Δεν ήταν ένα καθόλου συνηθισμένο θέαμα. Την Τετάρτη το απόγευμα, οδηγός στον Νέο Κόσμο είδε ελεύθερη… οχημάτων την πράσινη λωρίδα διέλευσης του τραμ και πάρκαρε το αυτοκίνητό του πάνω στις γραμμές. Αλλος οδηγός προ ημερών πάρκαρε το Ι.Χ. του μέσα στην πλατεία Συντάγματος, δίπλα στην είσοδο του μετρό… Προ μηνών, έτερος, ο οποίος μάλιστα συνελήφθη για παρακώλυση συγκοινωνιών, είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του πάνω στις σιδηροδρομικές γραμμές στο Ρίο εμποδίζοντας τη διέλευση δύο αμαξοστοιχιών του προαστιακού, που ήταν γεμάτες κόσμο.
Είναι τα ακραία παραδείγματα μιας συνεχώς επιδεινούμενης συμπεριφοράς, λόγω και της διακριτής χαλάρωσης εφαρμογής των μέτρων από τα αποψιλωμένα σώματα ελέγχου. Το 80% των 8.600 χιλιομέτρων του οδικού δικτύου της πρωτεύουσας (και όχι μόνο) υποφέρει από το παράνομο παρκάρισμα –πάνω σε διαβάσεις, δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, λεωφορειολωρίδες, πάνω σε ράμπες για αμαξίδια και στις λωρίδες διάβασης τυφλών, σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους… Οι σποραδικές επιχειρήσεις «καθαρισμού» των σημείων όπου απαγορεύεται η στάθμευση με «βροχή» κλήσεων ημερησίως δεν νουθετεί τους απείθαρχους οδηγούς, διότι δεν υπάρχει συνέχεια και σχέδιο (στη χώρα μας δεν υπήρξε ποτέ συνολική πολιτική ανάπτυξης πόλεων) με αποτέλεσμα ακόμη να θερίζουμε και να συγκομίζουμε καθημερινά όσα σπέρναμε για δεκαετίες στο ξέφραγο αστικό «χωράφι». Αν στις κεντρο-βορειο-ευρωπαϊκές μητροπόλεις είναι αδιανόητες οι εικόνες των ελληνικών πόλεων, αυτό οφείλεται σε μια μακροχρόνια εφαρμογή πολιτιστικής, οικιστικής, χωροταξικής, πολεοδομικής, κυκλοφοριακής πολιτικής που δεν επέτρεψε ποτέ να γίνει κάτι εκτός σχεδίου. Στην Αθήνα της άναρχης διαβίωσης και των πολλαπλών απομιμήσεών της ανά την ελληνική επικράτεια, ποτέ δεν υπήρξαν κανόνες βιώσιμης ανάπτυξης, δηλαδή διατήρησης του ανθρώπινου καλαίσθητου χώρου για τις επόμενες γενιές, το μπετόν ρούφηξε κάθε σπιθαμή ελεύθερης γης ξερνώντας μια κολοσσιαία ανθρωποπαγίδα με μερικά «ρετιρέ», να προσφέρουν την ψευδαίσθηση της απόδρασης, δημιούργησε νέες μικρές άναρχες (χωρίς πρόβλεψη και υποδομές) πολιτείες στις άκρες της, και το κυκλοφοριακό κομφούζιο, το παράνομο παρκάρισμα, το σκουπιδομάνι, ο αβίωτος βίος όταν ο καλοκαιρινός ήλιος μετατρέπει τα πάντα σε ένα κοχλάζον τηγάνι, αποτελούν ακόμη την αστική μας πραγματικότητα. Εντός της, μόνο οι απώλειες και τα κουσούρια μας είναι εκείνα που μας εξατομικεύουν, που μας χαρακτηρίζουν, που μας δίνουν ένα όνομα.
Κάτι δεκαετίες τα σκεφτόμαστε όλα αυτά, αλλά το πιο ολέθριο από τα χούγια μας, η αδιαφορία για τον κοινό χώρο, το κοινό συμφέρον, μας ωθεί να δραπετεύουμε γρήγορα από την αυτομαστίγωση. Μόνο που μια χώρα όπου η απορρύθμιση των μηχανισμών είναι ο κανόνας, όπου τα στραβά και τ’ άδικα καλύπτει η απάθεια, όπου η κοινωνική αγωγή είναι σε ανατριχιαστική καθίζηση και το «πάλι ωραίοι είμαστε» εθνική βεβαιότητα, κάποτε χάνει την ιδιότυπη «ως εκ θαύματος» ισορροπία. Ενώ τα πράγματα εξελίσσονται, ολισθαίνοντας ερήμην της εκτός ελέγχου.