θα πάνε στραβά» (**) είναι η πιο δροσιστική πρεμιέρα της εβδομάδας· γαλλική κωμωδία, χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας, κατά τους δημιουργούς της, τον Νικολά Μπεναμί και τον Φιλίπ Λασό, είναι εμπνευσμένη από ταινίες όπως αυτές της σειράς «The Hangover». Δίνει πάντως και την εντύπωση παρωδίας ταινιών τρόμου όπως το «The Blair Witch Project» ή το «Cannibal Holocaust». Μια παρέα νεαρών Γάλλων, πελατών ενός οικολογικού resort στον Αμαζόνιο, χάνεται στη ζούγκλα μαζί με μια γιαγιά. Η κάμερα, που είχαν μαζί τους, έχει καταγράψει μέρος των περιπετειών τους στο χωριό μιας φυλής ιθαγενών.
Η «Φαμίλια» (**), θρίλερ του Αργεντίνου σκηνοθέτη Πάμπλο Τραπέρο, βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Ο Αρχιμήδης Πούτσιο, υπάλληλος της κρατικής υπηρεσίας πληροφοριών και αρχηγός αξιοσέβαστης οικογένειας, είναι ο εγκέφαλος μιας συμμορίας που απάγει πλούσια άτομα και τα εκτελεί εν ψυχρώ όταν οι συγγενείς τους πληρώσουν τα λύτρα. Ολα αυτά διαδραματίζονται προς τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Καλή η ατμόσφαιρα εποχής, αλλά το σεναριακό μπέρδεμα σε σκοτώνει.
Προβάλλεται και η χολιγουντιανή αστυνομική κωμωδία «Κέντρο ευφυΐας», με τον Ντουέιν Τζόνσον.