Στις αρχές της χιλιετίας, δύο ταινίες εδραίωσαν τη φήμη της γαλλικής ρομαντικής κομεντί, το «Αμελί» του Ζαν Πιερ Ζενέ και το «Αγάπα με αν τολμάς» (****) του Γιαν Σαμιέλ. Ο πρώτος ήταν ήδη καταξιωμένος στο ευρύ σινεφίλ κοινό χάρη στο «Delicatessen», ο δεύτερος έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Το «Αγάπα με αν τολμάς» ξαναπροβάλλεται σε επανέκδοση δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του. Είναι το πιο δροσερό αντίδοτο για τον μικρό καύσωνα του Ιουνίου.
Ο Σαμιέλ, που έχει γράψει και το σενάριο της ταινίας, αφηγείται την ιστορία ενός ατελέσφορου φλερτ που διήρκεσε δεκαετίες. Ο μικρός Ζιλιέν (που δεν μπορεί να διαχειριστεί το βάρος από τον επερχόμενο θάνατο της μαμάς του, που πάσχει από καρκίνο) έλκεται από τη συνομήλική του Σοφί (μικρή Πολωνέζα που δέχεται μπούλινγκ στο σχολείο). Οι δύο ακατανίκητοι «εραστές», όμως, κρατιούνται πεισματικά σε απόσταση θέλοντας να παραμείνουν απλοί φίλοι. Καθώς τα χρόνια περνούν, ο έρωτάς τους μεγαλώνει και γίνεται βασανιστικός. Το ίδιο συμβαίνει και με το πείσμα τους. Ο «κρίκος» του παράλογου «αρραβώνα» τους είναι ένα τσίγκινο κουτί για καραμέλες, που το δίνει ο ένας στον άλλον ως έπαθλο ενός παιχνιδιού θάρρους που ξεκίνησαν να παίζουν μεταξύ τους από την πρώτη ημέρα που γνωρίστηκαν.
Το μενού των επανεκδόσεων περιλαμβάνει ακόμη δύο ταινίες, που προβάλλονται σε κοινό πρόγραμμα με δυνατότητα μειωμένου εισιτηρίου για τους θεατές που θέλουν να τις (ξανα)δουν: το «Παρίσι, Τέξας» (***) και τα «Φτερά του έρωτα» (***) του Βιμ Βέντερς. Υπερεκτιμημένες λιγάκι στην εποχή τους (πρωτοπροβλήθηκαν το 1984 και το 1987 αντίστοιχα), έκαναν γνωστό τον Γερμανό σκηνοθέτη σε ένα ευρύ κοινό που αναζητούσε κάτι περισσότερο από μια καλή ιστορία.
Το «Παρίσι, Τέξας» αρχίζει με μια εντυπωσιακή σεκάνς στην έρημο του Τέξας, που θα μπορούσαμε να την εκλάβουμε και ως φόρο τιμής του Βέντερς στο γουέστερν (για το οποίο εξέφραζε την αγάπη του από την εποχή που ήταν κριτικός κινηματογράφου) και ιδιαίτερα στην «Αιχμάλωτη της ερήμου» του Τζον Φορντ. Ενας άντρας βαδίζει μόνος κάτω από τον καυτό ήλιο θέλοντας να επιστρέψει στο σπίτι του. Ο γιος του ζει στο Χόλιγουντ με τον αδελφό του, που εργάζεται στη βιομηχανία του σινεμά, ενώ η γυναίκα του έχει εξαφανιστεί. Οι στιγμές της χαμένης ευτυχίας του είναι σε ένα παλιό φιλμάκι super 8.
Με το «Παρίσι, Τέξας» ο Βέντερς ολοκλήρωσε τον κύκλο της περιπλάνησης, τον οποίο άνοιξε με την «Αλίκη στις πόλεις» το 1974, κλείνοντας παράλληλα κι έναν θεμελιώδη θεματικό του κύκλο γύρω από την αλλοτρίωση των σχέσεων και το ρήγμα της οικογένειας. Η φωτογραφία του Ρόμπι Μίλερ και η μουσική του Ράι Κούντερ άφησαν εποχή. Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες.
Τα «Φτερά του έρωτα» είναι η επιστροφή του στο Βερολίνο του Τείχους, αλλά και των υπόγειων μουσικών ρευμάτων, λίγο πριν από την ένωση των δύο Γερμανιών (η επούλωση του συλλογικού τραύματος, στο οποίο ο Βέντερς αναφέρεται σε όλες του σχεδόν τις προηγούμενες ταινίες). Δύο άγγελοι, που πετούν πάνω από τον ουρανό του Βερολίνου, αποφασίζουν να προσγειωθούν στην «αμαρτωλή» πόλη και να γίνουν θνητοί. H φωτογραφία της ταινίας είναι η τελευταία σπουδαία δουλειά του Ανρί Αλεκάν (1909-2001). Βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες.
Προβάλλονται επίσης: Η σουηδική δραματική κομεντί του Χάνες Χολμ «Ο κύριος Οβε» (** 1/2) με ήρωα έναν ηλικιωμένο μισάνθρωπο, που αρχίζει ν’ αγαπά τους ανθρώπους όταν βγαίνει στη σύνταξη. Το βιογραφικό δράμα «Ενας χαρισματικός άνθρωπος», γύρω από τον εκδότη Μαξ Πέρκινς και τον συγγραφέα Τόμας Γουλφ, με τον Κόλιν Φερθ και τον Τζουντ Λο. Η χολιγουντιανή περιπέτεια καταστροφής «Ημέρα Ανεξαρτησίας: νέα απειλή» (*) του σπεσιαλίστα Ρόλαντ Εμεριχ.